Γέμισε η αυλή μας κόσμο, όμορφες παρουσίες…
γεμάτες θετική αύρα, ικανές να σε παρασύρουν σ’ έναν μαγευτικό κόσμο, εκεί που η «μάσκες» δεν έχουν θέση στη ζωή του ανθρώπου, εκεί που μιλάει μόνο η καρδιά και το σώμα…Ποια γεύση, σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;
Σταμάτης Πακάκης: Της ξεγνοιασιάς.
Ειρήνη Μελά: Γεύσεις από τη γιαγιά μου... τον "καγιανά" όπως το έλεγε... αυγά με ντομάτες στο τηγάνι.
Ευφημία Καλογιάννη: Μακαρόνια με κιμά της γιαγιάς μου, με μπόλικο καμένο βούτυρο.
Μαρίνα Κονταρίνη: Η γεύση από μείγμα για κέικ...πριν ψηθεί.
Άρης Ηλίας Τοπάλογλου: Από τα παιδικά μου χρόνια, μου λείπει η γεύση της αθωότητας. Μεγαλώνοντας, όλοι λίγο πολύ φτιάχνουμε ένα καλούπι και μπαίνουμε σε αυτό. Πλέον δεν είμαστε ‘’ανοιχτοί’’ στο να αναζητήσουμε, να αναγνωρίσουμε και να αποδεχτούμε το διαφορετικό. Τα φιλτράρουμε όλα τόσο πολύ με αποτέλεσμα να διστάζουμε να πιστέψουμε στο καινούριο. Ίσως και αυτή να είναι η μεγαλύτερη χαρά που μου προσφέρει το θέατρο, μέσα από αυτό κρατάω αναμμένη την φλόγα της παιδικής αθωότητας.
Ο «θεατρίνος» στην οικογένεια, ποιος ήταν;
Στ. Πακάκης: Ο φανταστικός μου φίλος.
Ειρ. Μελά: Ήμουν το μικρό παιδί που πάντα τους έκανα αναπαραστάσεις από στιγμές ή ηθοποιούς . Πάντα τους έκανα να γελούν.. παρ’ όλο που οι συνθήκες στην οικογένεια ήταν δύσκολες… ίσως γι’ αυτό το έκανα.
Ευφ. Καλογιάννη: Κανένας.
Μ. Κονταρίνη: Όλοι, θίασος αυτή η οικογένεια. Ο καθένας στο είδος του.
Άρης Ηλίας Τοπάλογλου: Ξεκάθαρα ο θεατρίνος της οικογένειας ήμουν εγώ. Έχω αρκετές αναμνήσεις με εμένα απέναντι από τους γονείς και τον αδελφό μου να τους παρουσιάζω ιστορίες της φαντασίας μου. Βέβαια η λέξη θέατρο για την οικογένεια μου είναι κάπως άγνωστη. Δυστυχώς στις επαρχιακές πόλεις τα θεατρικά δρώμενα είναι πολύ περιορισμένα. Θυμάμαι ότι από τα σχολικά μου χρόνια η μοναδική φορά που παρακολούθησα μία θεατρική παράσταση ήταν στο γυμνάσιο.
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Στ. Πακάκης: Το να μπορώ να ζω όσες ζωές θέλω χωρίς κάποιο τίμημα.
Ειρ. Μελά: Ήθελα να εξωτερικεύω, να βιώνω συναισθήματα και καταστάσεις που στην προσωπική ζωή δεν σου δίνεται η ευκαιρία εύκολα. Μου άρεσε να μπαίνω σε ρόλους και να τους υποδύομαι. Να ζω πολλές ζωές άλλων και διαφορετικές και μετά να επιστρέφω στην δική μου πραγματικότητα πιο "γεμάτη" στον νου και στην ψυχή.
Ευφ. Καλογιάννη: Η συντροφιά και η παρηγοριά που ένοιωθα ως θεατής.
Μαρ. Κονταρίνη: Ήταν περισσότερο βιολογική ανάγκη.
Άρης Ηλίας Τοπάλογλου: Από μικρός θυμάμαι να έχω κάποιες ιδιαιτέρες ανησυχίες και προβληματισμούς σχετικά με τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που συνέβαιναν γύρω μου. Προσπαθούσα να τα καταλάβω και με κάποιο τρόπο να εκφράσω αυτά που σκεφτόμουν. Μεγαλώνοντας λοιπόν και με αφορμή κάποιες σχολικές παραστάσεις που είχα συμμετάσχει, κατέληξα στο να ασχοληθώ με την υποκριτική.
Τι σας έκανε να συμμετέχετε σε αυτή την παράσταση;
Στ. Πακάκης: Το ότι τη δημιούργησα.
Ειρ. Μελά: Από την πρώτη στιγμή που είδα την δημοσίευση με την ακρόαση ηθοποιών για το "ΜΑΝΑ' του Σταμάτη Πακάκη κάτι με κέντρισε. Ήταν η σοβαρή δημοσίευση κατ’ αρχήν. Εννοώ είδα κάτι συγκροτημένο και συγκεκριμένο, σε ρόλο, σε ηλικία, σε συγκεκριμένο θέατρο, με αμοιβή και ένσημα.. Αυτά είναι κάτι που δεν τα βλέπεις συχνά σε δημοσιεύσεις ακροάσεων.. Φάνηκε σοβαρή δουλειά και έτσι αποφάσισα να στείλω βιογραφικό και να δηλώσω το ενδιαφέρον μου. Όταν πήγα στην ακρόαση και συνάντησα τον Σταμάτη Πακάκη , είδα ένα φωτεινό πρόσωπο, καθαρό με χαμόγελο και με μια ζεστή , αληθινή χειραψία. Η πρώτη εντύπωση πάντα μένει.... Η ακρόαση μαζί του ήταν επαγγελματική. Ήξερε τι ήθελε και πως να το καθοδηγήσει. Ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο που μου έδωσε να διαβάσω ήταν πολύ ενδιαφέρον για μένα. Η γνωριμία μαζί του ήταν πολύ καλή, το κείμενο μου άρεσε... οπότε πραγματικά φεύγοντας από την ακρόαση ήθελα πολύ να συνεργαστώ μαζί του. Νοιώθω τυχερή που είμαι σ αυτήν την δουλειά του και που συνεργάζομαι μαζί του.
Ευφ. Καλογιάννη: Αρχικά είδα το video clip του τραγουδιού “ΜΑΝΑ” και μου άρεσε. Μετά από μήνες ο Σταμάτης ανακοίνωσε ακρόαση για το θεατρικό έργο, έστειλα βιογραφικό, με δέχτηκε, του έκανα, με πήρε.
Μ. Κονταρίνη: Αρχικά μου φάνηκε ενδιαφέρον το θέμα αλλά και το πως προδιαγραφόταν να αποδοθεί.
Άρης Ηλίας Τοπάλογλου: Από την διαδικασία της ακρόασης είχα στην διάθεση μου ένα απόσπασμα του έργου και από την πρώτη στιγμή που το διάβασα κατάλαβα ότι μου ταιριάζει. Η παράσταση ‘’ΜΑΝΑ’’ είναι μια ατμοσφαιρική παράσταση και το γεγονός ότι έχει ιδιαίτερες σωματικές και φωνητικές απαιτήσεις μου κεντρίζει περισσότερο το ενδιαφέρον. Παρ’ όλα αυτά ο σημαντικότερος ίσως λόγος που με έκανε να συμμετέχω είναι η πίστη που είχε ο δημιουργός της Σταμάτης Πακάκης για αυτήν. Αυτή η στάση του εμένα με ενέπνευσε.
Τι πρέπει να περιλαμβάνει κατά τη γνώμη σας, μια καλή παράσταση;
Στ. Πακάκης: Αλήθεια και συνέπεια.
Ειρ. Μελά: Νομίζω ότι πρώτα από όλα ένα καλό κείμενο. Το κείμενο, ο λόγος είναι το ζητούμενο. Μετά σκηνοθέτης οπωσδήποτε. Πιστεύω πολύ στον καλό σκηνοθέτη. Φυσικά οι ηθοποιοί. Όσο καλό κείμενο κι αν είναι, όσο καλός κι αν είναι ο σκηνοθέτης , αν δεν έχει καλούς ηθοποιούς, ικανούς ερμηνευτές δεν θα υπάρξει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Τα φώτα. Πολύ σημαντικός παράγοντας σε μια παράσταση. Μπορεί να αναδείξει και να δώσει ιδιαίτερη ατμόσφαιρα , την ατμόσφαιρα που θέλει ο σκηνοθέτης και να κάνει "μαγική" την παράσταση. Φυσικά κοστούμια, σκηνικά που να υποστηρίζουν και να αναδεικνύουν το έργο. Επίσης η μουσική. Είναι «πρωταγωνιστής» σε μια παράσταση όταν υπάρχει έμπνευση. Δεν μιλώ για υπερπαραγωγές. Ακόμα και ένας μονόλογος από έναν ερμηνευτή , μπορεί να απογειωθεί με την συνεργασία και την συλλογική δουλειά, όταν ο κάθε ένας ξέρει τον τομέα του και την δουλειά του καλά.
Ευφ. Καλογιάννη:Στόχο, ρυθμό και πολλά ακόμα.
Μ. Κονταρίνη: Δεν είναι μουσακάς! Έβαλες μελιτζάνες, κιμά κι όλα οκ.
Άρης Ηλίας Τοπάλογλου: "Αν και κάπως τετριμμένο η ‘’σκηνική αλήθεια’’ είναι ένα απαραίτητο στοιχείο κάθε παράστασης. Θεωρώ ότι η εσωτερική φόρτιση και η αλληλεπίδραση που μπορεί να έχουν οι ηθοποιοί πάνω στην σκηνή μπορούν να καλύψουν ένα σκηνοθετικά ή σεναριακά αδύναμο έργο. Σίγουρα πάντως το στοιχείο αυτό είναι αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας και πολύωρης μελέτης και εξάσκησης."
Πως φαντάζεστε το μέλλον της δουλειάς σας μέσα από την κρίση που βιώνουμε;
Στ. Πακάκης: Είμαι αισιόδοξος. Φωτεινό λοιπόν το μέλλον για εμάς τους νέους.
Ειρ. Μελά: Την φαντάζομαι και την βλέπω δημιουργική και με βάθος. Σε δύσκολες περιόδους ανθίζει η τέχνη. Τότε υπάρχει πιο έντονα μια εσωτερική ανάγκη να "μιλήσει" ο καλλιτέχνης και να εκφραστεί. Υπάρχουν πολλοί καλοί δημιουργοί σε όλα τα επίπεδα των τεχνών και του θεάτρου. Το πρόβλημα είναι να τους δίνεται το βήμα για να εκφράσουν την τέχνη τους. Η οικονομική στενότητα κάνει λίγο δύσκολα τα πράγματα. Αλλά ο καλλιτέχνης, ο δημιουργός θα βρει τον τρόπο και θα το καταφέρει και μέσα σ αυτές τις αντίξοες συνθήκες που ζούμε.
Ευφ. Καλογιάννη: Αρκετά δύσκολο για τους περισσότερους.
Μ. Κονταρίνη: Ελπίζω σ' ένα πιο ευφάνταστο μέλλον ή μάλλον σε πιο ευφάνταστους ανθρώπους.
Άρης Ηλίας Τοπάλογλου: Προσπαθώ να μην κάνω μελλοντικά σχέδια στον χώρο αυτό. Δεν μου αρέσει και με αγχώνει. Αυτό που ξέρω όμως είναι, ότι θέλω να συνεχίσω να ασχολούμαι και να συμμετέχω σε παραστάσεις που με βοηθούν να καλλιεργώ πτυχές του εαυτού μου.
Η τηλεόραση βοηθάει στην προβολή του ηθοποιού ή τον φθείρει άμεσα;
Στ. Πακάκης: Το κάθε τι εξαρτάται από το πώς το διαχειρίζεσαι. Σίγουρα βοηθάει. Η φθορά έχει να κάνει με πολλές παραμέτρους.
Ειρ. Μελά: Παλιότερα ο κόσμος πήγαινε μόνο στο θέατρο. Δεν υπήρχε η τηλεόραση. Τότε ανθούσε το θέατρο . Με την εισβολή της τηλεόρασης στα σπίτια, ο κόσμος "κάθισε" λίγο... έως αρκετά. Βολεύτηκε θα έλεγα. Δεν υπήρχε λόγος να πάει να δει τους ηθοποιούς και τα έργα στο θέατρο γιατί τα είχε πια ... στο πιάτο. Μάλλον απέναντι από το πιάτο του... Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα όταν ήθελε να πάει να δει θέατρο να επιλέγει να δει τα πρόσωπα και τους ηθοποιούς που έβλεπε καθημερινά σπίτι του. Αυτό έκανε μια μερίδα ηθοποιών να πιστέψουν στην τηλεόραση τόσο πολύ που ξέχασαν το θέατρο. Η προβολή "στο γυαλί" είναι μεγάλη παγίδα. Φυσικά σε κάνει πιο γρήγορα γνωστό στο ευρύ κοινό αλλά χάνεις λίγο την επαφή με την τέχνη σου. Γίνονται γρήγορα τα πράγματα στην τηλεόραση... γιατί ο "χρόνος είναι χρήμα". Αυτοί που μπορούν να κρατούν ισορροπία ανάμεσα στην τηλεόραση και στην τέχνη του ηθοποιού είναι καλύτεροι.
Ευφ. Καλογιάννη: Συνήθως βοηθάει.
Μ. Κονταρίνη: Δεν είναι λίγο να μπαίνεις έτσι στο σπίτι τόσων ανθρώπων. Αν το χρησιμοποιήσεις σωστά, βοηθάει.
Άρης Ηλίας Τοπάλογλου: Σίγουρα η τηλεόραση βοηθά και προωθεί με κάποιο τρόπο έναν ηθοποιό, ιδιαίτερα όταν αυτός είναι στο ξεκίνημα του. Από κει και πέρα θεωρώ ότι το πώς θα διαχειριστεί κάποιος ηθοποιός την προβολή αυτή είναι αυτό που καθορίσει την πορεία του στον καλλιτεχνικό χώρο.
Την Ελλάδα με ποια ταινία θα την ταυτίζατε;
Στ. Πακάκης: Με τον Ζορμπά!
Ειρ. Μελά: Μάλλον με τον "Ζορμπά" ... δεν ξέρω .. τώρα αυτό ήταν τελείως συνειρμός...
Ευφ. Καλογιάννη: ”Η Μεγάλη Απόφραξη” του Τάκη Βουγιουκλάκη.
Μ. Κονταρίνη: Με τη φωλιά του κούκου. Ή είμαστε όλοι για δέσιμο, ή είμαστε τόσο μπροστά που απλώς οι υπόλοιποι δε μπορούν να το αντιληφθούν.
Ά.Η.Τοπάλογλου:Με τον ‘’ΤΙΤΑΝΙΚΟ’’, για ευνόητους λόγους.
Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας έχει περιορίσει τις εξόδους του στο θέατρο;
Στ. Πακάκης: Η οικονομική κρίση αλλά και η έλλειψη θεατρικής αγωγής και καλλιτεχνικής παιδείας. Το σχολείο θα μπορούσε να βοηθήσει.
Ειρ. Μελά: Όπως ανέφερα πιο πάνω σίγουρα ένας λόγος ήταν και είναι η τηλεόραση. Όμως θεωρώ ότι είναι θέμα παιδείας. Αν το θέατρο δεν μπει στα σχολεία μας, σοβαρά και όχι με θεατρικά παιχνίδια και τέτοια ... αν δεν δει σοβαρά η πολιτεία τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα που έχει το θέατρο στην ζωή ενός παιδιού, μετά ενός έφηβου και ύστερα ενός ενήλικα , το παιχνίδι το έχουμε χάσει. Δεν θα πω για χρηματικούς λόγους γιατί αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο κόσμος επιλέγει την έξοδό του και την κάνει όταν εκείνος μπορεί οικονομικά. Μπορεί να πάει πολύ άνετα να φάει, να πάει σε κάποιο μπαρ, να πάει κινηματογράφο αλλά δύσκολα ο νέος θα πάει θέατρο. Δεν είναι στην παιδεία του πια. Βγαίνει στον κόσμο και ανάλογα με τις παρέες που θα έχει "παίζει" να πάει και κανένα θέατρο. Εδώ όμως θα ήθελα να πω ότι έχουμε ευθύνη κι εμείς οι "θεατρίνοι" γι αυτό. Κάποιο νέο παιδί , θεατής σε παράσταση που έπαιζα μου είπε ότι "εγώ είχα αντιπαθήσει το θέατρο μικρός στο σχολείο, που είχαμε πάει σε μια παράσταση .... χάλια... μας κορόιδευαν ... δεν έπαιζαν με την ψυχή τους και εγώ το καταλάβαινα αυτό... ήθελα να φύγω..." Το θέατρο που ασχολείται με παιδιά λοιπόν πρέπει να είναι πολύ προσεκτικό και ποιοτικό. Το παιδί είναι ο πιο αυστηρός κριτής.
Ευφ. Καλογιάννη: Αναλογικά με τις παραστάσεις που ανεβαίνουν ετησίως, μια χαρά είμαστε.
Μ. Κονταρίνη: Αναλογικά με τον αριθμό των παραστάσεων που ανεβαίνουν πια, δε νομίζω πως έχει περιοριστεί κάτι.
Ά.Η.Τοπάλογλου:Γενικότερα πιστεύω ότι ο Έλληνας δεν προτιμάει για τις εξόδους του το θέατρο. Μικρή είναι η μερίδα των ανθρώπων που αγαπούν το θέατρο. Αυτό που διαπιστώνω είναι ότι τα θέατρα γεμίζουν κυρίως από κόσμο του θεάτρου, όπως ηθοποιούς, σκηνοθέτες κλπ. Δεν ξέρω αν αυτό ευθύνεται στο γεγονός ότι γίνονται πολλές παραστάσεις ταυτόχρονα ή αν είναι θέμα παιδείας, αλλά με στεναχωρεί πολύ.
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «πρέσβη» της ελληνικής θεατρικής σκηνής, ποια αρχαία τραγωδία θα προτείνατε στους ξένους και γιατί;
Στ. Πακάκης: Βάκχες. Πιστεύω μας χαρακτηρίζει απόλυτα.
Ειρ. Μελά: Θα πρότεινα αρχαία κωμωδία. Τον "ΠΛΟΥΤΟ" του Αριστοφάνη. Με σωστή "ανάγνωση" του έργου αυτού και αναδεικνύοντας σωστά αυτό που ήθελε να πει ο Αριστοφάνης μ’ αυτό του το έργο (γιατί έχω δει ανεβάσματα του ΠΛΟΥΤΟΥ και έχω... τρομάξει! Πόσο μάλλον ο Αριστοφάνης αν ζούσε...) πιστεύω ότι θα ήταν το πιο καίριο και ιδανικό έργο για την εποχή μας. Ο Αριστοφάνης μ’ αυτό του το έργο πιστεύει στην ουτοπία... την δίκαιη αναδιανομή του πλούτου στους πολίτες και όχι στους λίγους και εκλεκτούς και εξορίζει από σκηνής την Πενία. Την φτώχεια... μιλάει επίσης για την ανάγκη για δημοκρατία και ελευθερία μέσα από το έργο του.
Ευφ. Καλογιάννη: Δε θα ήθελα να βρίσκομαι σε μια τέτοια θέση.
Μ. Κονταρίνη: Τις Βάκχες, για όλους τους λόγους και κυρίως γιατί πρώτη φορά σε τραγωδία βλέπουμε έναν θεό να κινείται ανθρώπινα, ανάμεσα σ' ανθρώπους και να ξεσηκώνει σε μορφή έκστασης τα πλήθη. Μας χαρακτηρίζει αρκετά.
Ά.Η.Τοπάλογλου:Η ‘’Αντιγόνη’’ του Σοφοκλή είναι η αρχαία τραγωδία που θα πρότεινα σε μια τέτοια υποθετική συνθήκη. Είναι ένα έργο που θέτει ερωτήματα περί τήρησης ηθικών νόμων ενάντια στους ανθρώπινους νόμους με τίμημα τον θάνατο. Πιστεύω ότι η συγκεκριμένη τραγωδία έχει πολλές μεταφράσεις σήμερα και θα ήθελα να επικοινωνήσω αντίστοιχα μηνύματα για καταστάσεις και γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας θεατρικός συγγραφέας;
Στ. Πακάκης: Ο Μπρεχτ.
Ειρ. Μελά: Είναι ο Μπρεχτ.
Ευφ. Καλογιάννη: Είναι πολλοί, αυτή τη στιγμή διαβάζω κλασσικούς.
Μ. Κονταρίνη: Δεν είναι ένας, αλίμονο. Μπρεχτ, Μπέκετ, Τσέχωφ, Λόρκα και πάρα πολλοί ακόμα.
Ά.Η.Τοπάλογλου:Με δυσκολία μπορώ να πω ότι έχω ένα αγαπημένο συγγραφέα. Υπάρχουν συγγραφείς που αγαπώ γιατί τα έργα τους μετά από εκατοντάδες χρόνια παραμένουν διαχρονικά και μας απασχολούν ακόμα. Έχω στο μυαλό μου επίσης, σύγχρονους συγγραφείς που τους κατατάσσω στην κατηγορία ‘’αγαπημένους’’ λόγω της αναπτυγμένης αντίληψης που έχουν για την πραγματικότητα. Αν πρέπει να αναφέρω ένα, ο πρώτος που σκέφτομαι είναι ο Μάρτιν Μακ Ντονα.
Ποιο ρόλο θα θέλατε να παίξετε ή ποιο ρόλο έχετε παίξει και σας είχε «κερδίσει»;
Στ. Πακάκης: Αγαπώ κάθε ρόλο που κάνω. Βρίσκω κάτω κείμενα και δημιουργώ σχέσεις και βιογραφικό του ρόλου επομένως για μένα ακόμη κι ένας μικρός και φαινομενικά αδιάφορος ρόλος γίνεται σημαντικός.
Ειρ. Μελά: Θα ήθελα να ερμηνεύσω την μάνα από την "Μάνα Κουράγιο" του Μπρεχτ.
Ευφ. Καλογιάννη: Τη Χάννα Τζελκς απο το “Η Νύχτα Της Ιγκουάνα” του Τεννεσση Ουίλλιαμς.
Μ. Κονταρίνη: Θα 'θελα πολύ να παίξω τη Νύφη, από το "Ματωμένο Γάμο"
Ά.Η.Τοπάλογλου:Θέλω να ενσαρκώσω τον ρόλου του ‘’Ιάγου’’ από τον ‘’Οθέλλο’’ του Σαίξπηρ. Λένε ότι είναι ο πιο διαβολικός ρόλος που γραφτεί ποτέ. Θα ήθελα τον καταλάβω στα πλαίσια της μελέτης του ρόλου και ως ηθοποιός να δικαιολογήσω τις πράξεις του προκειμένου να τον αποδώσω θεατρικά.
Ποιο είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;
Στ. Πακάκης: Δεν έχω.
Ειρ. Μελά: Δεν ξέρω γιατί αλλά ποτέ δεν είχα αγαπημένα αντικείμενα ή "γούρια"... Ίσως δεν πιστεύω στην "δύναμή" τους... Πιστεύω στην δύναμη της ψυχής και της καλοσύνης. Σε δύσκολες στιγμές λοιπόν - που μάλλον τότε αναζητούμε αγαπημένα αντικείμενα και "γούρια"- εγώ κάνω μια "επίκληση" ή μια σύνδεση με κάποια αγαπημένη ψυχή που έχει φύγει απ’ αυτόν τον κόσμο πια... και έτσι στιγμιαία... παίρνω την δύναμη που ζητώ εκείνη την δεδομένη στιγμή...
Ευφ. Καλογιάννη: Το γούρι μου είναι το σκυλί μου.
Μ. Κονταρίνη: Δεν πιστεύω καθόλου σ' αυτά.
Ά.Η.Τοπάλογλου:Δεν έχω αγαπημένα αντικείμενα ή γούρια, δεν πιστεύω σε αυτά. Πιστεύω στους ανθρώπους. Υπάρχουν κάποια άτομα στην ζωή μου που τα εμπιστεύομαι και η γνώμη τους αρκεί για μένα.
Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;
Στ. Πακάκης: Τρελό;
Ειρ. Μελά: Μάλλον εδώ θα πω... "Κάθε εμπόδιο για καλό" ή "αν δεν κλείσεις μια πόρτα μην περιμένεις να ανοίξει η επόμενη..."
Ευφ. Καλογιάννη: ”Αλήθεια τώρα;”
Μ. Κονταρίνη: ...
Ά.Η.Τοπάλογλου:Η αγαπημένη μου ατάκα είναι μία από την πρώτη μου σχολική παράσταση και είναι η εξής: υπάρχει στον κόσμο μας αρκετή δυστυχία, μην προσθέτεις άλλη με την μίζερη συμπεριφορά σου. Για κάποιο λόγο αυτά τα λόγια έχουν χαραχτεί μέσα μου και τα λέω συχνά στον εαυτό μου.
Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία;
Στ. Πακάκης: 15 Αύγουστος.
Ειρ. Μελά: " 'Ενας ήρωας με παντούφλες"
Ευφ. Καλογιάννη: Δεν έχω αγαπημένη ταινία, ούτε ελληνική ούτε ξένη. Μ' αρέσει γενικότερα ο κινηματογράφος.
Μ. Κονταρίνη: Η κάλπικη λίρα.
Ά.Η.Τοπάλογλου:Είναι η ‘’H δε γυνή να φοβήται τον άνδρα’’ γελάω και συγκινούμαι ακόμα.
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Στ. Πακάκης: Να ελπίζει πάντα σε ένα φωτεινό σημείο που το περιμένει. Να προσπαθεί να το βλέπει ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές τις ζωής του.
Ειρ. Μελά: Θα του έλεγα να μην πάψει ποτέ να κάνει σχέδια και όνειρα. Να μην επιτρέψει σε κανέναν να του στερήσει το όνειρο. Να κάνει το επάγγελμα που αγαπά και όχι μια δουλειά. Να κάνει το επάγγελμα που θα του προσφέρει μια καθημερινότητα που ονειρεύεται να ζήσει στην κάθε του μέρα . Να πιστεύει στην μοναδικότητά του και στην ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία του και ψυχισμό του. Να κάνει "λάθη" γιατί μόνο έτσι θα μάθει τι είναι καλύτερο για εκείνο. Να μην φοβάται! Ο φόβος είναι κάτι που μας φοράνε. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Είναι ένα ψέμα.
Ευφ. Καλογιάννη: Να παίζει ΕΞΩ όσο πιο πολύ μπορεί.
Μ. Κονταρίνη: Να μη χαθεί από αυτόν που μέλλεται να γίνει.
Ά.Η.Τοπάλογλου:Να έχει πίστη στον εαυτό του και να βάζει υψηλούς στόχους.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ
Ο Σταμάτης Πακάκης είναι ένας νέος και πολύπλευρος performer που συνδυάζει στις δουλειές του το θέατρο, τη μουσική και την κινησιολογία. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ενώ έχει καταγωγή από την Ρόδο. Είναι απόφοιτος του τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ε.Κ.Π.Α. καθώς και διπλωματούχος Μονωδίας και Κλασσικής κιθάρας, πτυχιούχος Ανωτέρων Θεωρητικών της μουσικής (Αρμονία, Αντίστιξη, Φούγκα), Ενοργάνωσης Μπάντας και Μουσικοπαιδαγωγικών Συστημάτων καθώς και κάτοχος Diploma Performance in Music Theater, Popular Vocals, Classical Singing του L.C.M.. Έχει κατορθώσει να συνεργαστεί με σημαντικά ονόματα της Μουσικής και Θεατρικής σκηνής της χώρας μας (Κωνσταντίνο Ρήγο, Δημήτρη Μαραμή, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Ευριδίκη, Αποστολία Παπαδαμάκη, Κέλλυ Σταμουλάκη, Κάρμεν Ρουγγέρη, Γιώργο Κουμεντάκη, Θέμη Μουμουλίδη, Θέμελη Γλυνάτση, Αλέξανδρο Ευκλείδη, Θεόδωρο Εσπίριτου, Χρήστο Θεοδώρου, Ίλια Κόντου, Αλέξανδρου Μαυρόγιαννη, Χαράλαμπο Γωγιό κ.ά.) καθώς και να εργαστεί σε σημαντικούς πολιτιστικούς χώρους (Εθνική Λυρική Σκηνή, Εναλλακτική Σκηνή της Ε.Λ.Σ., Θέατρο Ηρώδου του Αττικού, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, Badminton, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Skrow Theater, Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, Θέατρο Άνεσις, Θέατρο Ακροπόλ, Παλλάς κ.ά. ). Είναι έκτακτος συνεργάτης των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων, της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και της ΕΡΤ ως χορωδός (τενόρος). Επίσης έχει συνεχή παρουσία στο ελεύθερο θέατρο. Πρόσφατα ξεκίνησε να παρουσιάζει προσωπικές του δημιουργίες. Το πρώτο δείγμα είναι το video clip του τραγουδιού «ΜΑΝΑ» και η παράσταση «ΜΑΝΑ» που παρουσιάζεται στο θέατρο Faust (2018).
Η Ειρήνη Μελά γεννήθηκε στην Αθήνα . Από μικρή ηλικία ζούσε και ξεπερνούσε δύσκολες στιγμές μέσα από φανταστικούς ρόλους. Αργότερα στην εφηβεία. μέσα από πραγματικούς ρόλους που έβλεπε στο θέατρο, στην τηλεόραση, στο σινεμά... Μάλλον πάντα ήθελε "να είναι κάποια άλλη".. Όταν αυτό έγινε συνείδηση και συναίσθηση , αποφάσισε να αποδεχθεί τον εαυτό της και να ζήσει όλον αυτόν τον μαγικό κόσμο των ρόλων, των συναισθημάτων και των καταστάσεων μέσα από ένα επάγγελμα που θα της το πρόσφερε απλόχερα... Τελείωσε δραματική σχολή , έκανε σεμινάρια, ασχολήθηκε με τον χορό και το τραγούδι και ξεκίνησε αυτό το μαγικό ταξίδι . Είκοσι χρόνια τώρα συνεχίζει να "ταξιδεύει" . Μεγάλο της άγχος και αγωνία να καταφέρνει κάθε φορά μέσα από την τέχνη της να "ανεβάζει στο καράβι της" τους θεατές. Να "ταξιδέψουν" μαζί . Το "μαζί" είναι πάντα ζητούμενο στην ζωή της . Στην προσωπική και στην επαγγελματική. Συνεχίζει να πιστεύει στην φωτεινή πλευρά του ανθρώπου και πιστεύει ότι το θέατρο είναι γνώση, λύτρωση , δρόμος προς την ελευθερία , για έναν κόσμο πιο δίκαιο , για έναν κόσμο καλύτερο...,για μια πλάση που να της αξίζει επιτέλους ο Άνθρωπος...
Ευφημία Καλογιάννη. Μεγάλωσα σε έναν οικισμό έξω από την Ερμιόνη στην Αργολίδα και στην εφηβεία μου μετακομίσαμε οικογενειακώς στην Αθήνα (όπου ζω ακόμα). Σπούδασα στο ΤΕΙ Αθήνας στο τμήμα Εμπορίας και Διαφήμισης και έπειτα στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Εργάζομαι ως ηθοποιός και ως ιδιωτική υπάλληλος παράλληλα. Αυτή τη στιγμή συμμετέχω στη μουσικοθεατρική παράσταση “ΜΑΝΑ” του Σταμάτη Πακάκη και μόλις ολοκλήρωσα τα γυρίσματα για την ταινία “Ποιός είναι επιτέλους αυτός ο Τέλης Στεφανής?” του Μιχάλη Καφαντάρη.
Η Μαρίνα Κονταρίνη: Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη σχολή του Γ. Αρμένη. Είναι απόφοιτος ελληνικής φιλολογίας του Ε.Κ.Π.Α. Έχει συμμετάσχει σε διάφορες θεατρικές παραγωγές. Τελευταίες είναι το "35 mm", το "Κ.Ι.Ν.Η.Μ.Α σε σκηνοθεσία της ομάδας 1nexistente. Αυτή την περίοδο εμφανίζεται στο "ΜΑΝΑ" του Σταμάτη Πακάκη στο θέατρο FAUST.
Ο Άρης Ηλίας Τοπάλογλου γεννήθηκε το 1991 στην Καρδίτσα. Ο προβληματισμός του για διάφορες καταστάσεις τον ώθησε να ασχοληθεί με την υποκριτική και το θέατρο. Αναζητούσε ένα τρόπο να εκφραστεί. Πλέον ζει μόνιμα στην Αθήνα και από το 2012 ασχολείται με το θέατρο. Είναι απόφοιτός της Ανωτέρας Δραματικής σχολής ‘’Πράξη 7’’. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια σχετικά με την ανάλυση και ενσωμάτωση της κίνησης (somatics, release techniques), την τεχνική του Contact Improvisation και τον αυτοσχεδιασμό με τον Κωνσταντίνο Αλευρά και την Ντιάνα Καρασούλα και σειρά μαθημάτων ορθοφωνίας και τραγουδιού με τον Άρη Προσπαθόπουλο και τον Γιώργο Σαμαρτζή. Συμμετείχε επίσης σε σεμινάρια με θέμα τη Ψυχοκίνηση και Συνθετική Ψυχοδυναμική στην υποκριτική με τον Γιώργο Σιμώνα. Τέλος, προσπαθεί να είναι επιλεκτικός και να κάνει δουλειές που τον εξελίσσουν και τον καλλιεργούν ως προσωπικότητα.
(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
