«Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα της Κάλλης», συντροφιά με την συγγραφέα Χρυσή Μαρούση
Η αθωότητα της ψυχής μας, είναι αυτή που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε το ταξίδι της ζωής.
Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Ημερολόγιό» μας και μοιραζόμαστε τα μυστικά μας στο «Λεύκωμά».
Εσείς, είχατε λεύκωμα;
Είχα ένα, πρέπει να ήταν κάπου στο λύκειο. Απολάμβανα όμως πολύ να γράφω και σε άλλων. Μου άρεσε επίσης να συλλέγω αφιερώσεις από συμμαθητές και φίλους. Έχω πολλά τετράδια με αυτές.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ερώτηση;
Νομίζω οι σχετικές με τέχνη, τύπου: το αγαπημένο σας βιβλίο-τραγούδι-ταινία-στίχος. Και οι και καλά βαθυστόχαστες: τι είναι η αγάπη, η φιλία, ο έρωτας.
Πως ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;
Το μοιραζόμουν με την αδελφή μου κι ήταν γεμάτο γέλια, πειράγματα, και πολλή πολλή αγάπη, χωρίς προϋποθέσεις κι όρια. Είχαμε ένα διπλό γραφείο-βιβλιοθήκη, πλημμυρισμένο από κάθε είδους βιβλία. Κρεβάτι κουκέτα, ένα μεγάλο παράθυρο με το περβάζι στολισμένο μόνιμα με τις ανθισμένες γλάστρες της μαμάς. Μια κοινή ντουλάπα με ρούχα που μοιραζόμασταν ελεύθερα οι δυο μας. Κουτιά με πολλές κασέτες αρχικά, με ατέλειωτα cd’ s αργότερα. Οι αφίσες στους τοίχους και στην πόρτα ήταν μια παράξενη μίξη όσων αγαπούσε η καθεμιά μας.
Ποια περιοδικά διαβάζατε;
Λάτρευα τα κόμιξ. Πολλά λεφτά και χρόνος κατατέθηκαν σε αυτά! Ξεκινώ με την Κάντυ-Κάντυ (ανυπομονούσα να έρθει Πέμπτη για να την πιάσω στα χέρια μου!). Μίκυ Μάους, Κόμιξ, Μίκυ Μυστήριο! Άρτσι, Ποπάυ. Και φυσικά Κατερίνα, Μανίνα και Σούπερ Κατερίνα.
Ποιο ήταν το επάγγελμα που θέλατε να κάνετε;
Πολύ πολύ μικρή ήθελα να γίνω μπαλαρίνα! Έβλεπα τη βραδιά μπαλέτου στην ΕΡΤ και χόρευα καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης σαν την τρελή γύρω από την ροτόντα τραπεζαρία της μαμάς μου. Ήμουν πεπεισμένη πως χόρευα με την χάρη τουλάχιστον κύκνου! Πράγμα αστείο, γιατί δεν διαθέτω καμία αίσθηση του ρυθμού. Αργότερα -και για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα- ήθελα απλά να γίνω μαμά σαν τη δική μου μαμά που δε δούλευε και μας μεγάλωνε. Εκεί στο τέλος του γυμνασίου και στο λύκειο πια για τα καλά, ανακάλυψα πως ήμουν η νέα Νικολακοπούλου κι αποφάσισα να γίνω στιχουργός!
Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;
Το «Κάθε λαβύρινθος κρύβει μια εξώπορτα». Μια ιστορία που δυστυχώς αποδεικνύεται πολύ επίκαιρη και μέσα στο κλίμα των ημερών και των σεξουαλικών καταγγελιών, που αν και κυκλοφόρησε το 2017, στην πραγματικότητα γράφτηκε το 2009-2010. Πρόκειται για την ιστορία του Πάρη, ενός ευαίσθητου έφηβου, γεμάτου όνειρα, που πέφτει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης και παλεύει να βρει τον εαυτό του και τη θέση του στη γη.
Θυμάστε την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;
Φυσικά! Την βίωσα σαν ένα όμορφο πάρτι, μια μεγάλη γιορτή, με όλη τη χαρά, την ανυπομονησία και το άγχος που αντιστοιχεί στην οικοδέσποινά τους. Αγαπώ πολύ να βρίσκομαι με φίλους, παλιούς και νέους. Κι είναι ανεκτίμητο να βλέπεις κάτι τόσο δικό σου να κόβει τον ομφάλιό του λώρο και να βγαίνει στον κόσμο.
Ποια είναι τα άμεσα σχέδια σας; Υπάρχει κάτι που περιμένουμε από εσάς;
Δουλεύω παράλληλα ένα μυθιστόρημα, μια σειρά διηγημάτων κι ένα παιδικό βιβλίο. Μένει να δούμε ποιο θα κόψει πρώτο το νήμα του τερματισμού.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;
Κάθε μέρα κι άλλο. Μα σταθερή, διαχρονική αγάπη, η «Φόνισσα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;
«Ο Ψαλιδοχέρης» του Τιμ Μπάρτον. Ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα τη Ράιντερ, τον Ντεπ και το ιδιαίτερο σύμπαν του Μπάρτον.
Σινεμά ή θέατρο;
Δύσκολη επιλογή. Μεγάλη αγάπη και τα δύο. Με διαφορετική μαγεία τυλιγμένο το καθένα τους. Νομίζω, απειροελάχιστα παραπάνω θα έβαζα το θέατρο. Απειροελάχιστα όμως, πραγματικά.
Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;
Έβλεπα πολλή τηλεόραση. Το πρώτο που θυμάμαι είναι η «Μαντάμ Σουσού». Μαγεία!!! Με θυμάμαι να τρώω σπιτικό παγωτό και να την βλέπω στην ασπρόμαυρη τηλεόραση, με την αδελφή και την μαμά μου. Σα να γίνεται τώρα, τόσο ζωντανά. Αλλά και οι «Τρεις Χάριτες», οι «Απαράδεκτοι», το «Ρετιρέ»!
Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;
Δεν πιστεύω πια καθόλου στα όνειρα, αλλά σαν παιδιά τα μοιραζόμασταν με ενθουσιασμό με τη μαμά μας όταν ξυπνούσαμε. Προτιμώ τις αναμνήσεις. Είμαι άνθρωπος που θυμάται έντονα πολλά πράγματα, εποχές, πρόσωπα και καταστάσεις και το κάνω φωτογραφικά. Θυμάμαι π.χ. τι φόραγα εγώ, ο άλλος ή ποιο τραγούδι ακουγόταν. Μια λέξη, την αίσθηση που με πλημμύρισε, σε ποιο σημείο της πόλης έγινε τι. Είναι πολύτιμες για εμένα οι αναμνήσεις. Ανεκτίμητα κομμάτια του ποια είμαι, ποια υπήρξα, ποια θα γίνω.
Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;
Ήθελα να ξεκινήσω να ζω. Είχα μια ανυπομονησία, λες κι όσα ζούσα ήταν πρόβα και το πραγματικά μεγάλο και σπουδαίο με περίμενε κάπου στο αύριο. Και φυσικά, σε πιο πρακτικό επίπεδο, ευχόμουν να μην με εξετάσει την επόμενη μέρα η δασκάλα-καθηγήτρια!
Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;
Με την αδελφή μου, τη Φωτεινή, περνούσαμε ονειρεμένα καλοκαίρια στα Σύλλατα Χαλκιδικής. Εκείνη με περνούσε δύο χρόνια και στηριζόμουν πολύ πάνω της, ήμασταν και είμαστε ιδιαίτερα δεμένες. Επί τρεις μήνες χορταίναμε θάλασσα και παιχνίδι. Ένα απόγευμα πήγαμε παραλιακά για εξερεύνηση, με τα πόδια μέσα στο νερό. Περάσαμε φανταστικά, μαζέψαμε κοχύλια, μιλήσαμε, γελάσαμε, απολαύσαμε την φυσική ομορφιά και τελικά βρεθήκαμε σε κάποιον κοντινό οικισμό που δεν γνώριζα ούτε το όνομά του. Επιστρέψαμε αυτή τη φορά από τον δρόμο και η Φωτεινή επέμενε σε όλη τη διαδρομή πως είχαμε χαθεί. Για εμένα ήταν μεγάλη περιπέτεια, εκείνη όμως ήξερε πως ήταν θέμα χρόνου να φτάσουμε σπίτι μας! Τη συγκεκριμένη ιστορία δεν την έχω συμπεριλάβει σε κάποιο βιβλίο μου, αλλά σχεδόν όλα τα παιδικά παιχνίδια του Μίλτου και του Πάρη στη θάλασσα, στο κεφάλαιο «Μίλτος» του «Κάθε λαβύρινθος κρύβει μια εξώπορτα» είναι βασισμένα σε κοινές μας αναμνήσεις από εκείνα τα καλοκαίρια.
Η Χρυσή Μαρούση γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και εξακολουθεί να ζει με τον σύζυγο και τα δύο της παιδιά. Η ενασχόλησή της με την τέχνη αποδείχτηκε στη ζωή της μονόδρομος. Ιδιαίτερα καλλιτεχνική φύση, από την εφηβεία της ακόμα γράφει στίχους και ζωγραφίζει. Ακολουθεί σπουδές αγιογραφίας. Παράλληλα η γραφή της εξελίσσεται και σύντομα τη στιχουργική διαδέχεται η πεζογραφία. Το παραμύθι της «Με νοιάζει, θέλω και μπορώ» λαμβάνει έπαινο στον 31ο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Π.Ε.Λ. για το 2013. Έχει εκδώσει το μυθιστόρημα «Κάθε λαβύρινθος κρύβει μια εξώπορτα» (2017-εκδόσεις Ownbook). Ακολούθησε το παιδικό βιβλίο «Με νοιάζει, θέλω και μπορώ» (2018-εκδόσεις Ownbook). Το 2020, το διήγημά της «Κρεμάλα» διακρίνεται σε λογοτεχνικό διαγωνισμό του Ιανού και συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Ημερολόγια καραντίνας» (εκδόσεις ΙΑΝΟΣ).
