Σε σκηνοθεσία Μιχάλη Μπέκου και με την υποβλητική μουσική του Νίκου Τερζή
Ένα δωμάτιο, ένα χωριό, ένας κόσμος ολόκληρος. Οικογενειακοί και φιλικοί δεσμοί συνδέουν τα πρόσωπα που βρίσκονται στο «κάδρο», σε αυτό το ταμπλό βιβάν. Μία πινακοθήκη ανθρώπων οι οποίοι έχουν ζήσει μαζί, έχουν περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους σε διαδρομές συγκλίνουσες, σε πορείες συντεταγμένες. Ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα, ένα λουλούδι, ένα κομπολόι, ένα κολιέ. Ένα τραγούδι. Μια λεπτή φέτα ζωής στον παλμό ενός συνηθισμένου απογεύματος.
Ξαφνικά, απρόσμενα, μια μαυροφορεμένη φιγούρα εισβάλλει στο χώρο. Η απειλή;
Όλοι μένουν παγωμένοι κι ανυπεράσπιστοι, νικημένοι απέναντι στην μοίρα όπως οι κατακτητές μπροστά στο θάνατο. Μια φωτογραφία πέφτει στις φλόγες. Ύστερα αίμα και χέρια. Χέρια βαμμένα κόκκινα, χέρια ποτισμένα στο αίμα. Μία κολυμπήθρα. Τα χέρια βουτούν στην κολυμπήθρα. Όλοι τυλίγονται στα μαύρα. Μια αργοπορημένη τιμωρία- για ποιο άραγε σφάλμα;
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
