Υφαίνοντας στον αργαλειό της γνώσης, η Εύη έχει το δικό της τρόπο...
να βάζει σ’ εφαρμογή τα σχέδιά της, αλλά και να σε κάνει συνοδοιπόρο της σε κάθε «υφαντό» που ετοιμάζει… έχοντας ως οδηγό τη ρήση του Νίκου Καζαντζάκη: «Φτάσε όπου δεν μπορείς!»Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;
Η ανεμελιά που προέκυπτε από την άγνοια κινδύνου…Αν και ποτέ δεν ήμουν ένα απολύτως ξέγνοιαστο παιδί. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα είχα ευθύνες και καθήκοντα ως παιδί πρωτότοκο και κόρη ναυτικού…
Ο αγαπημένος σας ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;
Δεν ήμουν από τα παιδιά που λατρεύουν τα «κλασικά» παραμύθια. Θυμάμαι ότι πάντα ταυτιζόμουν με ενήλικους ήρωες που πολεμούσαν το κακό και τ’ άδικο, ή υπεράσπιζαν την πατρίδα, τα ιδανικά και τις αξίες τους μέχρι αυτοθυσίας. Όπως με την Ιωάννα της Λωραίνης, το Ρομπέν των Δασών, τη μικρή Σάσα της Άλκης Ζέη στο «Κοντά στις ράγες». Τελειώνοντας το δημοτικό, παντοτινός ήρωάς μου έγινε ο Αλέξης Ζορμπάς και ο Νίκος Καζαντζάκης.
Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας, «προδίδει» μικρά μυστικά του εαυτού σας;
Αναπόφευκτα! Και να ήθελα δεν θα μπορούσα να το αποφύγω. Εξάλλου είναι κοινό μυστικό ότι οι ήρωες των βιβλίων μας, από τη στιγμή που θα φύγουν από τα χέρια μας, αποκτούν τη δική τους ζωή. Αλλά πάντα επιστρέφουν στο δημιουργό τους, για να κρατήσουν μπροστά του έναν καθρέφτη, μεγάλο, πεντακάθαρο και ακύμαντο σαν μαγική λίμνη σε κάποιο οροπέδιο ξεχασμένο από θεούς και ανθρώπους…
Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;
Την συχνά ανεξέλεγκτη, ατίθαση και απρόβλεπτη ευαισθησία μου στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι και βιώνω τον κόσμο και τη ζωή γύρω μου και μέσα μου.
Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;
Η συχνά ανεξέλεγκτη, ατίθαση και απρόβλεπτη ευαισθησία μου στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι και βιώνω τον κόσμο και τη ζωή γύρω μου και μέσα μου.
Την μοίρα, τη θεωρείτε γραφιά της ζωής σας;
Αν φανταστούμε τη ζωή μας σαν ένα υφαντό, η Μοίρα, ο Θεός, οι Μεγάλες Δυνάμεις, όπως τις αντιλαμβάνεται, τις πιστεύει, τις λατρεύει ή όχι ο καθένας μας, είναι ο αργαλειός. Τα νήματα και οι παραστάσεις επάνω στο υφαντό είναι δικές μας επιλογές, δικό μας έργο. Οι παρουσίες και οι απουσίες μας στο πλάσιμο και στην έκφραση της ύπαρξής μας. Θυμηθείτε και το μύθο της Αθηνάς και της Αράχνης…
Πως εκδηλώνεται την αγάπη σας;
Αγαπώντας με όλους τους δυνατούς και αδύνατους τρόπους. Κάθε στιγμή είναι μια δοκιμασία αγάπης. Βουτάς στον ωκεανό της προσπάθειας και αναδύεσαι πιο γαλήνιος, πιο ανήσυχος, πιο χαρούμενος, πιο μελαγχολικός, πιο γήινος, πιο ουράνιος…εξαρτάται. Και αυτό το ευ αγωνίζεσθαι δεν σταματάει ποτέ.
Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;
Πάντα. Με τη μορφή της «Ελληνικής απαισιοδοξίας» του Άγγελου Τερζάκη. Θυμάμαι πόσο μου είχε κάνει εντύπωση αυτό του το δοκίμιο, όταν το διάβασα. «…Γιατί τίποτε δεν μπορεί να είναι τόσο αρρενωπό στη βάση του όσο η δραματική απαισιοδοξία- η απαισιοδοξία δηλαδή που ολοκληρώνεται εν δράσει. Η αισιοδοξία, μπροστά της, η τρεχούμενη αισιοδοξία, δεν είναι παρά κλίση εξώδερμη, αβασάνιστη, εμπιστοσύνη απλοϊκή σε ψευδαισθήσεις, ή και αυταρέσκεια κούφια, τυφλή εγκατάλειψη στο ρεύμα της ζωής…Το φως, το αδυσώπητο φως, δεν κάνει τη ζωή ευτράπελη. Κάνει ίσως τον κόσμο πιο περιπόθητο, και γι’ αυτό τη συνείδηση της εφήμερης ζωής μας πιο πικραμένη…Να η πηγή της ελληνικής απαισιοδοξίας: ο κόσμος του φωτός- ο εφήμερος, ο τραγικά ωραίος. Ένας κόσμος που τον ζεις έντονα και φευγαλέα σαν ερωτική στιγμή». (Άγγελου Τερζάκη, «Ελληνική απαισιοδοξία», Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Γ’ Λυκείου, Ο.Ε.Δ.Β., σελ. 226-228).
Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;
Ζω και γράφω, γράφω και ζω, όπως πάντα!
Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία ή ποια πιστεύεται ότι είναι συνοδοιπόρος στη ζωή σας;
Να σας πω δύο; Η «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη με τη Μελίνα Μερκούρη. Και το «Κυριακάτικο ξύπνημα» του ιδίου με την Έλλη Λαμπέτη. Οι δύο πλευρές του νομίσματος Γυναίκα…
Ποιο είναι το αγαπημένο σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;
Δεν έχω αντικείμενα για «γούρια». Πιστεύω μόνο στη θετική ενέργεια των ανθρώπων. Αυτό που πάντα έκανε τον κόσμο καλύτερο ήταν η αγάπη της ελευθερίας και η ελευθερία στην αγάπη…
Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;
Είναι του Νίκου Καζαντζάκη και την έχω υιοθετήσει από παιδί: «Φτάσε όπου δεν μπορείς!». Από την «Αναφορά στον Γκρέκο».
Πως φαντάζεστε το μέλλον των ΜΜΕ μέσα από την κρίση που βιώνουμε;
Τα ΜΜΕ είναι έκφραση και δράση των ανθρωπίνων κοινωνιών και το μέλλον τους δεν θα είναι διαφορετικό από εκείνων. Και στις ανθρώπινες κοινωνίες μετέχουμε όλοι εμείς. Ας οραματιστούμε το μέλλον μας, ας εργαστούμε με πίστη και με θέληση ακλόνητη γι’ αυτό και τα ΜΜΕ θα αποτυπώσουν αυτήν την προσπάθεια με τον τρόπο που οι Δυνάμεις του Καλού θα τους εμπνεύσουν, εφόσον θα είναι επιλογή μας αυτές να κυριαρχήσουν. Κι επειδή καταλήγουμε συχνά να…περιστρεφόμαστε στο Μάταιο κυνηγώντας την ουρά μας, θα έλεγα ότι είναι καιρός να πάψει να «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη» και να κάνουμε μια νέα αρχή για μια πιο δίκαιη, για μια πιο καλή, για μια πιο ανθρώπινη ζωή.
Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;
Η εξουσία ανέκαθεν πορευόταν ερήμην της τέχνης, ερήμην της ζωής. Είναι αυτοαναφορική, ολιγόψυχη και μονήρης. Είναι η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Κι όταν πλησιάζει την τέχνη, επιλέγει πάντα αυτή να είναι στρατευμένη στους σκοπούς της. Ας την αφήσουμε στη δυστυχία της και ας συνεχίσουμε να δημιουργούμε φως με όλους τους τρόπους, να υψώνουμε απέναντί της στέρεο το «αντίπαλο δέος». Μέχρι που να πάψει να υφίσταται η ανάγκη της, γιατί -κακά τα ψέματα- ο μεγαλύτερος γεννήτορας και τροφοδότης της εξουσίας είναι οι αδυναμίες μας.
Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει την τύχη του στα χέρια των άλλων;
Την αφήνει; Δεν νομίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Ο Έλληνας είναι κράμα απροσδόκητο και ανεξέλεγκτο, ικανός για τα καλύτερα και για τα χειρότερα, Προμηθέας και Οδυσσέας, Λεωνίδας και Εφιάλτης, Διόνυσος και Ήφαιστος, Διογένης και Αλέξανδρος. Το έχει αποδείξει πάμπολλες φορές στην ιστορία του. Γι’ αυτό «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε», όπως είπε και ο σοφός Σόλων στον «παντοδύναμο» Κροίσο...
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;
Θα ξεκινούσα διδάσκοντας στους ανθρώπους τι είναι Νόμος. Γιατί χωρίς Παιδεία, η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να εδραιωθεί στον κόσμο.
Αν μια κακιά μάγισσα σαν έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;
Ελάφι, δελφίνι και γλάρος. Γη, θάλασσα κι αγέρας. Μπορώ;
Πιστεύετε στα όνειρα;
Τα όνειρα να πιστεύουν σε μένα, αυτό προσπαθώ…
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Να είναι και να γίνεται όλο και περισσότερο, καθώς μεγαλώνει, ο αληθινός εαυτός του, ώστε να ζήσει μια ζωή πραγματικά… Ζωηρή!
Η Εύη Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1968. Η καταγωγή της είναι από τον Πόντο και την Κρήτη. Σπούδασε Παιδαγωγικά και Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων. Από το 1991 έχει εργαστεί σε διάφορους δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς και σε μη κυβερνητικές οργανώσεις, με αντικείμενο την εκπαίδευση και την ευαισθητοποίηση σε θέματα πολιτισμού και περιβάλλοντος. Από το 2003 εργάζεται στη δημόσια εκπαίδευση.
Από το 1999 έως το 2015 αρθρογραφούσε στο παιδικό ένθετο «Οι Ερευνητές πάνε παντού» της εφημερίδας Καθημερινή. Στο συγγραφικό της έργο συγκαταλέγονται, μεταξύ άλλων, τα βιβλία: «Ο θησαυρός της Εβίτας» (εκδόσεις Καλέντη, 2016), «Το μυστικό της δαχτυλιδόπετρας» (εκδόσεις Alta Carta, 2016), «Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη» (εκδόσεις Πατάκη, 2011, Βραβείο Παιδικού Βιβλίου Γνώσεων 2012 από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου), «Μια βόλτα στα βυζαντινά χρόνια» (εκδόσεις Κέδρος, 2014, βραχεία λίστα Παιδικού Βιβλίου Γνώσεων Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου 2015), «Παραμύθια της Ίμβρου» και «Το Αλφαβητάρι της Αγίας Σοφίας» (εκδόσεις Ακρίτας, 2005 και 2008), «Μην τρως τη μαμά μου!» και «Βασίλισσα Καλοφαγού» (εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2014 και 2016). Συμμετείχε, επίσης, στο συλλογικό έργο "Πατρίδες Αλησμόνητες: Μικρά Ασία - Πόντος" με το διήγημά της "Η Χρύσα και ο δράκος" (εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2016). H συλλογή ποιημάτων της για παιδιά "Το Αλφαβητάρι των Ποιημάτων" απέσπασε Εύφημο Μνεία στον 60ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς 2015.
(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
