Και μόνο στη σκέψη ότι θέλεις να μιλήσεις γι’ αυτή την παράσταση, σε κυριεύει από τη μια το άγχος, καθώς μέσα σε μερικές αράδες πρέπει να τα πεις όλα και από την άλλη, ένας υπέρμετρος ενθουσιασμός, ο οποίος πηγάζει μέσα από τα όσα μηνύματα λαμβάνεις κατά τη διάρκειά της.
Δύο αξιόλογοι «δημιουργοί», η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη και ο Μανώλης Ιωνάς έχοντας κάνει τη διασκευή του έργου του Νίκου Καζαντζάκη, δίνουν ένα «μαγικό πρόσταγμα» στους ηθοποιούς για να μας μυήσουν σ’ αυτό που λέμε πίστη κι αντρειοσύνη. Βέβαια, σε αυτό συμβάλει και το σκηνοθετικό «στίγμα» του Μανώλη Ιωνά, που δίνει πνοή και ψυχή σε ότι υπάρχει πάνω στη σκηνή.
Μια παράσταση γεμάτη ύμνους για την ελευθερία, τον έρωτα, την ανθρώπινη υπόσταση. Ένα έργο καθηλωτικό, μια απόδοση ρόλων και προσώπων που σε «μπολιάζει» με το αίσθημα της ευθύνης…
Ένα θεατρικό εγχείρημα, με όλους τους συντελεστές να έχουν «αφήσει» το δικό τους δημιουργικό και καλλιτεχνικό «αποτύπωμα», σε βαθμό που κάποια στιγμή, όσο και δυνατός κι αν είσαι, λυγίζεις… αισθανόμενος ότι είσαι «κομμάτι» αυτής της μυσταγωγίας.
Κι αν θελήσουμε να πούμε δυο λόγια για τις ερμηνείες, δεν ξέρω αν αρκεί ένα χειροκρότημα μερικών λεπτών ή μια μεγάλη υπόκλιση σε αυτούς τους εκφραστές της τέχνης, μιας και ο Τάσος Γιαννόπουλος ως «καπετάν Μιχάλης» είναι συναρπαστικός, είναι εκπληκτικός, με τον «ίσκιο» του να «ντύνει» δυναμικά, κάθε πτυχή του ρόλου του. Η Ελένη Φίλιππα ως γυναίκα του, συγκλονιστική, με τη χροιά της φωνή της να σε μεταφέρει στο «φυσικό» χώρο της παράστασης. Ο Κωνσταντίνος Μπάζας ως Νουρήμπεης, συγκινητικός και παράλληλα καθηλωτικός. Η Ειρήνη Παπαδημάτου, ως Εμινέ χανούμ, εντυπωσιακή, τόσο στην υποκριτική της υπόσταση, όσο και στις χορευτικές κινήσεις της.
Τι να πεις όμως και τι λόγια να βρεις, ώστε να περιγράψεις το χαρισματικό «ταλέντο» του Περικλή Λιανού, όπου ως σεβάσμιος Μητροπολίτης, σε αυτή την παράσταση, σε μαγνητίζει με τον εκφραστικό του λόγο και την υποκριτική του ικανότητα. Ως αφηγητής, ώρες θέλεις να τον ακούς.
Αξιόλογες επίσης και πολύ δυναμικές οι παρουσίες, τόσο του Κωνσταντίνου Μουταφτσή στο ρόλο του Πασά, όσο και του Ορέστη Τρίκα, ως καπετάν Πολυξίγκης, καθώς δίνουν άλλο ύφος στη ροή της παράστασης, γεμάτο εκρήξεις και ψυχικές μεταπτώσεις.
Κλείνοντας, θεωρώ πως αυτή η παράσταση αποτελεί ένα δυνατό ερέθισμα στο να ανακαλύψουμε μέσα μας πιθανές εγκλωβισμένες ευαισθησίες, που πολύ θα θέλαμε να τις εξωτερικεύσουμε και να γίνουν «οδηγοί» μας σε μια κοινωνία που παραπαίει…
Παύλος Ανδριάς, για τον aylogyros news
