Κουβέντα στην «αυλή» μας, με τον ηθοποιό Γιάννη Σιγάλα με αφορμή την συμμετοχή του στην παράσταση «Ο Ποπολάρος» του Γρηγόρη Ξενόπουλου στο Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού «ΘΥΜΕΛΗ-ΕΛΛΗ ΒΟΖΙΚΙΑΔΟΥ»
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και έως τα εφηβικά μου χρόνια, οι γονείς μου, που αγαπούσαν το θέατρο, κάθε σχεδόν Σάββατο, παρακολουθούσαμε παραστάσεις τόσο του Εθνικού θεάτρου όσο και του ελεύθερου θεάτρου, με μεγάλα ονόματα πρωταγωνιστών μας! Ωστόσο η μεγάλη αγάπη προς το θέατρο ήταν όταν κάποια στιγμή στο λύκειο είχε έρθει κάποιος θίασος στο σχολείο και παρουσίασε στους μαθητές την προετοιμασία μίας παράστασης. Αυτό ήταν, μαγεύτηκα, γοητεύτηκα!!! Γοητεύτηκα από την μεταμόρφωση και την ζωντάνια των ηρώων και των ρόλων που αναδύονται μέσα από το γραπτό κείμενο.
Τι σας έκανε να συμμετέχετε στην παράσταση «Ο Ποπολάρος» & ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτή;
Πάνω από όλα, οι συνεργάτες μου, η φήμη του θεάτρου Θυμέλη, η αείμνηστη Έλλη Βοζικιάδου, που υπήρξε και δασκάλα μου στα πρώτα μου βήματα στο ίδιο θέατρο. Η συγκίνηση και το θέλγητρο στο να ξαναβρεθώ εκεί όπου ξεκίνησα. Η σκηνοθεσία (που έχει μείνει ίδια και όπως την είχε δημιουργήσει η ίδια), και φυσικά η θιασάρχης Λόρνα Κούτση, που την ευχαριστώ πολύ, όπου με τόση αγάπη, σεβασμό και ήθος συνεχίζει την πορεία του θεάτρου Θυμέλη ανεβάζοντας κλασικό ρεπερτόριο, τόσο στην κεντρική όσο και στην παιδική σκηνή πάντα με την “επίβλεψη” της Έλλης Βοζικιάδου και του Διονύση Κούτση! Οι ρόλοι μου είναι δύο, και οι δύο σημαντικοί τόσο στην πορεία του έργου όσο και των ηρώων και καθορίζουν κάποιες σημαντικές σκηνές του έργου!!! Ο γιατρός Μαρινέρης, θείος του Ζέπου και ο Αυγουστής, ο σέμπρος!!
Θα μπορούσε το «Ο Ποπολάρος», να έχει πλήρη ταύτιση με το σήμερα, σε ότι έχει σχέση με ανθρώπινες σχέσεις και αντιλήψεις;
Είναι ένα έργο όπου το ήθος των ηρώων καθώς και το γράψιμο του Γ. Ξενόπουλου αλλά και τα παθήματα των ηρώων, με την αγάπη, την αληθινή αγάπη, το μίσος, την ζήλεια, μα και την καλοσύνη, τον αγνό και αληθινό έρωτα. Πιστεύω πως ναι, έχει πλήρη ταύτιση τόσο με τις ανθρώπινες σχέσεις και όσο και εάν σας φαίνεται παράξενο και με τις σημερινές αντιλήψεις...
Ποιο μήνυμα θα «στέλνατε» σ’ έναν υποψήφιο θεατή της παράστασης;
Θα πρέπει να έρθει να δει την παράσταση μας όχι μόνο για να διασκεδάσει μα και να μάθει, να γνωρίσει κάποια άλλη εποχή, να διδαχθεί από το ήθος των ηρώων, να ακούσει μία άλλη γλώσσα και φυσικά μέσα από αυτό το έργο να γνωρίσει τον Γ. Ξενόπουλο. Να σημειώσω εδώ πως το έργο αυτό έχει ανέβει με την κλασική μορφή του και ίσως ακριβώς όπως θα παρουσιαζόταν στην εποχή του! Οπότε μόνο και μόνο για τους λόγους που ανέφερα αξίζει τον κόπο να δει κάποιος την παράσταση αυτή, ακόμα και πιο μικροί σε ηλικία, να μάθουν, να διδαχθούν!!
Τι σημαίνει η λέξη «σανίδι» για εσάς και πόσο αγγίζει τον ψυχισμό σας το «χειροκρότημα» του θεατή;
Το σανίδι είναι μία μαγική λέξη όπου για τον ηθοποιό είναι το άλφα και το ωμέγα για την εξέλιξη του στο θέατρο. Είναι εκείνη η μαγική λέξη που σε καθορίζει ως ηθοποιό μα και την μετάβαση σου από την πραγματικότητα σε έναν κόσμο φανταστικό μα και συνάμα αληθινό και ονειρικό. Σε φέρνει σε επαφή με άλλους χαρακτήρες, πέραν του εαυτού σου, με την μεταμόρφωση σε αυτούς, σε «πλάθει» και σε δημιουργεί κάθε φορά που πατάς σε αυτό συνάμα με το ταλέντο! Όσον αναφορά για το χειροκρότημα, αρκεί να πω, πως όπως για όλους τους καλλιτέχνες έτσι και για μένα είναι η ανάσα που μου επιτρέπει να «αναπνέω» σκηνικά και να δίνω ζωή στους ρόλους που υποδύομαι.
Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;
Δυστυχώς μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω. Έχουν γίνει πλέον τόσο δικοί μου οι ρόλοι, ωστόσο θα ξεχωρίσω μία ατάκα όπου σαν γιατρός Μαρινέρης σε μία κουβέντα που έχει με την γυναίκα του και τον Κόντε Ντιμάρα στην πρώτη πράξη, και αφήνω τον υποψήφιο θεατή να ανακαλύψει γιατί την λέω και είναι η εξής: «…όλα τα βλέπω όλα, εξόν από αυτά που δεν θέλω» και επίσης από το φινάλε της τρίτης πράξης όπου σαν Αυγουστής ακούγοντας την Έλντα να μου ζητά βοήθεια, της λέω: «…πως και εγώ έχω καρδιά» και αμέσως μετά όταν εκείνη λέει: «…θεέ μου, υπάρχουν ακόμα στον κόσμο και καλοί άνθρωποι;» και της απαντώ: «…ναι... εμείς οι κακούργοι»!!!!
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, πατήστε ΕΔΩ
Παύλος Ανδριάς για τον aylogyros news
