Κουβέντα στην «αυλή»… με τον ηθοποιό Στυλιανό Θεοδώρου-Γκλίναβο, με αφορμή την συμμετοχή του στη θεατρική παράσταση «Ίβαλα, Ίβαλα ω, πάμε γιαλό γιαλό», στο Θέατρο Αλκμήνη
Είναι στιγμές που ο καθένας από εμάς, τους «θεατές» των γεγονότων, θα ήθελε να ήταν πάνω στο σανίδι, έστω και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Για εσάς όμως το «σανίδι» είναι τρόπος ζωής, είναι η καθημερινότητά σας, η «ανάσα» σας. Τι σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Η υποκριτική είναι ένας τρόπος διερεύνησης του εαυτού και του άλλου. Ένας τρόπος επικοινωνίας και κάτι βαθιά ανθρώπινο. Πιστεύω ότι το θέατρο είναι κάτι που αναπόφευκτα θα το γεννούσε η ανθρωπότητα για να αναστοχάζεται, να ανατροφοδοτεί τη σκέψη και το πνεύμα της σε περιόδους κρίσεων και να θυμάται τη χαρά του παιχνιδιού, το εύρος και το βάθος που μπορεί να έχει ο καθένας μας. Νομίζω ότι ο πλούτος που φαντάστηκα ότι θα ανακαλύψω στο χώρο του θεάτρου με ώθησε να ασχοληθώ με αυτό και νομίζω πως δεν έπεσα έξω. Είμαι αισιόδοξος και νομίζω ότι υπάρχει και θα υπάρχει πολύ ψαχνό να ερευνήσει κανείς και μέσα απ’ αυτό να γεννήσει έναν θεατρικό λόγο που να έχει αξία για τους άλλους.
Μια μουσικοθεατρική παράσταση-αφήγηση, έρχεται να μας μιλήσει για όλα εκείνα που πιθανόν να αγνοούμε για τη Σμύρνη του 1922. Τι σας έκανε να συμμετέχετε στο «Ίβαλα Ίβαλα ω, πάμε γιαλό γιαλό» & ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτή την πρωτότυπη σύνθεση;
Η συμμετοχή μου στην παράσταση προέκυψε μέσα από μια ακρόαση που έκανε η Μαρία Λουίζα Παπαδοπούλου. Στην παράσταση αρχικά είμαστε όλοι μέλη ενός χορού εκτός της Μαρίας Λουίζας που αναλαμβάνει το ρόλο μιας αφηγήτριας με καταγωγή απ’ τη Μικρά Ασία. Κατά τη διάρκεια της παράστασης έχω αναλάβει το ρόλο της Γαλλίας στην εμφάνιση των Μεγάλων Δυνάμεων, του Κεμάλ Ατατούρκ, την αφήγηση ενός χορικού μέρους για τον Ίωνα Δραγούμη και αυτόν ενός στρατιώτη ιδεολογικά τοποθετημένο στον κομμουνισμό ο οποίος παίζει και τη φιγούρα του Καραγκιόζη στο αυτοσχέδιο θέατρο σκιών που στήνουν οι στρατιώτες στο στρατόπεδο του Αφιόν Καραχισάρ.
Τι θα κρατούσατε από αυτή την παράσταση θεωρώντας το ως «πολιτιστικό πλούτο»;
Απ’ την παράσταση αυτή κρατώ το κλίμα και την ενέργεια που δημιουργήσαμε στις πρόβες μας στη Ζάκυνθο στην περιοχή της Μπόχαλης κάτω απ’ το λόφο του Στράνη, εκεί που ο Διονύσιος Σολωμός συνέθεσε τον Ύμνον εις την Ελευθερία, αλλά και τη συγκομιδή της έρευνας που κάναμε προσπαθώντας να βγάλουμε άκρη σχετικά με τα αίτια της Μικρασιατικής καταστροφής. Σκέφτομαι πως σ’ αυτό το δυστυχές γεγονός μπορεί κανείς να διακρίνει τις παθογένειες του Έλληνα που τον αφορούν πολύ έντονα ακόμα και σήμερα.
Ποιο μήνυμα – κάλεσμα, θα «στέλνατε» στους υποψήφιος θεατές, για να έρθουν να δουν το «Ίβαλα Ίβαλα ω, πάμε γιαλό γιαλό»;
Στους υποψήφιους θεατές της παράστασής μας θα έλεγα να δοκιμάσουν να έρθουν ανεξάρτητα απ’ το αν έχουν μικρασιατική καταγωγή ή όχι, γιατί είναι ένα θέμα που σχετίζεται με την ταυτότητα του Έλληνα μέχρι και σήμερα και σίγουρα θα τον κινητοποιήσει να στοχαστεί σε σχέση με το ποιος είναι.
Πόσο συμβολική πιστεύετε πως είναι η φιλοσοφία αυτής της παράστασης και πόσο ευεργετικά θα λειτουργήσει στον ψυχισμό του θεατή;
Δεν μπορώ να ξέρω πώς θα λειτουργήσει η παράσταση στον ψυχισμό του εκάστοτε θεατή. Υποθέτω όμως ότι θα τον κινητοποιήσει να ψάξει περισσότερα σχετικά με αυτό το θέμα, θα του γεννηθούν ερωτήματα σε σχέση με την ιστορία της χώρας του και θα έχει την ευκαιρία να κοιτάξει στον καθρέφτη που θα προσπαθήσουμε να στρέψουμε πάνω του το πρόσωπό του με έναν διαλογικό και απορητικό τρόπο.
Τι σημαίνει η λέξη «ομαδικότητα» για εσάς και τι «υποκριτική απόδοση»;
Η «ομαδικότητα» θεωρώ πως είναι μια παρεξηγημένη λέξη στο ελληνικό θεατρικό τοπίο όπως και γενικότερα στον ελληνικό χώρο. Για να υπάρξει ομάδα πρέπει να υπάρχουν κατ’ αρχάς άτομα τα οποία να έχουν ανοίξει έναν διάλογο γύρω απ’ το τι είναι και πώς λειτουργεί μια ομάδα. Δεν είναι δεδομένη η «ομαδικότητα» και δεν είναι απαραίτητα εύκολη ή δύσκολη. Η κάθε ομάδα είναι διαφορετική και η έννοια της «ομαδικότητας» μέσα σε αυτήν αποκτά την υφή της και της πτυχώσεις της απ’ τον προβληματισμό των ατόμων γύρω απ’ την έννοια αυτή που συνθέτουν την εκάστοτε ομάδα. Σίγουρα «ομαδικότητα» δεν σημαίνει ομοιομορφία ή ένα είδος κρυψίματος πίσω απ’ το όνομα κάποιας ομάδας. Για μένα αποκτά μια ουσιαστική σημασία αυτή η έννοια όταν δημιουργείται ένα δίκτυο γνήσιας ανταλλαγής ανάμεσα στα μέλη της. Όσον αφορά την «υποκριτική απόδοση» νομίζω πώς είναι κάτι που σε κάθε παραστασιακή συνθήκη είναι κάτι διαφορετικό, εφόσον καθορίζεται απ’ τα ζητούμενα της κάθε δουλειάς.
Θα σας δούμε και κάπου αλλού φέτος; Ποια είναι τα «άμεσα» σχέδιά σας;
Φέτος θα είμαι εκτός απ’ την παράσταση της Μαρία-Λουίζας Παπαδοπούλου, στον «Ερωτόκριτο» που σκηνοθετεί η Ελένη Βλάχου στο Θέατρο Τζένη Καρέζη!
Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ - ΓΚΛΙΝΑΒΟΣ είναι ηθοποιός. Γεννήθηκε το 1992 στην Αθήνα. Κατάγεται από την Κύπρο και την Ήπειρο. Αποφοίτησε το 2017 από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες Μ. Μαρμαρινό, Α. Κοκκίνου, Κ. Ευαγγελάτου, Ε. Βλάχου, Μ.-Λ. Παπαδοπούλου, Σ. Στρούμπο κ.α. Παίζει κιθάρα και κόντραμπασο. Είναι τελειόφοιτος του τμήματος Φιλοσοφίας στο ΕΚΠΑ.
Σχετικά με την παράσταση, δείτε ΕΔΩ
Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά
