«Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα της Κάλλης», συντροφιά με την Ξανθή Ταβουλαρέα
Η αθωότητα της ψυχής μας, είναι αυτή που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε το ταξίδι της ζωής.
Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Ημερολόγιό» μας και μοιραζόμαστε τα μυστικά μας στο «Λεύκωμά».
Εσείς, είχατε λεύκωμα;
Πώς τα φέρνει η στιγμή… Να, αυτές τις μέρες σκεφτόμουν αυτό ακριβώς. Τα λευκώματα που είχα. Πολλά, και όλα αγαπημένα.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ερώτηση;
Το «Γράψε μου κάτι για μένα». Πολλές φορές κολλούσαν οι φίλες μου φακελάκια στη σελίδα, και μέσα είχαν ποιήματα, φωτογραφίες…
Πως ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;
Γαλάζιο. Μια ταπετσαρία με σύννεφα. Και υφάσματα που κρέμονταν από το φωτιστικό μέχρι τη ντουλάπα, την πόρτα… Και μια ξύλινη βιβλιοθήκη – γραφείο. Και πολύ πολύ ακατάστατο!
Ποια περιοδικά διαβάζατε;
Α, δεν μ’ άρεσαν τα περιοδικά. Διάβαζα πολλά βιβλία όμως. Ξαπλωμένη με τις ώρες, να πιάνεται το χέρι που κρατούσε το βιβλίο…
Ποιο ήταν το επάγγελμα που θέλατε να κάνετε;
Να παίζω (ηθοποιός) και να γράφω . Και τα έκανα και τα δύο, και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Ακόμα έτσι θέλω να ζω… Να παίζω και να γράφω.
Ποια ήταν η πρώτη παράσταση που παίξατε ερασιτεχνικά ή επαγγελματικά;
Ήταν το «Ζητείται Ψεύτης» του Δ. Ψαθά. Με σκηνοθέτη τον πιο υπέροχο δάσκαλο θεάτρου, τον Γιάννη Βουγιουκλή.
Θυμάστε την ημέρα της πρεμιέρας;
Ναι και όχι… Θυμάμαι την προετοιμασία, μια φασαρία, έναν χαμό… Και μετά ξεκίνησε η παράσταση. Και μετά αυλαία… Το ενδιάμεσο… κενό!
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια; Θα θέλατε να ανήκατε στο casting αυτής, και σε ποιο ρόλο;
Ε ναι! Η πιο πιο αγαπημένη ταινία: «Επικίνδυνες Σχέσεις»! Τόσο είχα ερωτευτεί όλη την ταινία, που ήθελα να κάνω όλους τους ρόλους! Ανδρικούς και γυναικείους!
Σινεμά, θέατρο, τηλεόραση… Που θέλατε να είστε πρωταγωνιστής;
Θέατρο. Ξεκάθαρα! Με όλη την ανασφάλεια ή τους κινδύνους ή ό,τι… Έχει αυτήν τη μαγεία… Αυτό που δεν μπορείς να ζήσεις μακριά του…
Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ; Ποιος ρόλος θα σας ταίριαζε «γάντι», σε αυτό;
Τηλεόραση έβλεπα μικρή. Και μου άρεσε ο μεθοριακός σταθμός (ήμουν 4 ή 5 χρόνων…) Τότε ήθελα τον ρόλο του Βάσου Ανδριανού, τον είχα ερωτευτεί βλέπεις…
Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;
Όνειρα, αν πρέπει στ’ αλήθεια να διαλέξω. Όμως η δική μου θεώρηση της ζωής, μπερδεύει τα όνειρα με αναμνήσεις από τα πρώτα πρώτα σημεία του χρόνου (άστα… κι εγώ μπερδεύομαι, τι να σου λέω… Είμαστε… Δεν είμαστε.. ποιος ξέρει…)
Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;
Πάντα η ίδια: Να ταξιδέψω στα όνειρά μου στο σύμπαν.
Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια…
Τα χαρτιά. Αυτή είναι η ιστορία μου. Μια που πλησιάζουν Χριστούγεννα. Τα χαρτιά των Χριστουγέννων. Εκείνο το πορτοκαλί- άσπρο μαύρο χαρτί περιτυλίγματος από το ΜΙΝΙΟΝ. Και άσπρα χαρτιά που ήταν μέσα τυλιγμένες μία μία οι μπάλες του δέντρου, γυάλινες βλέπεις, τις προσέχαμε. Και πάντα κάποια είχε σπάσει και μ εντυπωσίαζε πόσο λεπτό ήταν το τοίχωμά της. Και τα χαρτιά φάκελοι από τα γράμματα και τις κάρτες με τις ευχές… Τα χαρτιά, αν κλείσω τα μάτια μου, κάθε Χριστούγεννα ονειρεύομαι χαρτιά.
Επισήμως η Τέχνη με δέχτηκε στα 13 μου. Με το θέατρο και τη θεατρική ομάδα του Γυμνασίου. Όμως το φλερτ είχε ξεκινήσει από το δημοτικό, όταν έστηνα σκετσάκια και παραστάσεις στις γιορτές του σχολείου. Από κει και πέρα, το θέατρο ήταν συνεχώς και μονίμως ο κόσμος μου.
Παραστάσεις, (Αντιγόνη, Ορέστεια, Κωμωδίες, ) αλλά και σκηνικά, κουστούμια, σκηνοθεσίες, ρόλους. Κι έτσι φτιάχτηκε το Ρέον Θέατρο. Για να ανεβάζω βιβλία, παραμύθια, ιστορίες που μου άρεσαν. Ό,τι ήθελα να επικοινωνήσω με τον κόσμο…
Με παιδιά και μεγάλους που χρειάζονται να ξαναμπούν στη φαντασία. (Η ώρα του διαβόλου, Η μαγεμένη ψυχή, dark romance-Edgar Allan Poe. Αλλά και παραμύθια του Άντερσεν, Χριστουγεννιάτικες ιστορίες, Αποκριάτικα, Έθιμα, Κουκλοθέατρο)
(Για τον aylogyrosnews & την Καλλιόπη Γραμμένου)
