Παγωτό ξυλάκι και καρπούζι, ανάποδες βουτιές και μανάδες σε ναυαγοσωστική κρίση, κουνούπια, μουλιασμένα χέρια και μυστικές βόλτες στο νησί. Εσάς ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό όταν θυμάστε τα καλοκαίρια των παιδικών σας χρόνων;
Αν μιλήσουμε για την αθωότητα της παιδικής ηλικίας, θα είναι μάλλον πολύ κλισέ. Αν μιλήσουμε για την ανεμελιά εκείνων των καλοκαιριών που ακόμη δεν είχαμε ταυτότητα και δεν κάναμε φορολογική δήλωση, θα είναι σαν να διατυπώνουμε το αυτονόητο. Γι’ αυτό, είναι ίσως καλύτερα να αφήσουμε να μιλήσουν για την αθωότητα και την ανεμελιά, οι ίδιες μας οι αθώες και ανέμελες αναμνήσεις.
Εκείνες οι αναμνήσεις, που μπορεί να ανασύρουν από το βάθος του ενήλικου μυαλού μας το αυτονόητο –τόσο βάθος όσο και εκείνο που η μάνα μας έτρεμε να μην φτάσουμε στη θάλασσα- αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που αισθανθήκαμε χαζοί, επειδή αφήσαμε το αυτονόητο να γίνει δεδομένο και την ενήλικη φύση μας να θάψει την παιδική, κάτω από κάστρα και περίτεχνα σχέδια στην αμμουδιά, τα οποία με την πρώτη κρίση έγιναν πάλι αυτό που στην πραγματικότητα ήταν πάντα: Σκόνη.
Σήμερα, λοιπόν, χοροπηδάμε πάνω στα γκρεμισμένα μας κάστρα, και προτιμάμε να τσαλαβουτήσουμε στα ρηχά ή και στα βαθιά της παιδικής μας ηλικίας – σε εκείνες τις διακοπές που γέμισαν τα καλοκαίρια μας με ψήγματα ευτυχίας και κουκούτσια από καρπούζι – άλλωστε δεν χρειαζόμασταν και πολλά τότε για να νιώσουμε ευτυχισμένοι. Το καταλαβαίναμε αργότερα, όταν επιστρέφαμε τον Σεπτέμβρη στο σχολείο, και το πρώτο «Σκέφτομαι και γράφω» που μας ανέθετε η δασκάλα είχε θέμα «Πώς πέρασα το καλοκαίρι». Έτσι…
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ