«Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα της Κάλλης», συντροφιά με την συγγραφέα Σόφη Θεοδωρίδου
Η αθωότητα της ψυχής μας, είναι αυτή που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε το ταξίδι της ζωής.
Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Ημερολόγιό» μας και μοιραζόμαστε τα μυστικά μας στο «Λεύκωμά».
Εσείς, είχατε λεύκωμα;
Ναι, είχα.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ερώτηση;
Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις.
Πως ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;
Ένα λιτό δωμάτιο με δύο ντιβάνια, το οποίο μοιραζόμουν με την αδερφή μου.
Ποια περιοδικά διαβάζατε;
Όποια έπεφταν στα χέρια μου. Προσωπικά, πάντως, δεν αγόραζα κανένα.
Ποιο ήταν το επάγγελμα που θέλατε να κάνετε;
Συγγραφέας, ζωγράφος, δικαστής και διάφορα άλλα.
Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;
«Η Νύφη φορούσε μαύρα»
Θυμάστε την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;
Ασφαλώς και τη θυμάμαι. Είχε γίνει στην έκθεση βιβλίου στη Θεσσαλονίκη.
Ποια είναι τα άμεσα σχέδια σας; Υπάρχει κάτι που περιμένουμε από εσάς;
Πάντα υπάρχει κάτι που γράφω. Δε συνηθίζω να αναφέρομαι στο θέμα μου, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;
«Η Μεγάλη Χίμαιρα» του Μ. Καραγάτση.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;
Το «Όσα παίρνει ο άνεμος».
Σινεμά ή θέατρο;
Και τα δύο.
Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;
Από το Γυμνάσιο και μετά, οπότε και αποκτήσαμε δική μας τηλεόραση, ναι, παρακολουθούσα. Το αγαπημένο μου σίριαλ ήταν το «Λεηλασία μιας ζωής».
Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;
Αναμνήσεις ασφαλώς.
Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;
Να είναι όλοι οι αγαπημένοι μου ασφαλείς.
Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;
Προσωπικές αναφορές δε συνηθίζω στα βιβλία μου. Εξαίρεση αποτελεί το «Πες μου αν με θυμάσαι», στο οποίο περιγράφω τα συναισθήματά μου και τον τρόπο που διαχειρίστηκα την απώλεια των γονιών μου, καθώς κατά τα λοιπά η υπόθεση αποτελεί μυθοπλασία. Όσο για την ιστορία που μου ζητάτε, δε θα σας χαλάσω το χατίρι και θα σας μεταφέρω νοερά στα παιδικά μου χρόνια, στην ηλικία των πέντε χρόνων και στο χωριουδάκι όπου μεγάλωνα. Ήταν παραμονή Χριστουγέννων κι είχα αποξεχαστεί ψάλλοντας. Σουρούπωνε, όταν στάθηκα μπροστά σ’ ένα συγγενικό σπίτι πολύ μακριά απ’ το δικό μου. «Ακόμα γυρνάς εσύ;» απόρησε η συγγένισσα βλέποντάς με. «Θα σε μαλώσει ο πατέρας σου, Σοφούλα, που έμεινες έξω τόσο αργά. Σε λίγο νυχτώνει, γι’ αυτό γρήγορα σπίτι», πρόσταξε βάζοντας στα χέρια τα δικά μου και της φίλης μου λίγες καραμέλες. Έβαλα φτερά στα πόδια κι έφτασα ασθμαίνουσα στο πατρικό μου. Άνοιξα την πόρτα και διαπίστωσα ότι τα αδέρφια μου ήταν ήδη εκεί. «Έχε χάρη που είναι παραμονή Χριστουγέννων σήμερα», με υποδέχθηκε η φωνή του πατέρα μου, ο οποίος, ωστόσο, χαμογελούσε. «Έλα, πέρνα μέσα, μη στέκεσαι στο κατώφλι και δεν πρόκειται να σε μαλώσω. Έλα να δεις το δέντρο μας». Τότε μόνο πρόσεξα στο θαμπό φως της λάμπας το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κι ας ήταν ένα πυξάρι απλό, που είχε κόψει νωρίτερα ο ίδιος απ’ το βουνό και το είχε στολίσει με αστεράκια χάρτινα, μανταρίνια και σοκολατάκια, με μάγεψε, μια κι ήταν το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο που στόλιζε το σπίτι μας. Η συγκεκριμένη ανάμνηση ανήκει στις πιο όμορφες αναμνήσεις μου, ίσως επειδή μου υπενθυμίζει πόσο ελάχιστα χρειάζονται οι άνθρωποι για να είναι ευτυχισμένοι.
Η ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ κατάγεται από την Αλμωπία, μια μικρή επαρχία του Νομού Πέλλας. Σπούδασε νηπιαγωγός στη Θεσσαλονίκη κι εγκαταστάθηκε κατόπιν στην περιοχή καταγωγής της, όπου διαμένει μέχρι σήμερα με την οικογένειά της. Λατρεύει τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία, και πιστεύει πως η αγάπη της για την τελευταία την οδήγησε τελικά στη συγγραφή. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν συνολικά έντεκα μυθιστορήματά της.
(Για τον aylogyros news & την Καλλιόπη Γραμμένου)
