Οι μπάρες σηκώνονται, οι πόρτες ανοίγουν, το μάντρωμα τελειώνει, αλλά ο ιός είναι εδώ. Δυνατός, διεισδυτικός, (μετ)αλλαγμένος, καθόλου αποδυναμωμένος.
Από τις 3 Μαΐου και μέσα σε 10 μέρες όλοι και όλα έξω: εστιατόρια, καφέ, σχολεία, φροντιστήρια, τουρισμός, λιανεμπόριο ελεύθερα –χωρίς τα διάφορα «κλικ». Όλοι παίρνουν αμπάριζα και βγαίνουν.
Ο Θεός να βάλει το χέρι του, γιατί το χέρι των ανθρώπων είναι ανήμπορο και σε πολλές περιπτώσεις τα έχει θαλασσώσει. Σωστά ανοίγουν τα πάντα; Σωστά και δίκαια! Αλλά αυτό το σάλτο που αποφασίζεται όταν τα κρούσματα κινούνται γύρω στις τρεις χιλιάδες (και βλέπουμε…) απαιτεί δίχτυ ασφαλείας. Υπάρχει;
Υπάρχει, δηλαδή, ένα νοσοκομειακό σύστημα έτοιμο να αντέξει περισσότερες πιέσεις; Οργανώθηκε; Ενισχύθηκε; Βελτιώθηκε; Υπάρχει ένας κόσμος που έχει πεισθεί να βάλει πλάτη, να υπακούσει, να βοηθήσει για να μην ξανακλείσουν μαγαζιά, σχολεία, τουρισμός; Για να μην πεινάσει περισσότερο το εμπόριο; Εκατομμύρια διατέθηκαν για την ενημέρωση των πολιτών.
Καλλιτεχνικές και αθλητικές φίρμες επιστρατεύθηκαν, πολύς τηλεοπτικός χρόνος σπαταλήθηκε, πολύ δημοσιογραφικό χαρτί καταναλώθηκε, πολλά ντάτα εξαντλήθηκαν, πολλές υποσχέσεις δόθηκαν, αλλά οι εστίες μετάδοσης και υπερμετάδοσης εξακολουθούν να υπάρχουν.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον αρχίζει η αμπάριζα. Το παιχνίδι στο οποίο όλοι κυνηγούν όλους σε ένα αδιάκοπο τρελό κυνηγητό. Που δεν ξέρουμε πού θα βγάλει και πώς θα μας βγάλει. Πηγή: http://harddog-sport.blogspot.com/