Ως βδέλυγμα (=βδελύσσομαι- ύττομαι= αισθάνομαι αποστροφή) χαρακτηρίζεται οτιδήποτε σιχαμερό, κάθε τι που προκαλεί αηδία. Κατά την αρχαιότητα.
Διάφοροι λαοί θεωρούσαν άλλους «βδέλυγμα» και αρνούνταν να τους πλησιάσουν. Οι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν βδέλυγμα τους Εβραίους, επειδή ήταν βοσκοί προβάτων, γι’ αυτό και απέφευγαν να τρώνε μαζί τους. Αυτοί με τη σειρά τους ονόμασαν «βδέλυγμα της ερημώσεως» το άγαλμα του Ολυμπίου Διός, που στήθηκε στο θυσιαστήριο της Ιερουσαλήμ κατά τη διαταγή του Αντίοχου του Επιφανούς, βασιλιά της Συρίας, ο οποίος επιθυμούσε να επιβάλει στην Ιουδαία τη θρησκεία των Ολυμπίων θεών. Έτσι όμως αποκάλεσαν οι Εβραίοι και το ρωμαϊκό στρατό ο οποίος, επί Τίτου, κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ.
Τη φράση αυτή τη χρησιμοποίησαν και ο Χριστός καθώς και ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός. Όπου απαντά στην Αγία Γραφή, έχει την έννοια του ειδώλου ή του σφαγίου που προσφέρεται στα είδωλα, επομένως ως τέτοιο χαρακτηρίζεται κάθε ακάθαρτο ζώο.
Η φράση «βδέλυγμα της ερημώσεως» τη λέμε σήμερα προς δήλωση ανθρώπου απεχθούς, κακοήθους και σιχαμερού.
Η μουσίτσα
