«Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα της Κάλλης», συντροφιά με την εκπαιδευτικό και συγγραφέα Κατερίνα Παπαποστόλου
Η αθωότητα της ψυχής μας, είναι αυτή που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε το ταξίδι της ζωής. Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Ημερολόγιό» μας και μοιραζόμαστε τα μυστικά μας στο «Λεύκωμά».
Εσείς, είχατε λεύκωμα;
Φυσικά και είχα! Και σίγουρα όχι μονάχα ένα καθώς κάθε χρονιά το άλλαζα. Πολύ συχνά έβαζα να γράφουν οι ίδιοι, γιατί μου άρεσε πολύ να βλέπω τις αλλαγές στον τρόπο σκέψης των συμμαθητών και των φίλων μου.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ερώτηση;
«Τι θα γίνεις, όταν μεγαλώσεις». Πόσο θα ήθελα να τα έβρισκα σήμερα και να έβλεπα αν τελικά όλοι γίναμε εκείνο που τότε ονειρευόμασταν!
Πως ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;
Με τοίχους βαμμένους σε απαλά χρώματα, ένα τεράστιο κρεβάτι, μια τεράστια βιβλιοθήκη γεμάτη αμέτρητα παιδικά βιβλία και εγκυκλοπαίδειες και παντού κυριολεκτικά λούτρινα ζώα! Είχα ελάχιστες κούκλες καθώς ποτέ δεν μου κέντριζε το ενδιαφέρον να παίξω με τις κούκλες μου όπως έκαναν πολλά κορίτσια της ηλικίας μου. Προτιμούσα να φροντίζω τα λούτρινα ζώα μου! Η πιο όμορφη ανάμνηση όμως των παιδικών μου χρόνων ήταν ο αγαπημένος μου σκύλος, ο πρώτος αδέσποτος που υιοθέτησε ο μπαμπάς μου και ήταν για μένα το μεγαλύτερο δώρο που καθόρισε και όλη την πορεία μου. Εκείνη την εποχή ήταν αλήθεια «εξωπραγματικό» να κοιμάσαι με τον σκύλο σου στο κρεβάτι και να μοιράζεσαι τις ιστορίες σου στο σχολείο την άλλη μέρα! Ακόμη και σήμερα που έχω την τύχη να ζω στο πατρικό μου σπίτι μπαίνω στο παιδικό μου δωμάτιο στο οποίο δεν έχω αλλάξει και πάρα πολλά και θυμάμαι με τόση αγάπη όλες εκείνες τις στιγμές της χαράς αλλά και του άγχους μετά για τις πανελλήνιες εξετάσεις!
Ποια περιοδικά διαβάζατε;
Τη Μανίνα και τη Σούπερ Κατερίνα! Αν και να πω την αλήθεια από τότε που έμαθα να διαβάζω θα με έβρισκες πάντα μα πάντα αγκαλιά με ένα βιβλίο. Αργότερα ξεφύλλιζα πολλά περιοδικά μόδας και διακόσμησης σπιτιού. Ήθελα τόσο πολύ να γίνω σχεδιάστρια μόδας και αγαπούσα πολύ να αλλάζω την διακόσμηση του σπιτιού και τη διαρρύθμιση στα έπιπλα! Ακόμη και σήμερα!
Ποιο ήταν το επάγγελμα που θέλατε να κάνετε;
Πολλά! Ήθελα να γίνω σίγουρα εισαγγελέας για να μπορώ να δικάζω όσους κακοποιούν ζώα αλλά και δημοσιογράφος για να μεταφέρω τη φωνή των ζώων. Ήθελα να γίνω συγγραφέας, στιχουργός, μπαλαρίνα, γλύπτρια, πιανίστρια, ζωγράφος, θεατρολόγος! Μέχρι που πέρασα από τους πρώτους στο Παιδαγωγικό του ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη και άνοιξε για μένα ένας άλλος παράξενος κόσμος και ταυτόχρονα μαγικός. Εκεί κατάλαβα τη δύναμη των λέξεων ενός Δασκάλου για όλα εκείνα που αγαπά. Για όλα εκείνα για τα οποία αγωνίζεται. Σήμερα, χρόνια μετά, τα ταξίδια μου με μια βαλίτσα στο χέρι κάθε χρόνο και τις διαμονές μου στα υπέροχα απομακρυσμένα νησιά και σε εκείνα τα πανέμορφα σχολεία δεν τα αλλάζω με τίποτα!
Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;
Το πρώτο μου βιβλίο από τις εκδόσεις Welldone ήταν «Το Δώρο: Η πρώτη αυτοβιογραφία σκύλου με τη δύναμη του μαγικού ρεαλισμού». Το βιβλίο αυτό αφορά την αυτοβιογραφία της Διώνης, ενός από τους σκύλους μου που ως αδέσποτη μαχαιρώθηκε, πυροβολήθηκε και βρέθηκε ετοιμοθάνατη. Είναι ένα βιβλίο μάθημα ζωής για να πιστέψουμε όλοι μας πως όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε. Ένα βιβλίο ενσυναίσθησης, μια αληθινή μαρτυρία και ιστορία αγάπης, καλοσύνης, αλληλεγγύης, δύναμης και συγχώρεσης για τη ζωή της Διώνης που γίνεται η φωνή όλων εκείνων των ζώων που κακοποιήθηκαν και αποφάσισαν να διεκδικήσουν τη ζωή που τους αξίζει. Τα έσοδά του όπως και όλων των βιβλίων μου στηρίζουν τις Ζω.Ε.Σ. (www.zwes.gr) και αδέσποτα ζώα αλλά και φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Θυμάστε την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;
Μα πώς να την ξεχάσω για όλη εκείνη τη χαρά και τη συγκίνηση να κρατώ στα χέρια μου το πρώτο μου βιβλίο! Να κοιτώ όλους εκείνους τους πολυαγαπημένους φίλους αλλά και άγνωστους ανθρώπους που ήρθαν να μοιραστούν τη χαρά μου και να ακούω συγκινημένη όλους εκείνους τους ομιλητές να μοιράζονται με όλους τις σκέψεις τους για «Το Δώρο» μου. Η πιο μεγάλη έκπληξη της βραδιάς ένα υπέροχο δώρο από τον εκδότη μου, ένας πίνακας που κοσμεί πλέον το σαλόνι μου και μου θυμίζει εκείνη την μοναδική στιγμή της παρουσίασης του πρώτου μου βιβλίου. Κάθε μου παρουσίαση λόγω της διαδραστικότητας και της πολυθεματικότητάς της και της παρουσίας των σκύλων μου είναι για μένα αμέτρητες μαγικές μικρές στιγμές ευτυχίας που ποτέ δεν θα ξεχάσω. Ανυπομονώ να γυρίσω σε εκείνη την πλευρά της ζωής μου όπου κάθε σαββατοκύριακο ταξιδεύαμε οικογενειακώς και σε μια καινούρια πόλη ή ένα καινούριο νησί για τις παρουσιάσεις των βιβλίων μου!
Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;
Δίχως σκέψη «Η Σχολή των Θεών». Οδηγός φωτός και αγάπης. Ένα «δύσκολο» βιβλίο που πρέπει να βρεις την κατάλληλη στιγμή για να το ξεκινήσεις.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;
Το Dirty Dancing! Το είχα ανακαλύψει σε μια εποχή που μόλις είχα ξεκινήσει χορό και από ότι θυμάμαι είχα πριν λίγο σταματήσει το μπαλέτο που λάτρευα, μετά από συμβουλή μιας δασκάλας μου καθώς τότε οι μπαλαρίνες ιδανικά δεν ξεπερνούσαν το 1.65 και εγώ ήμουν ήδη αρκετά ψηλότερη. Οπότε αυτή η ταινία ήρθε ταυτόχρονα με την εισαγωγή μου στον κόσμο ενός χορού πιο μοντέρνου που είχα αγαπήσει τόσο πολύ! Ενώ παράλληλα είχαν αρχίσει και τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα!
Σινεμά ή θέατρο;
Μου αρέσει πολύ ο κινηματογράφος αλλά το θέατρο πολύ περισσότερο. Όλη αυτή η μαγεία πάνω στη σκηνή, τα σκηνικά και τα κοστούμια με συνεπαίρνουν. Και μου λείπει τόσο πολύ εδώ και έναν χρόνο με όλα αυτά που βιώνουμε. Ανυπομονώ να βρεθώ και πάλι σε εκείνες τις αναπαυτικές κατακόκκινες συνήθως καρέκλες! Αν έμενα στην Αθήνα πιστεύω κάθε βδομάδα θα έβλεπα δύο και τρεις παραστάσεις.
Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;
Ναι! Πάντα παρέα με ένα βιβλίο. Ακόμη και σήμερα δυσκολεύομαι να καθίσω να δω τηλεόραση χωρίς να ασχολούμαι και με κάτι άλλο! «Το Ρετιρέ»! Τρελάθηκα από χαρά που πριν χρόνια γνώρισα τη Τζόυς Ευείδη και γίναμε φίλες με ένα πολύ όμορφο κοινό σημείο. Την τεράστια αγάπη μας για τα αδέσποτα ζώα αλλά και για κάθε πλάσμα που πονάει! Έβλεπα επίσης τους «Δύο Ξένους» και την «Αίθουσα του Θρόνου»!
Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;
Δεν σταματώ να κάνω όνειρα που συνήθως τα πραγματοποιώ πάντα, γιατί πιστεύω πολύ σε αυτά! Όμως έχω και πολύ όμορφες αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία μιας που είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μια υπέροχη οικογένεια όπου αν και έχασα τον μπαμπά μου πολύ μικρή, η μαμά στάθηκε βράχος δίπλα μου μέχρι που έφυγε και εκείνη από τη ζωή πριν 11 χρόνια. Θεωρώ πως δεν υπάρχει λόγος να εγκλωβιζόμαστε στις αναμνήσεις αλλά και να μην νιώθουμε ενοχές για κάποιες από αυτές. Σε κάθε περίπτωση τα όνειρα σε οδηγούν σε νέους πιο ορθάνοιχτους δρόμους.
Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;
Να έρθει ειρήνη και υγεία στις ψυχές όλων, ώστε όλοι μαζί να καταφέρουμε να αγωνιστούμε για έναν καλύτερο κόσμο.
Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;
Η πιο όμορφη ιστορία των παιδικών μου χρόνων είναι όλες εκείνες οι ιστορίες που αφορούσαν τον πρώτο μου σκύλο που τον διέσωσε ο μπαμπάς μου εκτός από μία που θα ήθελα όμως να τη μοιραστώ μαζί σας. Θυμάμαι είχαμε ένα σπίτι στο Λιτόχωρο Πιερίας που πηγαίναμε όλα τα καλοκαίρια και αρκετούς χειμώνες τα σαββατοκύριακα. Μια μέρα ο μπαμπάς μου έφυγε ξαφνικά σε μια μη συνηθισμένη ώρα, καθώς ήταν Δήμαρχος τότε στην πόλη που ζω ακόμη και σήμερα, τον ειδοποίησαν για κάτι που είχε συμβεί. Ο σκύλος μας τον ακολούθησε σχεδόν αστραπιαία, χωρίς να το καταλάβουμε και όταν το συνειδητοποιήσαμε ελάχιστα λεπτά μετά είχε ήδη χαθεί. Θυμάμαι πως ήμουν 6 ετών και έψαχνα με τη μαμά μου όλο το χωριό. Κάποια στιγμή ο μπαμπάς γύρισε, γιατί τρελάθηκε από την αγωνία του και ενώ υπήρχε πολύ σοβαρός λόγος για να μείνει εκείνος αγωνιούσε να βρούμε τον σκύλο μας και έτσι γύρισε πίσω και συνεχίσαμε το ψάξιμο μέχρι τη νύχτα. Μετά από 14 ώρες τον βρήκαμε ευτυχώς καλά και καθόλου φοβισμένο! Ποιος ξέρει τι του τράβηξε τόσο την προσοχή και το ακολούθησε, όταν δεν πρόλαβε το αυτοκίνητο του μπαμπά μου! Δεν σας κρύβω πως από τότε πραγματικά σε κάθε σκύλο που μεγάλωσα είχα τα μάτια μου καρφωμένα πάνω του για κάθε του κίνηση! Και ευτυχώς δεν μου συνέβη ξανά ποτέ. Τη συγκεκριμένη ιστορία δεν την έβαλα σε κάποιο βιβλίο μου όμως οι αναφορές σε αυτό το κομμάτι της ζωής μου και της χαράς του να μεγαλώνω ως παιδί με έναν πρώην αδέσποτο σκύλο υπάρχουν ναι! Εκείνη την εποχή ήταν σπάνιο να έχεις σκύλο, πόσο μάλλον να διασώζεις από γέννες των οποίων τα κουτάβια θα τα πετούσαν στα ποτάμια και στα σκουπίδια. Δυστυχώς στο θέμα αυτό βλέπετε πως δεν έχουν αλλάξει πολλά ακόμη και σήμερα…
H Παπαποστόλου Κατερίνα γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Απόφοιτη του Παιδαγωγικού τμήματος του ΑΠΘ, εργάζεται εδώ και 20 χρόνια ως Δασκάλα. Έχει μεταπτυχιακό στη «Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων», εξειδίκευση στη Σχολική Ψυχολογία και στην Ειδική Αγωγή, ενώ αυτή τη στιγμή κάνει σπουδές Ψυχολογίας. Είναι πιστοποιημένη εκπαιδεύτρια σκύλων από την «Kynagon Dog Trainers Academy» και πλήρες μέλος του ISAP &του ICAN, αλλά και πιστοποιημένη Ζωοθεραπεύτρια από το IFZ.
Συμμετέχει με εισηγήσεις της σε πολλά συνέδρια και ημερίδες, αλλά και διοργανώνει φιλοζωικά workshops για παιδιά βιωματικής προσέγγισης με τους σκύλους της που είναι όλοι πιστοποιημένοι και εγκεκριμένοι από το ΥΠΑΙΘ για όλα τα σχολεία γενικής και ειδικής αγωγής της χώρας.
Μια από τις «Διακεκριμένες εκπαιδευτικούς» για το 2020, πριν λίγα χρόνια και μετά από μια ασταμάτητη 15ετή πορεία εκπόνησης εκπαιδευτικών προγραμμάτων και διάδοσης φιλοζωικών αισθημάτων μέσα στα σχολεία αλλά και σημαντικής ακτιβιστικής δράσης στους δρόμους και στα καταφύγια, μετά τη διάσωση και της Διώνης, του σκύλου που βρήκε μαχαιρωμένο και πυροβολημένο, ίδρυσε την ΑΜΚΕ Ζω.Ε.Σ.
Στόχος της να ενημερώνει φιλοζωικά και περιβαλλοντικά μαθητές σε όλη την Ελλάδα μέσω εγκεκριμένων από το ΥΠΑΙΘ εκπαιδευτικών προγραμμάτων αλλά και μέσω προγραμμάτων θεραπευτικής επαφής με σκύλους διαμεσολαβητές. Έχοντας οργανώσει μέχρι σήμερα παρά πολλές υποομάδες σε όλη την Ελλάδα, μαζί με τους εθελοντές της έχουν εκπαιδεύσει περισσότερους από 350.000 μαθητές σε περισσότερα από 550 σχολεία.
Αρθρογραφεί σε πολλά ηλεκτρονικά site, έντυπα περιοδικά και εφημερίδες, διατηρεί μόνιμες στήλες στο περιοδικό «Κατοικίδια εν Δράσει» του οποίου υπήρξε και αρχισυντάκτρια για χρόνια, ενώ είναι επιστημονική συνεργάτης του www.newschool.gr και του www.projectparenting.gr. Η «Ζωο…γραφική Φαντασίας στο Βασίλειο του Πόθου, είναι το τέταρτο συγγραφικό της παιδί, ενώ συμμετέχει με κείμενά της σε συλλογικά έργα και έχει αναλάβει επιμέλειες βιβλίων αγαπημένων φίλων της. Ζει σήμερα στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας έχοντας κοντά της τους τρεις σκύλους της, όλους κακοποιημένους βάναυσα από ανθρώπινα χέρια, αλλά και ταξιδεύει ασταμάτητα μαζί τους σε όλη τη χώρα για τη διάδοση του οράματός της, ενώ δεν σταματά να στηρίζει αδέσποτα ζώα που τα φροντίζει καθημερινά η ίδια στον δρόμο είτε πανελλαδικά μέσω των εσόδων από τα βιβλία της τα οποία στηρίζουν φιλοζωικούς και φιλανθρωπικούς σκοπούς.
