«Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα της Κάλλης», συντροφιά με την συγγραφέα, ηθοποιό και θεατρικό συγγραφέα Τζένη Κοσμίδου
Η αθωότητα της ψυχής μας, είναι αυτή που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε το ταξίδι της ζωής.
Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Ημερολόγιό» μας και μοιραζόμαστε τα μυστικά μας στο «Λεύκωμά».
Εσείς, είχατε λεύκωμα;
Φυσικά, από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού μέχρι την τελευταία του γυμνασίου. Έπειτα στο λύκειο τη θέση του πήραν τα «Αφιερολόγια».
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ερώτηση;
«Τι εστί λεύκωμα;» Ήταν πάντα η πρώτη ερώτηση στο λεύκωμα μου. Από αυτήν συνήθως καταλάβαινα σε μεγάλο βαθμό το πως θα αντιμετωπίσει το όλο θέμα ο συμμαθητής ή η συμμαθήτρια που έγραφε.
Πως ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;
Στο παιδικό μου δωμάτιο δέσποζε το πράσινο. Με ηρεμούσε πολύ σαν χρώμα και σε συνδυασμό με το ξύλο μου γεννούσε μια αίσθηση γαλήνης, ασφάλειας και θαλπωρής.
Ποια περιοδικά διαβάζατε;
Δεν διάβαζα περιοδικά. Προτιμούσα ανέκαθεν τα βιβλία. Από τα παραμύθια και την παιδική λογοτεχνία πέρασα στην εφηβική και ου το καθεξής.
Ποιο ήταν το επάγγελμα που θέλατε να κάνετε;
Δεν μπορώ να πω ότι σαν παιδί είχα θέσει ήδη κάποιον επαγγελματικό στόχο. Δύο πράγματα όμως ήταν σίγουρα ξεκάθαρα στο μυαλό μου από μικρή ηλικία. Αφενός θα ήθελα μέσα από το επάγγελμα μου να μπορώ να προσφέρω κάτι στο κοινωνικό σύνολο, να αφήσω μια παρακαταθήκη για τους μεταγενέστερους. Αφετέρου ήθελα η δουλειά που θα έχω να με γεμίζει και να με κάνει να αισθάνομαι όμορφα. Κάποτε μου είχε πει ο παππούς μου ότι «Δεν υπάρχει μεγαλύτερο βάσανο από το να σε κάνει δυστυχισμένο η δουλειά που κάνεις». Εκείνος λάτρευε τη δική του. Πάντα μου άρεσε να βαδίζω στα χνάρια του και να ακολουθώ το παράδειγμα και τη στάση ζωής του. Έτσι ήθελα απλά να αγαπώ αυτό που κάνω, ώστε να μπορώ να το κάνω με ευχαρίστηση.
Ποια ήταν η πρώτη παράσταση που παίξατε ερασιτεχνικά ή επαγγελματικά;
Ερασιτεχνικά ήταν στο νηπιαγωγείο. Έκανα ένα αγγελάκι στην Χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου.
Θυμάστε την ημέρα της πρεμιέρας;
Μπορεί να ακουστεί περίεργο λόγω του μικρού της ηλικίας μου αλλά θυμάμαι πολλά πράγματα και από την ημέρα της παράστασης και από την προηγούμενη. Γενικά έχω πολλές αναμνήσεις από αρκετά μικρή ηλικία. Ήμουν λοιπόν πολύ θλιμμένη όσο πλησίαζε η παράσταση, γιατί ήθελα να παίξω τον ρόλο της Παναγίτσας. Η δασκάλα μου όμως έδωσε τον ρόλο σε ένα άλλο κοριτσάκι, γιατί είχε μακριά μαλλιά σε αντίθεση με εμένα που η μητέρα μου πριν λίγες μέρες είχε κόψει τα δικά μου σε ένα όμορφο καρεδάκι. Όπως καταλαβαίνεις είχαμε δράματα σπίτι. Στο τέλος η μητέρα μου έδωσε λύση φτιάχνοντας μου μια στολή «υπερπαραγωγή». Πήγα στο σχολείο όλο καμάρι και σε όλη τη παράσταση έμπαινα μπροστά στο καημένο το κοριτσάκι που έκανε την Παναγίτσα και με τόσα τούλια και φουρό σχεδόν το έκρυβα το καημένο. Η μητέρα μου στο τέλος της παράστασης μου εξήγησε πως αυτό που έκανα δεν ήταν καθόλου σωστό. Άθελα μου έκανα το άλλο κοριτσάκι να νιώσει δυστυχισμένο. Έπρεπε να δεχτώ ότι σε αυτή τη παράσταση εκείνη ήταν η Παναγίτσα και όχι να προσπαθώ να την εξαφανίσω. Ζήτησα λοιπόν συγνώμη από την μικρή Έρη και πήρα ένα μεγάλο μάθημα ζωής που ευτυχώς ακολούθησα και μετέπειτα. Φαντάζεσαι κάθε φορά που μου άρεσε ο ρόλος κάποιου συναδέλφου να ντυνόμουν τούρτα από τούλια και να έμπαινα μπροστά του στη σκηνή; Χαχαχαχα
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια; Θα θέλατε να ανήκατε στο casting αυτής, και σε ποιο ρόλο;
Η ταινία που σίγουρα χαράχτηκε μέσα μου σε αρκετά νεαρή ηλικία και μπορώ να πω πως με συγκλόνισε ήταν «Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού». Φυσικά και θα ήθελα να ανήκω στο casting αυτής της τόσο ιδιαίτερης ταινίας. Όσο αφορά το ρόλο, ο πιο συγκλονιστικός θεωρώ, πως ήταν αυτός του Τζιμ Κάρεϊ. Αν υπήρχε περίπτωση λοιπόν αυτός ο ρόλος να γίνει γυναικείος θα ήταν όνειρο ζωής για μένα να τον ερμηνεύσω.
Σινεμά, θέατρο, τηλεόραση… Που θέλατε να είστε πρωταγωνιστής;
Το θέμα είναι να υπηρετείς την υποκριτική τέχνη με ότι αυτό συνεπάγεται. Ένας ιδιαίτερος ρόλος, είτε πρωταγωνιστικός είτε όχι γεννά νομίζω πάντα ενθουσιασμό στην καρδιά, ενός ηθοποιού είτε μιλάμε για σινεμά, είτε για θέατρο ή τηλεόραση.
Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ; Ποιος ρόλος θα σας ταίριαζε «γάντι», σε αυτό;
Φυσικά. Ο «Κόκκινος Κύκλος» του Πάνου Κοκκινόπουλου. Θεωρώ πως ήταν και παραμένει μια συγκλονιστική σειρά. Η ιδέα των αληθινών ιστοριών που συγκλόνισαν την Ελλάδα, η ανάλυση της ιδιαίτερης ψυχοσύνθεσης του θύτη και του θύματος μέσα από ερμηνείες μεγατόνων και μια σκηνοθετική ματιά υψηλής αισθητικής έδωσαν ένα αποτέλεσμα πρωτόγνωρο κατ’ εμέ για τα ως τότε Ελληνικά δεδομένα. Θα με ενθουσίαζε οποιοσδήποτε ρόλος σε αυτή τη σειρά.
Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;
Αναμνήσεις περισσότερο. Ανήκω στους τυχερούς ανθρώπους που έχουν καταφέρει να κάνουν τα περισσότερα όνειρα τους πραγματικότητα. Σίγουρα υπάρχουν και κάποια ανεκπλήρωτα. Κάποια από αυτά το πέρασμα του χρόνου έχει αποδείξει ότι τελικά δεν τα ήθελα αληθινά ή δεν θα ήταν ωφέλιμα για τη ζωή μου και εμένα ως άνθρωπο. Αυτά λοιπόν έμειναν όνειρα και ξεθώριασαν στο πέρασμα του χρόνου. Κάποια άλλα πάλι θέλω να πιστεύω πως έχω όλο το χρόνο μπροστά μου για να συνεχίσω να τα κυνηγώ. Τα όνειρα χάνονται μονάχα όταν αποφασίζεις να παραιτηθείς από αυτά. Οι δε αναμνήσεις είτε καλές είτε κακές είναι ο πολυτιμότερος θησαυρός που μας χάρισε η ζωή.
Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;
Την ίδια που κάνω μέχρι και σήμερα. Να προστατεύει ο Θεός τους ανθρώπους που αγαπώ, να φυλάει τις ψυχές εκείνων που έχει πάρει κοντά του και να μου δίνει τη δύναμη να συνεχίσω το δρόμο μου με σωστές επιλογές.
Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια…
Η πιο όμορφη ιστορία των παιδικών μου χρόνων ήταν η μέρα της γέννησης της αδελφής μου. Ήμουν 11 χρονών. Εκείνη τη μέρα μεγάλωσα λίγο απότομα. Άνοιξα την ντουλάπα μου, διάλεξα τα πιο όμορφα και επίσημα ρούχα μου και με ύφος ενήλικα φυλακισμένου στο σώμα ενός παιδιού πήγα στο μαιευτήριο. Αφού είδα τη μητέρα μου και βεβαιώθηκα ότι είναι καλά πήγα στον γιατρό που εκείνη τη στιγμή την είχε επισκεφτεί και με ύφος εκατό καρδιναλίων ζήτησα να δω το μωρό μας. Εκείνος χαμογέλασε και με ρώτησε θέλοντας να αστειευτεί αν ήθελα να πάω μαζί του στην αίθουσα με τα μωρά και να διαλέξω το πιο όμορφο για να γίνει «το μωρό μας». Με ύφος λοιπόν του απάντησα πολύ σοβαρά ότι δεν χρειαζόταν να διαλέξω γιατί σίγουρα το δικό μας μωρό ήταν το πιο όμορφο και το πιο έξυπνο από όλα. Εκείνος χαμογέλασε καλόκαρδα και λίγο μετά η νοσοκόμα έφερε τη Μαριλένα μας στο δωμάτιο. Αυτονόητα και χωρίς να ρωτήσω κανέναν αν μπορώ ή για το πως πρέπει να το κάνω τη σήκωσα στα δυο μου χέρια και κοίταξα έντονα το πρόσωπο της. Το συναίσθημα της στιγμής εκείνης δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Όταν τα βλέμματα μας συναντήθηκαν ένιωσα πως πλέον ήμουν υπεύθυνη για αυτό το πλάσμα. Για πολύ καιρό κοιμόμουν δίπλα στην κούνια της για να τη προσέχω από φόβο μήπως πάθει κάτι. Ήταν τόσο μικρή και έδειχνε τόσο ευάλωτη. Εκείνη η μέρα λοιπόν χαράχτηκε ανεξίτηλα στην καρδιά μου ως η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου.
Η Τζένη Κοσμίδου είναι συγγραφέας, ηθοποιός, θεατρικός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός.
Γεννήθηκε στην Πτολεμαΐδα Κοζάνης, μεγάλωσε στο Ίλιον Αττικής και τα τελευταία χρόνια κατοικεί στην όμορφη Εύβοια. Σπούδασε στο τμήμα Θεολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή «Μαίρη Βογιατζή Τράγκα» και στο τμήμα Αφηγηματικού Θεάτρου στο Θέατρο Μεταξουργείο της Άννας Βαγενά.
Έχει παρακολουθήσει πλήθος σεμιναρίων επιμόρφωσης και εξειδίκευσης με ποικίλη θεματολογία, όπως «Θεατρική σκηνοθεσία», «Το δράμα, ως ψυχοθεραπεία της κοινωνίας», «Θεατρικό παιχνίδι», «Η τέχνη του κουκλοθέατρου», «Η ψυχολογία ενός παιδικού ήρωα», «Η μαγεία ενός αληθινού animater», «Αρθρογραφία στο διαδίκτυο» κλπ.
Έχει γράψει πλήθος θεατρικών έργων για μικρούς και μεγάλους, δοκίμια, νουβέλες, ποιήματα και παραμύθια.
Μπορείτε να την ακούσετε κάθε Τετάρτη 20:00 – 22:00 ζωντανά στην εκπομπή της «Ερασιτέχνες Άνθρωποι» στον Dreamcity Web Radio.
Περισσότερα μπορείτε να δείτε στην προσωπική της σελίδα
https://www.tzenikosmidou.eu/p/blog-page.html
(Για τον aylogyros news & την Καλλιόπη Γραμμένου)
