Κουβέντα στην «αυλή» με τον ηθοποιό Δημήτρη Καλαντζή από την παράσταση «Υλικό Καποδίστριας»
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Η Υποκριτική Τέχνη, για μένα, μετά από πολλών χρόνων επίπονες προσπάθειας αποκωδικοποίησής της, έχει καταλήξει να είναι το πεδίο μέσω του οποίου κοπιάζω κάθε φορά, να συνδεθώ απευθείας και αδιαμεσολάβητα, με ενόραση και έκσταση, με τον παγκόσμιο ρυθμό τον οποίο διέπει τον κόσμο τούτο στην κάθε του στιγμή, ο οποίος αντηχεί μέσα στην ψυχή κάθε πλάσματος που τον κατοικεί. Το να προσπαθώ, κάθε φορά, ν’ αφουγκραστώ τον παγκόσμιο αυτό ρυθμό μέσα στην ψυχή μου, για μένα ισούται με την προσπάθεια προσέγγισης του ‘’Θείου’’. Θα έλεγα ότι η ιχνηλάτηση αυτή, του πεδίου της Υποκριτικής, θα μπορούσε να αποτελεί ένα μυστικιστικό ταξίδι, αν δεν υπήρχε η μεσολάβηση του λογικού και των αισθήσεων, η οποία βάζει το ταξίδι αυτό στη βάση που του πρέπει και το καθιστά ένα ταξίδι εξερεύνησης προς την αναζήτηση της προσωπικής μας ταυτότητας και γενικά της ζωής.
Τι σας έκανε να συμμετέχετε σε αυτή την παράσταση & ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτή;
Η Υποκριτική είναι το επάγγελμα που με βιοπορίζει αλλά και το όχημα με το οποίο ανιχνεύω τα σκοτεινά τοπία της ψυχής μου, με απώτερο σκοπό να ανακαλύπτω κάθε φορά, σε κάθε παράσταση και κάτι καινούργιο, το οποίο θα με βοηθήσει να γίνω σήμερα, λίγο καλύτερος από ότι ήμουν χθές. Όταν επικοινώνησε ο σκηνοθέτης της παράστασης μαζί μου για να μιλήσουμε για την παραγωγή που ετοίμαζε, η κουβέντα μας στην οποία μου εξήγησε το πλαίσιο του τρόπου δουλειάς του, μου φάνηκε εχέγγυο για ν’ αποφασίσω να συμμετέχω στην όλη διαδικασία. Δεν θα σας πω ποιός ή ποιοί είναι οι ρόλοι που κλήθηκα να επωμιστώ στη συγκεκριμένη παράσταση, γιατί νομίζω ότι έχει μεγαλύτερη αξία να σας μιλήσω για τον τρόπο με τον οποίον προσπάθησα να προσεγγίσω τους ρόλους. Κύριο μέλημά μας στην πρόβα, ήταν να αποφύγουμε τον κοινότοπο – ανιαρό τρόπο παιξίματος και αυτό που έχει παγιωθεί στο μυαλό μας ως επικό, μυθικό, θρυλικό, να το καταστήσουμε άμεσο, σύγχρονο βίωμα, χωρίς όμως να χάσει την αίσθηση της εποχής του. Όταν ο ηθοποιός καλείται να ενσαρκώσει ιστορικά πρόσωπα και μάλιστα ήρωες μιας εποχής η οποία είναι άμεσα συνυφασμένη μέσα του με το θρίαμβο και το έπος, ο μεγαλύτερος ‘’εχθρός’’ του είναι ο συμβατικός τρόπος παιξίματος και πρέπει να δουλέψει πολύ σκληρά για να μην αφεθεί να υποπέσει σε κλισέ της υποκριτικής, γιατί έτσι δεν θα μπορέσει να σκιαγραφήσει χαρακτήρες που θα είναι πιστευτοί στο κοινό. Με τη βοήθεια και την καθοδήγηση του σκηνοθέτη μας, αναζήτησα όλες εκείνες τις αντιθέσεις και τις λεπτομέρειες που καθιστούν τους χαρακτήρες πολύπλοκους και πολυεπίπεδους και επομένως και ‘’αληθινούς’’ στα μάτια των θεατών που θα παρακολουθήσουν την παράσταση.
Ποιο μήνυμα θα «στέλνατε» σ’ έναν υποψήφιο θεατή της παράστασης;
Η παράσταση θα έχει τη μορφή μιας καλοστημένης και κουρδισμένης στην εντέλεια μηχανής, στην οποία όλοι οι συμμετέχοντες ηθοποιοί χρησιμοποιούν ποικιλοτρόπως την ενέργειά τους, έτσι ώστε όχι μόνο να ειπωθεί η ιστορία του Πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας όπως τη γνωρίζουμε, αλλά να ξεκλειδωθούν άγνωστες μέχρι σήμερα πτυχές της προσωπικότητάς του.
Τι πρέπει να περιλαμβάνει κατά τη γνώμη σας, μια καλή παράσταση;
Η Τέχνη γενικότερα και το Θέατρο ειδικά, έχουν να κάνουν με την ‘’μετατόπιση’’. Το μόνο που οφείλει να κάνει μία θεατρική παράσταση, είναι να ξαφνιάσει με τέτοιον τρόπο τον θεατή, ώστε να τον ‘’αναγκάσει’’ να ‘’μετατοπιστεί’’ μέσα του, να τον ωθήσει, δηλαδή, να αλλάξει για λίγο τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα, τον τρόπο που λαμβάνει οποιοδήποτε εξωτερικό ερέθισμα, τον τρόπο που σκέφτεται και επεξεργάζεται μια συνθήκη. Μια παράσταση, μπορεί να χαρακτηριστεί ως «καλή», μόνο αν καταφέρει να πείσει τον θεατή να αποφασίσει να ‘’κομματιάσει’’ τις εδραιωμένες στην ψυχή του θεωρίες του, για τη ζωή και τον κόσμο.
Τι σημαίνει η λέξη «σανίδι» για εσάς;
Φόβος…συμπύκνωση…πάθος…αγωνία…συνέπεια…εμμονή…προσήλωση στα όρια της μανίας. Και κόπος…αμέτρητες ώρες μελέτης. Η δουλειά του Ηθοποιού είναι υπόθεση πολύ προσωπική. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί ο βαθμός εμπλοκής που απαιτείται, είναι πάρα πολύ μεγάλος, όχι μόνο σε ψυχικό/συναισθηματικό επίπεδο αλλά και σε σωματικό. Η διαδικασία της δουλειάς, μεταφέρεται και έξω από το «σανίδι» και κατακλύζει τον προσωπικό σου χρόνο, όταν το σώμα του ηθοποιού έχει πάρει την απόφαση να ασχοληθεί επί της ουσίας με την υποκριτική τέχνη. Η σύνθεση ενός ρόλου απαιτεί πλήρη δέσμευση και η καθημερινότητα θα φτάσει στο σημείο να γίνει έως και εφιαλτική αν επιθυμείς διακαώς να φτάσεις σε ένα αποτέλεσμα. Και τι εννοώ εφιαλτική; Ότι η σκέψη σου, στην κυριολεξία θα κατακλύζεται, από την προσπάθεια εύρεσης τρόπων που θα σε οδηγήσουν στο να ολοκληρώσεις τον χαρακτήρα που χτίζεις. Η Υποκριτική, είναι μια τερατώδης τέχνη. Θα φάει πρώτα τις σάρκες σου, για να σου παραχωρήσει οποιοδήποτε προνόμιο. Ζητάει πολύ ακριβά ανταλλάγματα, για να σου εκχωρήσει το δικαίωμα να περπατήσεις σαν κάποιος ‘’άλλος’’ πάνω στο «σανίδι»! Απαιτεί την αναμόχλευση των ζωτικών σου οργάνων και το άδειασμα του εσωτερικού σου χώρου, για να σου αποκαλύψει το μυστικό μονοπάτι που θα σε οδηγήσει στην «ενσάρκωση»!
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «πρέσβη» της ελληνικής θεατρικής σκηνής, ποια αρχαία τραγωδία θα προτείνατε στους ξένους και γιατί;
Έχω την εντύπωση πως οι ξένοι καταπιάνονται πολύ περισσότερο με τις Αρχαίες Ελληνικές τραγωδίες, από εμάς που κατοικούμε στον τόπο που γεννήθηκαν. Πόσοι έχουν διαβάσει τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη; Τι γνωρίζουμε για τα κείμενα των Αρχαίων κλασσικών; Αυτό που είναι πολύ σημαντικό με τη γνώση, είναι το πόσο πολύ επιθυμείς να την κατακτήσεις. Οι αρχαίες Ελληνικές τραγωδίες έχουν να κάνουν με τη γνώση, ή μάλλον καλύτερα, με τη συμπύκνωση της γνώσης. Το ότι έτυχε να γεννηθούμε και να κατοικούμε αυτόν τον συγκεκριμένο τόπο, δεν σημαίνει ότι δικαιωματικά μας ανήκει όλη αυτή η γνώση. Η γνώση δεν αποτελεί κληρονομικό δικαίωμα. Απαιτεί μακρύ και κοπιαστικό αγώνα για να σου φανερωθεί και να σε συντροφέψει. Και αυτό είναι που ‘’προτείνω’’! Με τον τρόπο που προσεγγίζω τη δουλειά μου, με τον τρόπο που θέτω τον εαυτό μου στο σύμπαν της Υποκριτικής Τέχνης, προκρίνω τη ‘’σκέψη’’ έναντι της ‘’μη-σκέψης’’. Θα ήθελα ν’ ακολουθώ πάντα το δύσβατο δρόμο κι όχι αυτόν που δεν οδηγεί πουθενά. Προτιμώ να ταλαιπωρούμαι ψάχνοντας εναγωνίως τη γνώση και όχι να βολεύομαι στην πολυθρόνα αδράνειας. Δεν τα πετυχαίνω. Προσπαθώ, όμως. Ή τουλάχιστον, στο τέλος θα ήθελα να μπορώ να πω…προσπάθησα…
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας θεατρικός συγγραφέας;
Είμαι φανατικός θαυμαστής των ‘’μεγάλων’’ κειμένων. Και, μεγάλο, μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ένα κείμενο, που μπορεί να διεισδύσει στις μυστικές και απαγορευμένες περιοχές της ψυχής μας, να την πάρει απ’ το χέρι και να της φανερώσει τα μυστήρια του κόσμου. Ένα μεγάλο κείμενο, θα μας αποκαλύψει πολύ περισσότερα από αυτά που ήδη γνωρίζουμε και θα μας ωθήσει να σκεφτούμε, πόσα ακόμη αγνοούμε. Τα μεγάλα θεατρικά κείμενα, έχουνε απεριόριστες μορφικές δυνατότητες και σε ‘’αναγκάζουν’’ ν’ ανιχνεύσεις εως και την τελευταία ρανίδα των ικανοτήτων σου για να φτάσεις στην κατανόηση και την ερμηνεία τους. Οι Αρχαίες Ελληνικές τραγωδίες, είναι για μένα ο πιο καλά κρυμμένος θησαυρός της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, αλλά και η συνεχής υπενθύμιση ότι – παρ’ όλο που - η προσωπική ολοκλήρωση δεν θα έρθει ποτέ, η αναμέτρηση δεν είναι μάταιη και η αναζήτηση, μια μαγική διαδρομή…
Ποιο είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;
Δεν είναι αντικείμενο. Είναι ήχοι της φύσης… Είναι το κελάηδημα των κοτσυφιών την ημέρα και το λάλημα του γκιώνη τη νύχτα… Είναι αγαπημένα μου πουλιά που το τραγούδι τους με συντροφεύει από παιδάκι. Πάντα το άκουσμά τους με γέμιζε με χαρά και μου έφτιαχνε τη διάθεση. Πάντα συντρόφευε τα όνειρά μου! Πάντα το θεωρούσα καλό οιωνό… και πάντα θα το αποζητώ!
Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;
Είναι μία φράση του Βίνσεντ Βαν Γκογκ: ’’…Προσπαθώ… Πασχίζω… Το κάνω με όλη μου την καρδιά!...’’
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Δεν έχω να πω καμία συμβουλή σε κανέναν. Τα ταξίδια της ζωής είναι συναρπαστικά και ο καθένας πρέπει να τ’ ανακαλύπτει μόνος του. Σε μία μόνο περίπτωση θ’ αποφάσιζα να πω κάτι κι αυτό όχι σαν συμβουλή, σαν ανάμνηση… Αν, φεύγοντας απ’ τον κόσμο ετούτο, κάποιος μου έκανε το δώρο να πω μια τελευταία φράση που θα την άκουγαν παιδιά… θα έλεγα… ”…όπου να ναι, η ζωή θα χυμήξει πάνω σας…Χυμήξτε της κι εσείς!!...’’
Ο Δημήτρης Καλαντζής κατάγεται από το Μπολάτι Κορινθίας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Απόφοιτος της ΔΡΑΜΑΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ – ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ και της ΣΧΟΛΗΣ ΚΡΟΥΣΤΩΝ και ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΡΥΘΜΟΛΟΓΙΑΣ του ΜΙΧΑΛΗ ΚΛΑΠΑΚΗ.
Έχει συμμετάσχει σε πολλές παραγωγές με το Θέατρο Τέχνης για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, αλλά και για τις σκηνές του Υπογείου και της Φρυνίχου, καθώς και σε άλλες παραγωγές με: το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Χώρα, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων, το Θέατρο Δίπυλον, το Θέατρο Κνωσσός, το Νέο Ελληνικό Θέατρο, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας, το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, το Θέατρο Τζένη Καρέζη, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, Θέατρο Γκλόρια, κ.ά.
Στο Θέατρο, έχει συνεργαστεί με τους: Γιώργο Λαζάνη, Μίμη Κουγιουμτζή, Ρένη Πιττακή, Λευτέρη Βογιατζή, Δημήτρη Παπαϊωάννου, Πέτρο Ζούλια, Ρούλα Πατεράκη, Γιώργο Αρμένη, Βάλια Παπαχρήστου, Παντελή Παπαδόπουλο, Θόδωρο Γράμψα, Κάτια Γέρου, Ράϊα Μουζενίδου, Θάνο Δερμάτη, Χρήστο Τσάγκα, Κώστα Τσιάνο, Λυδία Κονιόρδου, Γιώργο Πανουσόπουλο, Σταύρο Τσακίρη, Κωστή Καπελώνη, Κώστα Καζάκο, Πάνο Κέκα, Michael Seibel και πολλούς άλλους.
Έχει παίξει σε έργα της Ελληνικής και Παγκόσμιας Δραματουργίας των: Αισχύλου, Σοφοκλή, Ευριπίδη, Αριστοφάνη, Ιάκωβου Καμπανέλλη, Γιώργου Σεβαστίκογλου, Παντελή Χόρν, Γιώργου Σκούρτη, Γιώργου Αρμένη, Γιάννη Σολδάτου, Μάριου Ποντίκα, Κάρλο Γκολντόνι, Αντουάν Ντε Σαίντ Εξυπερύ, Ευγένιου Ιονέσκο, Έντουαρντ Άλπμυ, Αλέξανδρου Δουμά, Μπότο Στράους, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Μπερνάρ-Μαρί Κολτές, Λιλιάνα Καβάνι, Πέτερ Βάϊς, Μπέρτολτ Μπρέχτ, Τέο Ρόμβου, Ζαν-Μισέλ Γκενασσιά, κ.ά.
Συμμετείχε στα έργα του εικαστικού Νίκου Ναυρίδη: «Always a Little Further»,που παρουσιάστηκε το 2005 στην 51η Μπιενάλε της Βενετίας και σε άλλες εκθεσεις παγκοσμίως,καθώς και στο «Tomorrow will be a Wonderfull Day II» που παρουσιάστηκε το 2010 – Εικαστικοί Διάλογοι. Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Κτιριο Παλαιάς Βουλής, πλατεία Κολοκοτρώνη, Αθήνα.
Στον κινηματογράφο έχει παίξει σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους των: Καλλιόπης Λεγάκη, Χρύσας Ψωμαδέλλη, Τζών Τατούλη, Σωτήρη Γκορίτσα, Ερρίκου Ανδρέου.
Στην τηλεόραση έχει εμφανιστεί σε σειρές σκηνοθετημένες από τους: Μύρνα Τσάπα, Μανούσο Μανουσάκη, Βασίλη Τσελεμέγκο, Δημήτρη Αρβανίτη, Νίκο Κρητικό, Στράτο Μαρκίδη, Αλέξανδρο Πανταζούδη, Στέφανο Μπλάτσο, Βίκυ Μανώλη.
Έχει σκηνοθετήσει τη μουσικοθεατρική παράσταση «Κρητομυθία» για παιδιά και μεγάλους, σε κείμενα Γιάννη Λιγνάδη, με το Μάνο Πυροβολάκη.
Διδάσκει υποκριτική σε δραματικές σχολές.
(Για τον aylogyros news και τον Παύλο Ανδριά)
