Κουβέντα στην «αυλή» με τον Κώστα Κούλη, μέλος του μουσικού συγκροτήματος «ILLUSORY» & διευθυντή του διαδικτυακού περιοδικού Noizy.gr
Με αφορμή την κυκλοφορία του τρίτου δίσκου του μουσικού συγκροτήματος «ILLUSORY» με τίτλο «Crimson Wreath», αλλά και το καινούργιο τους βίντεο «Ashes To Dust», με πρωταγωνιστή τον Γρηγόρη Βαλτινό… «υλοποιήσαμε» μια ιδέα του φίλου μας Νάσου Κονίτσα, κουβεντιάζοντας στην «αυλή» μας με τον Κώστα Κούλη, μέλος του συγκροτήματος εδώ και δεκατέσσερα χρόνια, αλλά και τον άνθρωπο που κρατά το τιμόνι του διαδικτυακού περιοδικού Noizy.gr
Ακούσαμε τον νέο σας δίσκο και δεν σας κρύβω πως εντυπωσιαστήκαμε. Εσείς, όμως, τώρα που τον ακούσατε ολοκληρωμένο, θα μπορούσατε να μας τον περιγράψετε με λίγα λόγια;
Μάλλον θα μου ήταν αδύνατο να τον περιγράψω με λίγα λόγια. Περιγράφεις με λίγα λόγια το πώς νιώθεις για το παιδί σου; Περιγράφεις με λίγα λόγια τη σχέση σου με τον άνθρωπό σου; Αυτό που συγκρατώ από τον «Crimson Wreath» είναι ότι ενώ ξεκίνησαν όλα πολύ γρήγορα και συνθετικά το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο με μεγάλη ταχύτητα, ο σκεπτικισμός μου ήταν πολύ περιορισμένος. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα ήμουν «Μισό, παιδιά, μισό… Να δούμε λίγο τι γίνεται… Να το αναλύσουμε»… Προφανώς είχα άδικο και καλά έκανα και σώπασα. Όλες οι συνθέσεις είχαν κάτι να πουν. Όλα τα τραγούδια πήγαιναν προς μία κατεύθυνση που μας άρεσε πολύ. Τώρα που ακούω το προϊόν ολοκληρωμένο, συνεχίζω να μορφάζω και να σκέφτομαι ότι «Αυτό θα μπορούσε να έχει γίνει έτσι και τούτο αλλιώς», αλλά αυτό είναι κλασσικό «σύμπτωμα» και ιδίωμά μου και πιο πολύ κακό κάνει παρά καλό. Θεωρώ ότι ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ο καλύτερός μας, μέχρι τον επόμενο και ότι φωτογραφίζει με μεγάλη ακρίβεια την περίοδο των ηχογραφήσεων και την κατάσταση των έξι μας τότε.
Σε σχέση με τους προηγούμενους δύο δίσκους, τι παραπάνω έχει αυτός και σε τι υστερεί κατά τη γνώμη σας; Το αποτέλεσμα σας ικανοποιεί;
Προφανώς και είμαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα! Μην δίνεις σημασία σε αυτά που έλεγα πιο πριν. Τα κολλήματά μου είναι τέτοια που έχω μάθει πλέον να μην τους δίνω τόση σημασία. Ο «Crimson Wreath» διαθέτει μία εξαιρετική παραγωγή, που οφείλεται στον έβδομο της παρέας μας, τον Γιάννη Πετρογιάννη και το Matrix Recording Studio και φυσικά στον τραγουδιστή μας, τον Δημήτρη Θεοδώρου, ο οποίος είναι επίσης ένας εξαιρετικός επαγγελματίας ηχολήπτης. Πιστεύω πως αυτός ο δίσκος είναι ένα βήμα μπροστά. Για μένα κάθε δουλειά μας είναι ένα βήμα μπροστά, τηρουμένων των αναλογιών και των καταστάσεων της εκάστοτε εποχής. Ο «The Ivory Tower», ο πρώτος μας δίσκος, ένα concept άλμπουμ, είναι το αποτέλεσμα της πρότερης έμπνευσης των μουσικών συντρόφων μου, πριν καν έλθω στο συγκρότημα. Όταν απλά άκουγα δουλειές τους και θαύμαζα αυτά που έφταναν στα αυτιά μου. Όταν αποφασίσαμε να το ξαναδουλέψουμε και να το κυκλοφορήσουμε σαν ντεμπούτο μας, μετά την υπογραφή του πρώτου μας συμβολαίου, ήταν για μας κάτι το πρωτόγνωρο. Ένα βάπτισμα ανείπωτης συγκίνησης. Ο «Polysyllabic», ο δεύτερος δίσκος μας, είχε περισσότερα Prog στοιχεία και ένα πιο τεχνικάτο φινίρισμα. Είναι ένα άλμπουμ που απαίτησε πολλή και σκληρή δουλειά, ίσως την περισσότερη και σκληρότερη μέχρι σήμερα. Με τον «Crimson Wreath» διατηρούμε όλα τα Μέταλ στοιχεία μας και κυκλοφορούμε ένα άλμπουμ πιο άμεσο, πιο επιθετικό. Είναι μία κίνηση μπροστά. Μέχρι το επόμενο άλμπουμ μας…
Βλέπουμε έντονα κοινωνικά μηνύματα αλλά και ματιές στο παρελθόν. Θέλετε να πείτε κάποια πράγματα στον κόσμο με αυτόν σας το δίσκο; Υπήρχε κάποιο πλάνο για τη δημιουργία του ή απλά προέκυψαν πράγματα στη διαδικασία;
Είμαι ευτυχής γιατί σε αυτή την μπάντα γράφουν όλα τα παιδιά. Μουσική, στίχους… Δεν υπάρχει βασικός συνθέτης και όλη τούτη η πολυφωνία βγαίνει και αποτυπώνεται στα τραγούδια μας. Και είμαι ακόμα περισσότερο ευτυχής που τα υπόλοιπα παιδιά στο συγκρότημα μου δίνουν τόσο χώρο δημιουργικά. Ο «Crimson Wreath» καταπιάνεται με διάφορα θέματα. Ιστορικά, μυθολογικά, καθημερινότητα… Κατά βάση όμως κινηθήκαμε σε δύο άξονες. Τον αντιπολεμικό και εκείνον της ανθρώπινης απώλειας. Πλάνο δεν υπήρξε, όχι. Απλά, αυτά που ζήσαμε όλα τα μέλη στο μεσοδιάστημα σύνθεσης του δίσκου ήταν και αυτά που πυροδότησαν τη σκέψη. Αυτό που θέλουμε να πούμε στον κόσμο με τον «Crimson Wreath»; Θέλουμε να εστιάσουμε στο αυτονόητο. Ότι ο άνθρωπος κάνει άνετα κακό στον συνάνθρωπό του, εξαιτίας της δίψας του και της εμμονής του για εξουσία. Ότι είμαστε όλοι ίσοι, απλά τυχαίνει να είμαστε και διαφορετικοί. Τασσόμαστε απέναντι σε οτιδήποτε επιβουλεύεται και καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και δεν θα σταματήσουμε να το κάνουμε.
Οι πληροφορίες μας λένε, πως έχετε «νέο αίμα στα πλήκτρα»…
Ο Γιώργος Κωνσταντακέλος, ο πρώην πληκτράς μας, είναι αγαπημένος φίλος. Και θα είναι για πάντα ένας από εμάς, θα είναι πάντα ένας από τους Ivories. Κάποια στιγμή, δυστυχώς, οι οικογενειακές υποχρεώσεις του ήταν τέτοιες που δεν του επέτρεπαν να συνεχίσει να παίζει. Είναι όμως πάντα κοντά μας και μάλιστα έδωσε το παρόν και έσπευσε να βοηθήσει, όταν προέκυψε το Live με τον Geoff Tate. Το να βρεις πληκτρά σήμερα είναι ίσως πιο δύσκολο και από το να βρεις μπασίστα! Είναι πολύ λίγοι και σχεδόν όλοι τους παίζουν σε τρεις και τέσσερις μπάντες παράλληλα. Εμείς θέλαμε έναν άνθρωπο να επικεντρωθεί μόνο σε εμάς. Και – πάνω απ’ όλα – να είναι άνθρωπος. Γιατί οι Illusory είναι πρώτα παρέα, είναι πρώτα οικογένεια και μετά συγκρότημα. Μας πήρε κοντά έναν χρόνο να βρούμε τον Μάκη. Ο Μάκης Βανδώρος είναι γιατρός, είναι ένας πολύ καλλιεργημένος άνθρωπος, αγαπά τη μουσική και πάντα ήθελε να παίζει σε ένα σχήμα. Τα μουσικά γούστα του είναι πολύ κοντά στα δικά μας και το γεγονός ότι τον έλκυε όλη αυτή η κατάσταση, μέτρησε πολύ θετικά για την ένταξή του στο συγκρότημα. Είναι καταπληκτικό παιδί, σπουδαίος παίκτης, έχει όρεξη για δουλειά και πορώνεται απίστευτα με το υλικό μας. Νιώθω ότι είμαστε πολύ τυχεροί που τον βρήκαμε.
Πόσο εύκολο ήταν να βγει αυτή η δουλειά ενώ ήδη ζούσαμε με περιορισμούς; Φοβηθήκατε καθόλου ότι ίσως κάποιος θα «κόλλαγε» και θα τιναζόντουσαν όλα στον αέρα;
Τον Μάρτιο του 2020 ξεκίνησαν όλα τα αρνητικά των περιορισμών της πανδημίας. Βρισκόμαστε στη μίξη και διαπιστώσαμε ότι δεν μπορούσαμε να δουλέψουμε. Για μερικές μέρες το σκεφτήκαμε και αποφασίσαμε να ολοκληρώσουμε τις μίξεις μέσω διαδικτύου. Γενναία απόφαση, η οποία τελικά μας δικαίωσε. Όταν εφαρμόστηκε το lockdown του περασμένου Οκτωβρίου/Νοεμβρίου, νιώσαμε πολύ άσχημα. Είχαμε προλάβει να κάνουμε το lyric video για το «Besetting Sins», σκεφτόμαστε ένα σωρό άλλα πράγματα και ξαφνικά όλα μπλόκαραν. Δεν ήταν δυνατό να κάνουμε κάτι. Δεν μπορούσαμε καν να προβάρουμε! Εννοείται πως φοβήθηκα την περίπτωση που κάποιος από εμάς θα κολλούσε, αλλά έμαθα να ζω μ’ αυτό. Εδώ κολλούσαν χιλιάδες κάθε μέρα, θα βαυκαλιζόμουν πως θα μέναμε απ’ έξω από τούτη την τρέλα; Η ουσία είναι πως στο τέλος όλα πήγαν όπως έπρεπε. Τραβήξαμε την κυκλοφορία του δίσκου έναν χρόνο μετά και στο μεσοδιάστημα κάναμε όλες τις απαραίτητες κινήσεις δισκογραφικά. Αυτό που μας απασχολεί τώρα είναι το ζήτημα των συναυλιών. Κάνουμε σκέψεις και επαφές και περιμένουμε να δούμε το πώς θα τοποθετηθεί η επίσημη πολιτεία, για να μπορέσουμε να οργανώσουμε και να οργανωθούμε.
Στο καινούργιο σας βίντεο «Ashes To Dust», πρωταγωνιστεί ο Γρηγόρης Βαλτινός. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία «έκπληξη»;
Να προσθέσω με τη σειρά μου, αυτό κι αν ήταν συνεργασία! Ίσως τελικά, όντως να συνωμοτεί το σύμπαν, όταν θέλεις κάτι πολύ. Το «Ashes To Dust», η αφήγηση στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο του τραγουδιού αυτού, το κομμάτι από το Έπος της Ιλιάδας, που επελέγη από το πρωτότυπο, η ιδέα και η εφαρμογή. Ο κ. Βαλτινός, ο οποίος δεν ακούει Heavy Metal, αλλά έχει μάθει να εκτιμά την προσπάθεια, όταν εκείνη είναι καλή και τίμια. Η επαφή μαζί του ήταν άμεση, η απάντησή του ακόμα πιο άμεση. Όταν του στέλνεις το τραγούδι Σάββατο και τη Δευτέρα βρίσκεται στο στούντιο και ηχογραφεί τα μέρη του… Πόση περισσότερη ευδαιμονία; Είναι ένας εξαίρετος άνθρωπος, ένας τεράστιος καλλιτέχνης και δεν μπορώ καν να περιγράψω πώς αισθανθήκαμε όταν μας είπε πως θα συμμετάσχει και στο βίντεο. Θα μπορούσα να μιλάω ασταμάτητα και ατελείωτα για τον κ. Βαλτινό. Θα ήθελα όμως εκείνοι που θα δουν το βίντεο για πρώτη φορά, να εστιάσουν και στον νεαρό συμπρωταγωνιστή του. Νομίζω πως ένα αστεράκι γεννιέται…
Και τώρα ας μιλήσουμε για το Noizy. Τι είναι για εσάς αυτό το portal; Πως αντέξατε την περίοδο της καραντίνας δίχως θέατρο και ανταποκρίσεις, αλλά και πως βλέπετε την επόμενη μέρα, με ένα πιθανό 4ο κύμα;
Το Noizy είναι το παιδί μου. Είναι ο έρωτάς μου, είναι ο reason d’etre μου. Εδώ και δέκα χρόνια περίπου το υπηρετώ και το αγαπώ και κάνω ό,τι μπορώ για να είναι αυτό που είναι. Ένα πολιτισμικό portal που χαίρει της εκτίμησης όλων. Καλλιτεχνών, ανθρώπων που κάνουν επικοινωνία, δημοσιογράφων… Έχω λάβει κατά καιρούς απίστευτα μηνύματα από σημαίνοντες ανθρώπους του πολιτισμού, οι οποίοι μέχρι που μου έγραψαν ότι τα κείμενά μας είναι στην ουσία λογοτεχνικά! Αυτές οι δηλώσεις δεν αγοράζονται. Απλά εκφράζονται από καρδιάς. Και εδώ θέλω να ευχαριστήσω κάποιους ανθρώπους για αυτή την υπέροχη διαδρομή. Τον Θανάση Ζησόπουλο, τον ιδιοκτήτη του Noizy, που σε μία περίοδο αρκετά περίεργη και μετά από μαζικές αποχωρήσεις βασικών στελεχών του περιοδικού, δεν είχε πρόβλημα να πάρω το τιμόνι, αν και δεν είχα συμπληρώσει ούτε έναν χρόνο στη συντακτική ομάδα τότε. Τους συντάκτες μου και τους φωτογράφους μου φυσικά, που έχουν κάνει τρελά χιλιόμετρα, μεταφέροντας όλες τις παραστάσεις και τις συναυλίες στο περιοδικό μας. Και εννοείται πως ευχαριστώ από την ψυχή μου την ηρωική και αγέρωχη αρχισυντάκτρια του περιοδικού, τη Μαίρη Ζαρακοβίτη, που είναι απλά ο άνθρωπός μου στο Noizy. Ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο, ατελείωτες συναντήσεις, ξενύχτια, τρέξιμο, επτά παραστάσεις σε έξι μέρες και δυο συναυλίες στο καπάκι, έτσι, για να μην μας βλέπει το σπίτι μας ποτέ! Πώς αντέξαμε χωρίς θέατρο; Ας είναι καλά οι υπέροχες ελληνικές μπάντες, η μουσική γενικότερα και όλοι οι καλλιτέχνες που μας τίμησαν όλο αυτό το διάστημα, με συνεντεύξεις και αφιερώματα. Όταν μέσα σε δεκαεπτά μήνες δημοσιεύεις πάνω από τριακόσιες παρουσιάσεις δίσκων, με το συντριπτικό ποσοστό να ανήκει σε ελληνικά συγκροτήματα, τότε καμία πανδημία δεν σε απασχολεί. Γράφαμε συνεχώς, γράφαμε ασταμάτητα και το χαρήκαμε στο απόλυτο! Έχουμε πάμπολλες ιδέες και θα τις υλοποιήσουμε όλες, μία προς μία. Για τέταρτο κύμα και επερχόμενους περιορισμούς; Δεν θέλω καν να το σκέφτομαι. Ο πολιτισμός πρέπει να ζήσει!
Και κάτι τελευταίο, κάνοντας χρήση το «σκονάκι» που πήρα από τον Νάσο. Για πόσο ακόμα θα κουμαντάρετε αυτό το καράβι, που λέγεται «Noizy»;
Νομίζω μέχρι να με βαρεθεί ο Κονίτσας…
(Για τον aylogyros news και τον Παύλο Ανδριά)
