Κουβέντα στην «αυλή» μας, με τον ηθοποιό Αντώνη Βαρθαλίτη με αφορμή την συμμετοχή του στην παράσταση «Οι 12 ένορκοι» του στο θέατρο Αλκμήνη.
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Με θυμάμαι από μικρός να έχω έντονο ερεθισμό με το παιχνίδι των ρόλων, των μιμήσεων και της παρατηρητικότητας. Θυμάμαι να μιμούμαι τον παπά της ενορίας, να ψέλνω ακαταλαβίστικα, να περνάω ανάμεσα απ´ τον κόσμο και εν συνεχεία να ζητάω και ένα θυμιατό για να το κάνω πιο αληθοφανές. Πίστευαν ότι θα γίνω ιερέας, αλλά θυμάμαι τον πατέρα μου να έχει εντοπίσει την κλίση μου προς την υποκριτική αρκετά νωρίς και να μην πιστεύει ότι θα γινόμουν ιερωμένος. Όταν έφτασα στην τρίτη Λυκείου αποφάσισα ότι θα κάνω αυτό το επάγγελμα. Πιο πριν δεν το παραδεχόμουν. Ήμουν περισσότερο προς το να βρω κάτι πιο ορθολογικό και ασφαλές.
Τι σας έκανε να συμμετέχετε στην παράσταση «Οι 12 Ένορκοι» & ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτή;
Ήξερα την ταινία 12 angry men και με είχε εξιτάρει πολύ. Επίσης το πλαίσιο του έργου αυτού βάση εποχής ήταν πολύ ενδιαφέρον. Ένα νεοσύστατο σώμα ενόρκων μετά από τη σκληρή εποχή του Μακαρθισμού στην Αμερική. Αυτή η όλη μετάβαση κάνει και αυτό το έργο του R. Rose να είναι τόσο συναρπαστικό. Δεν μπορώ φυσικά να παραλείψω και την εμπιστοσύνη της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη προς το πρόσωπο μου. Είχαμε δουλέψει στον Όλιβερ Τουίστ στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού και το ότι με σκέφτηκε και μου πρότεινε αυτή τη δουλειά, ήταν πολύ ενθαρρυντικό και σημαντικό για να το κάνω. Ο ρόλος που υποδύομαι είναι ο «Ένορκος 5». Ενδιαφέρουσα αναμέτρηση μαζί του καθώς είναι πιο πολυποίκιλος απ´ ότι φαίνεται. Συνήθως μ´ αρέσουν ρόλοι πιο πληθωρικοί, ίσως και πιο θορυβώδεις μερικές φορές και δυσκολεύτηκα σε σημεία να συνδεθώ. Ακόμα ψάχνω το μέσα του, την ψυχή του. Μου μαθαίνει πράγματα που δεν είχα στο συνειδητό μου τόσο έντονα. Μου μαθαίνει ασκήσεις ηρεμίας, αυτοσυγκράτησης. Θεωρώ ότι θα τον θυμάμαι για χρόνια, όσους ρόλους και να παίξω. Είναι αγνός, δίκαιος, ίσως πληγωμένος, ίσως κλειστός ή ίσως φοβισμένος στην κοινωνία που ζει.
Ποιο μήνυμα θα «στέλνατε» σ’ έναν υποψήφιο θεατή της παράστασης;
Μπες περιμένοντας ότι θα δεις κάτι ευκολονόητο βάση της πραγματικότητας που ζεις… αλλά κράτα και τις αισθήσεις σου ανοιχτές, γιατί το δίκαιο, το άδικο, οι διχογνωμίες, τα ψυχολογικά ή κοινωνικά συμπλέγματα που έχει ο κάθε ένορκος σ´ αυτή την αίθουσα, κάνουν αυτά που πίστευες για το ευκολονόητο… πιο σύνθετα.
Τι σημαίνει η λέξη «σανίδι» για εσάς και πόσο αγγίζει τον ψυχισμό σας το «χειροκρότημα» του θεατή;
Δε θα πω τα τετριμμένα περί έκφρασης και δημιουργίας, αυτά είναι δεδομένα. Για μένα θεατρικό σανίδι σημαίνει σεβασμός σ´ αυτόν που πληρώνει ένα αντίτιμο για να δει ένα θέαμα. Πρέπει να ‘μαι στο 100% ή τουλάχιστον σε ένα πολύ υψηλό ποσοστό ενέργειας, συγκέντρωσης και συναισθήματος για να του προσφέρω μια ολοκληρωμένη εμπειρία. Την ανάγκη αυτής της έκφρασης τη θεωρώ αυτονόητη. Όταν ανεβαίνεις στο σανίδι ζεις το όνειρο σου. Δεν μπορώ όμως να παραλείψω και τη συνέπεια που πρέπει να έχει ένας ηθοποιός εκείνη τη στιγμή που βρίσκεται εκεί πάνω. Το χειροκρότημα είναι η τροφή του καλλιτέχνη. Η ανταμοιβή. Αυτό που θα πάρεις μαζί σου και θα σου επιβεβαιώσει ότι κάτι όμορφο έκανες απόψε και για τον εαυτό σου και για κάποιον άλλο.
Θα σας δούμε και κάπου αλλού φέτος; Ποια είναι τα «άμεσα» σχέδιά σας;
Συμμετέχω σε άλλες δύο θεατρικές παραστάσεις. Το «Αγάπης Αγώνας Άγονος» του W.Shakespeare, στο θέατρο Φούρνος. Μια δουλειά που αγάπησα από πέρσι και χάρηκα πολύ που ανανεώθηκε και αυτή τη σεζόν. Αναμετριέμαι με πολύ όμορφους χαρακτήρες και έχω μεγάλη χαρά. Επίσης «Τα Παντρολογήματα» του N. Gogol στο Θέατρο Αυλαία του Πειραιά. Ξεκαρδιστική κωμωδία που συνεχίζει στη χειμερινή σεζόν μετά από ένα πολύ πετυχημένο καλοκαίρι σε αρκετά μέρη της Αττικής αλλά και έξω απ´ αυτήν.
Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;
Πολλές… ποια να πρωτοδιαλέξω. Οι ατάκες είναι ωραίες. Ας πω το: «Ποτέ μη λες ποτέ, γιατί επαληθεύεται απροειδοποίητα στις ζωές μας».
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, πατήστε ΕΔΩ
Παύλος Ανδριάς για τον aylogyros news
