Όταν πριν λίγες ημέρες διάβασα πως το «Παβίλιον» στους Δελφούς, ξαναπήρε ζωή… άφησα τη σκέψη μου να κάνει ένα όμορφο ταξίδι στο χθές.
Ήταν προς το τέλος του 1987, αν δεν κάνω λάθος- αρχές του Σεπτέμβρη-, που φεύγοντας από το χωριό μου, ανέβηκα στους Δελφούς για να εργασθώ σ’ ένα τουριστικό περίπτερο ή κατά πολλούς, σε μια «καντίνα», κάτω από το Αρχαιολογικό Μουσείο.
Το τοπίο μαγικό, όπως και οι άνθρωποι… Δεν σας κρύβω, πως από την ώρα που τους γνώρισα μέχρι τώρα που γράφω τούτες τις αράδες, στιγμή δεν τους έχω βγάλει από την καρδιά και τη σκέψη μου. Είναι «τ’ αδέρφια» μου, οι άνθρωποι που άνοιξαν την αγκαλιά και τα σπίτια τους, θεωρώντας με, έναν από αυτούς, κι ας ήμουν ένας ξένος, ένας εσωτερικός μετανάστης.
Μια δυνατή φιλία αναπτύχθηκε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, όπου άρχισε να καταγράφει τη δική της ξεχωριστή διαδρομή, με πολλές όμορφες και μοναδικές στιγμές, μιας και όλοι λειτουργούσαμε ως «ομάδα». Όταν έβλεπες τον έναν, ήξερες ποιοι θ’ ακολουθούσαν…
Κάπως έτσι εμφανιστήκαμε κι ένα βράδυ στο «Παβίλιον», το τουριστικό περίπτερο στην άκρη του βράχου, με τον Θόδωρο τον Κουτσούπα ως οικοδεσπότης να μας καλωσορίζει και να φέρνει τα γνωστά. Αχ εκείνη η βότκα λεμόνι!!!
Τι να πω… βλέποντας τη θέση του κτιρίου και τη μαγική θέα της Ιτέας που απλωνόταν κάτω από αυτό, τους ελαιώνες της Άμφισσας, το Γαλαξίδι και τον Κορινθιακό Κόλπο. Έχασα το λόγια μου και αμέσως αυτή η «γωνιά», έγινε κι εμένα το στέκι μου: χώρος χαλάρωσης, περίσκεψης-περισυλλογής και ρομαντικών αποδράσεων.
Να πρωτοθυμηθώ τι; Τα ξενύχτια μας, τις πολύωρες φιλοσοφικές αναζητήσεις μας, τις πλάκες μεταξύ μας και τ’ αστεία μας; Τι; Το θλιμμένο βλέμμα που άφησα εκεί όταν για επαγγελματικούς λόγους αναγκάστηκα να φύγω και να πάω στην Αθήνα; Τι;
Αυτό το χώρο τον αγάπησα, τον λάτρεψα και κάθε φορά που επισκεπτόμουν τους Δελφούς, φρόντιζα να τον επισκέπτομαι, λες και το είχα τάμα… μέχρι που σταμάτησα να πηγαίνω όταν τ’ αγριόχορτα είχαν σκεπάσει τα πάντα και είχε εγκαταλειφθεί!!! Όταν είχε μετατραπεί σ’ ένα κουφάρι.
Και τώρα, ναι… έμαθα «αναστήθηκε». Άνοιξε ξανά τις πόρτες του στο κοινό και όπως ήταν φυσικό, δεν έχασα την ευκαιρία να ζητήσω από τον φίλο μου τον Πάσχο να τραβήξει μερικές φωτογραφίες, αν και ήδη είχα πάρει μια γεύση από αναρτημένες «εικόνες» στο fb.
Ήθελα όμως τις δικές του, σίγουρος πως θα τραβούσε τις δικές μας «γωνιές» και δεν έπεσα έξω… Τράβηξε τα «σημεία» που αυτό το «στέκι» αποτελούσε κομμάτι της ζωής μας. Μέχρι και στο βιβλίο μου «Στη δίνη των ένοχων χρησμών», φρόντισα να το βάλω.
Έτσι για την ιστορία να σας πω ότι βρίσκεται μια ανάσα από Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, το Amalia Hotel Delphi, αλλά και από την πόλη, δημιούργημα των αρχιτεκτόνων Δημήτρη και Πέτρου Πικιώνη, το 1959 στην θέση «Άγιος Λουκάς» για λογαριασμό του ΕΟΤ.
Σήμερα είναι εκεί… και μας περιμένει όλους να το επισκεφτούμε, για να γευτούμε τη μοναδική ομορφιά…
Παύλος Ανδριάς
