Κουβέντα στην «αυλή» με την συγγραφέα Σοφία Ησυχίδου
Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια; Υπήρχε κάποιος αγαπημένος σας ήρωας στον κόσμο των παραμυθιών;
Αγαπημένος μου ήρωας στον κόσμο των παραμυθιών ήταν κάθε όμορφο και γενναίο βασιλόπουλο που έσωζε την βασιλοπούλα. Αυτό που μου λείπει όμως πραγματικά είναι τα ίδια τα παραμύθια όπως συνήθιζα να τα ξέρω, γεμάτα νεράϊδες, ξωτικά, μάγισσες, δράκους, βασιλιάδες και βασιλόπουλα, βασίλισσες και βασιλοπούλες.
Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας, «προδίδει» μικρά ή μεγάλα μυστικά του εαυτού σας;
Στα παραμύθια μου οι ηρωές μου θέλω να αγαπούν και να φροντίζουν με αγάπη και στοργή κάθε αδύναμο πλάσμα και να μην ξεχνούν ποτέ αυτούς που τους ευεργέτησαν. Έτσι ακριβώς σκέπτομαι και εγώ.
Τι στάθηκε αφορμή για να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ο μικρός γιός μου, ηλικίας τότε πέντε (5) χρονών. Εκείνο το καλοκαίρι είχαμε πάει για διακοπές στο εξοχικό της μητέρας μου. Κάθε φορά που κατεβαίναμε στη θάλασσα για μπάνιο ο μικρούλης γέμιζε το κουβαδάκι του με κοχλίδια που μάζευε από την παραλία γιατί του είχαμε πει πως αυτά ήταν πολύ ωραίος μεζές για το ούζο του παππού. Μερικές φορές όμως αν και τα βράζαμε, όταν έβγαιναν οι άλλοι μεζέδες τα ξεχνάγαμε και μετά τα πετάγαμε. Μια μέρα ο μικρός έρριξε πάνω του ένα φλυτζάνι καφέ και κάηκε. Αν και του βάλαμε μιαν αλοιφή, το παιδάκι όλο το βράδυ πονούσε και έκλαιγε. Όταν πέρασε το κάψιμο και τον πήγαμε στη θάλασσα για μπάνιο, κάποια στιγμή, πήρε το κουβαδάκι του, το γέμισε με κοχλίδια που υπήρχαν άφθονα στα βράχια της παραλίας, πλησίασε ένα βαθούλωμα που ήταν κρυμένο μέσα στα βράχια και άδειασε το κουβαδάκι του. Όταν τον ρώτησα «γιατί έκανες αυτό;» μου απάντησε «γιατί όταν καίγεσε πονάς πολύ. Σκέψου πόσο πονάνε αυτά που καίγονται μέχρι να πεθάνουν!» Ταράχτηκα. ΄Ενα παιδάκι πέντε χρονών επειδή κάηκε κάποτε και πόνεσε πολύ θέλησε να προστατέψει κάποια άλλα πλάσματα να μην πονέσουν. Ένιωσα τόσο άσχημα που το απόγευμα της ίδιας μέρας κάθησα και έγραψα το παραμυθάκι αυτό σαν να ζητούσα συγνώμη για την απανθρωπιά μας.
Είναι εύκολο να μας εκθέσετε τα συναισθήματα που νιώσατε τελειώνοντας αυτό σας το έργο;
Ένιωσα μεγάλη συγκίνηση όταν είδα τις σκέψεις μου τυπωμένες στο χαρτί και ακόμη μεγαλύτερη όταν πήρα στα χέρια μου το πρώτο μου βιβλίο.
Σε ποιο στάδιο πιστεύετε ότι βρίσκεται η σχέση του Έλληνα με το βιβλίο;
Γνωρίζω παιδιά και ενήλικες που διαβάζουν πολλά βιβλία. Οι περισσότεροι όμως προτιμούν να κάθονται στον υπολογιστή και να ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός απο την ανάγνωση ενός βιβλίου.
Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας και ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;
Θεωρώ θείο χάρισμα την υπομονή, την ευγένεια και το να μη μεταφέρεις τα μυστικά των άλλων, ούτε καν σε ένα βιβλίο. Το βασικό μου ελάττωμα είναι η επιμονή που έχω σε ότι πιστεύω ότι είναι σωστό.
Την μοίρα μας την ορίζουμε ή την δημιουργούμε με τις πράξεις μας;
Νομίζω, σε ένα μεγάλο ποσοστό, δημιουργούμε την μοίρα μας με τις πράξεις μας.
Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;
Βεβαίως. Σε νεώτερη ηλικία ίσως να με θεωρούσαν υπερβολίκά αισιόδοξη.
Τι περιλαμβάνει η καθημερινότητά σας;
Δουλειές, δράση, γράψιμο.
Έχετε κάποιο «γούρι»;
Όχι
Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;
Νομίζω ότι τις φιμώνει από φόβο.
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;
Όποιος λερώνει ή καταστρέφει ξένη περιουσία να πληρώνει αυτός ή οι δικοί του τις ζημιές του.
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Το κλασσικό. «Ακολούθα τα ονειρά σου» και αν γράφει όμορφα θα του έλεγα «άσε την καρδιά σου να οδηγεί το χέρι σου και να γράφει ότι πιο όμορφο υπάρχει στην ψυχή σου, είτε σε στενοχωρεί, είτε σου δίνει χαρά.
Η Σοφία Ησυχίδου γεννήθηκε στον Πειραιά. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.
Εργάστηκε επί 18 χρόνια σε ναυτιλιακή εταιρεία και εταιρεία ελεγκτών λογιστών. Ακολούθως υπήρξε εκπαιδευτικός και διευθύντρια επί 17 χρόνια του Εργαστηρίου Ελευθέρων Σπουδών «Επιχειρησιακές Σπουδές Ησυχίδη», το οποίο ίδρυσε με τον σύζυγό της Αλέξανδρο Ησυχίδη σε συνεργασία με το Αγγλικό Ινστιτούτο «The Institute of Commercial Management (ICM)».
Επινόησε και οργάνωσε δική της μεθοδολογία για τη διδασκαλία γραμματέων στελεχών συντονισμού γραφειακής εργασίας (executive coordinators) και εξέδωσε με αποκλειστικότητα τα εκπαιδευτικά βιβλία «Οδηγός γραμματέως (ελληνική-αγγλική αλληλογραφία, οργάνωση γραφείου, η γραμματεύς στο ζωτικό της χώρο, εισαγωγές-εξαγωγές με case studies)», «Ελληνική στενογραφία», «Ελληνική-αγγλική δακτυλογραφία», «Shiping Notes» και «Ναυτιλιακή αλληλογραφία».
Αγαπά τη λογοτεχνία και την ιστορία και από 20 χρονών γράφει διηγήματα, παραμύθια και μυθιστορήματα. Στόχος της, με τρυφερότητα και γλυκύτητα, η αφήγηση γεγονότων από την καθημερινή ζωή και την ιστορική πραγματικότητα με ρεαλισμό και αμεσότητα. Ο αναγνώστης αντλεί τις ηθικές αξίες μέσα από τις παραδόσεις και παίρνει τις συμβουλές που έχει ανάγκη και τα μηνύματα που χρειάζεται για τη ζωή και τις δυσκολίες της.
Το 2018 εξέδωσε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Ψάχνοντας την Ιθάκη».
«Τα κοχλίδια» είναι το πρώτο παραμύθι, που επέλεξε για να δει το φως της δημοσιότητας, ανάμεσα σε πολλά που εμπνεύστηκε από το ρόλο της ως μητέρα και γιαγιά.
(Για τον aylogyros news και τον Παύλο Ανδριά)
