Ένας καλλιτέχνης, ένας ζωγράφος, ο Ανέστης Πρωταίος, που μέσα από τα έργα του και τη μαγεία των χρωμάτων που επιλέγει ως «οδηγούς» του, μας ταξιδεύει νοερά στο χθες και το αύριο, πλημυρίζοντας την ψυχή μας με μοναδικά συναισθήματα, μας μίλησε για όλα εκείνα που θεωρεί πως τον εκφράζουν και τον οπλίζουν με δύναμη, για να συνεχίσει το έργο του…
Ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης στη ζωή σας και πως λειτουργεί στον ψυχισμό σας; Μιλήστε μας για το έργο σας…
Η ζωή και η τέχνη για μένα, είναι σαν μια διπλή κίνηση. Από την ζωή προς την τέχνη και αντίστροφα. Αυτό το αντιλαμβάνεται κάποιος, παρατηρώντας προσεκτικά τα έργα μου, καθώς είναι βιωματικά και «σάρκα από την σάρκα μου». Από τις αρχές του 1970 που άρχισα να εκθέτω το εικαστικό μου έργο, αφοσιώθηκα αποκλειστικά στη ζωγραφική. Από τότε έχω πραγματοποιήσει πολλές εκθέσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τα έργα μου βρίσκονται σε πινακοθήκες, σε γκαλερί, σε ιδιωτικές συλλογές, καθώς και σε πολλούς φίλους του έργου μου.
Τι είναι η ζωγραφική για εσάς και πως την βιώνετε μέσα στο «εργαστήριό» σας, τον δικό σας χώρο;
Η ζωγραφική είναι ζωή για μένα και μέσα από αυτή βιώνω την καθημερινή μου πραγματικότητα, γεγονός που επι σαράντα χρόνια με έχει οδηγήσει να διαμορφώσω το εργαστήριό μου σε ένα ιδιοσυγκρασιακό πλανήτη πολυσύνθετης ατμόσφαιρας. Αυτός ο «πλανήτης» γίνεται πηγή έμπνευσης για μένα, φωλιά προστασίας και πεδίο ασφάλειας, τόσο για τον ίδιο μου τον εαυτό, αλλά και για τους φίλους, φίλες, συγγενείς, γείτονες, περαστικούς και για οποιονδήποτε άλλο που έχει διάθεση να μπει μέσα και να πάρει «μέρος» στον κόσμο και την πραγματικότητά μου.
Το «Μένουμε σπίτι», πόσο επηρέασε εσάς και την δουλειά σας;
Η αλήθεια είναι πως με επηρέασε. Η ζωγραφική πήρε για μένα μια διαφορετική τροπή, μετουσιώνοντας κάτι κακό – δεσμευτικό, σε καλό – δημιουργικό. Έτσι μετέτρεψα το μήνυμα σε «Μένουμε Εργαστήριο» και ενώ έξω τα πάντα έμειναν στάσιμα και πάγωσαν, εγώ επικεντρώθηκα μέσα στο καταφύγιό μου, στην αξιοποίηση των προσωπικών μου αναμνήσεων. Δεν σας κρύβω, πως ο εγκλεισμός και η απομόνωση του 2020 είχαν για μένα μια θετική κατάληξη, διότι μπόρεσα να σκύψω βαθιά μέσα μου ψάχνοντας για την δική μου αλήθεια, την αγάπη μου για τη ζωή και την ζωγραφική, μια αναζήτηση των αισθήσεών μου στο χρόνο, με γνώμονα πάντα την έκφραση και τη δημιουργία.
Και κάπως έτσι, αν δεν κάνω λάθος «συλλάβατε» την ιδέα για τη νέα σας εικαστική δουλειά, δίνοντάς της τον τίτλο: «Αναμνήσεις: Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο».
Ακριβώς έτσι… Η δουλειά αυτή, θα ήθελα να σας πω, είναι συνέχεια της προηγούμενης έκθεσης: «Η Ελλάδα του Βορρά». Εκεί που κάναμε ένα ταξίδι στην πατρίδα, στην Ελλάδα του Βορρά, εκεί που γεννήθηκα και πέρασα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου… στην Πρώτη Σερρών. Σήμερα, με αυτή τη νέα μου δουλειά, θα παρουσιάσω μνήμες. Μνήμες που χάθηκαν στο χρόνο και τώρα έρχονται να αποτυπωθούν στον καμβά, με νοσταλγία στο παλιό, αλλά και χαρά στο νέο. Μια χαρά γεμάτη αισιοδοξία, παραμερίζοντας τις δυσκολίες της τωρινής κατάστασης.
Και οι αναμνήσεις; Τι θέση έχουν στη ζωή σας;
Είναι όλη μου η ζωή. Το χθες και το αύριο… Είναι εκείνα τα ψυχολογικά αν θέλετε επικοινωνιακά οικοδομήματα, είναι αναπαραστάσεις φιλτραρισμένες μέσα από πολύ ζωντανές παρελθοντικές μου μνήμες. Είναι το εγώ και το είναι μου…
Αυτά μας είπε ο ζωγράφος Ανέστης Πρωταίος, ο άνθρωπος που μέσα από τον καμβά αφηγείται τη ζωή, την ιστορία, την ελπίδα… με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, στέλνοντας σε όλους ένα μήνυμα αισιοδοξίας.
Και δεν είναι μόνο τα όσα μας είπε…
Είναι τα όσα δηλώνουν τα έργα του, οι μαρτυρίες των επισκεπτών του, μικρών – μεγάλων…
...αλλά και οι ξεχωριστές αφιερώσεις που αφορούν αυτόν.
“Με σημείο αναφοράς τον Αλμπρεχτ Ντύρερ, στο έργο του με τα χέρια, εγώ ζωγράφισα τα χέρια του Ανέστη Πρωταίου, αδερφικού μου φίλου”
Alberto Shena
Ας πάρουμε όμως και μια γεύση από τοι χώρο δημιουργία τους, από τον δικό του «πλανήτη»…
Για μια επίσκεψη:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100054928316966
Παύλος Ανδριάς by aylogyrosnews
