Είναι η πρώτη φορά που μέσα από αυτόν εδώ το χώρο θέλησα να καθίσω απέναντι από το «δημιουργό» του κάθε βιβλίου και να μιλήσω μαζί του, ν’ ακούσω τη χροιά της φωνής του και να «προσεγγίσω» τον τρόπο σκέψης του.
Σήμερα, καλεσμένος μου λοιπόν, ο ηθοποιός και συγγραφέας, Στάθης Νικολαΐδης
«Γιατί;» Πως μας προέκυψε αυτό;
«Γιατί;», γιατί η ζωή μας είναι πάντοτε ένα γιατί. Στη συγκεκριμένη ιστορία, η οποία είναι αληθινή, καταγεγραμμένη από σημειώσεις και διηγήσεις συγγενικού μου προσώπου. Κατά τη συγγραφή του βιβλίου, πάντα αναρωτιόμουν γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά; Και στο σημείο αυτό, θέλω να ευχαριστήσω τον εκδοτικό μου οίκο «ΠΝΟΗ» που με εμπιστεύθηκε και με συμπεριέλαβε στην οικογένειά του.
«Έφυγες κι εσύ από την Κωνσταντινούπολη και σίγουρα ο ήρωας του βιβλίου, έχει να κάνει και με σένα».
Σαφώς, καθώς ως πραγματική ιστορία, έχει πινελιές και από δικά μου βιώματα.
«Στο μυαλό σου τι υπήρχε όταν έγραφες αυτό το βιβλίο; Πως ήθελες να δελεάσεις ή να κερδίσεις τον αναγνώστη;»
Δεν είχα βάλει ως αυτοσκοπό να δελεάσω ή να προβληματίσω τον αναγνώστη. Είναι μια αληθινή ιστορία, που θέλω ο αναγνώστης να μπει στη διαδικασία να αναρωτηθεί, γι’ αυτό και ο τίτλος «Γιατί;». Γιατί να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα, μέσα σε μια κοινωνία που ζούμε, γιατί να επαναλαμβάνονται τα λάθη. Ήθελα λοιπόν να παρουσιάσω όσο καλύτερα μπορούσα την ιστορία, ώστε εύκολα ο αναγνώστης να βρει ένα δικό του στοιχείο μέσα στο βιβλίο.
«Μια ιστορία γεμάτη συναισθήματα, εικόνες και σίγουρα με πολλά μηνύματα, έτσι δεν είναι;»
Είναι μια ιστορία που έχει έναν αποχωρισμό, αγάπη, εκδίκηση σε μια γυναίκα, που στην ουσία προοριζόταν για άλλη, καθώς εκείνη δεν έφταιγε σε τίποτα. Μια ιστορία με πολλά γιατί, που ζητούν απάντηση. Μια ιστορία που ξεκινάει από την εφηβεία και φτάνει στην ώριμη ηλικία, με φόντο την δεκαετία του ’70, που δεν διαφέρει, οφείλω να σου πω και πολύ από το σήμερα.
«Είναι εύκολο να στηθεί ένα βιβλίο με μια σειρά από αναπάντητα γιατί ή αν θέλεις με ενοχλητικά γιατί;»
Δεν είναι τόσο εύκολο, αλλά πολλές φορές κάθε γιατί, σου δίνει ώθηση να πας παρά κάτω και νομίζω πως αυτό ήταν το δέλεαρ για τη συγγραφή του, αν και όλη την ιστορία την είχα στο μυαλό μου. Στην ουσία έκανα μια καταγραφή της ιστορίας με τον τρόπο που ήθελα να την αποτυπώσω στο χαρτί.
«Η γραφή είναι αφηγηματική, με αμεσότητα δίνοντας έμφαση στον άνθρωπο;»
Άκρως αφηγηματικό δεν είναι… Είναι γραμμένη με φυσική ροή, κάνοντας χρήση αφηγήσεων σε τρίτο πρόσωπο, στοχεύοντας πολύ σωστά στον άνθρωπο, διότι διαφορετικά δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης της γραφής.
«Βλέποντας τυχαία κάποιον να διαβάζει το βιβλίο σου, τι συναισθήματα σε πλημμυρίζουν;»
Μεγάλη ικανοποίηση… και ειδικά όταν μου λένε οι αναγνώστες ότι δεν ήθελαν να το αφήσουν από το χέρι τους, ότι αγωνιούσαν για τη συνέχεια, ότι τα σημεία σχετικά με την Κωνσταντινούπολη, τη γενέτειρά μου, ζωντάνεψαν μνήμες και αναμνήσεις τους, συγκινούμαι πραγματικά στο άκουσμα τέτοιων εντυπώσεων.
«Τι είναι, αν μου επιτρέπεις για σένα το Στάθη Νικολαΐδη, η Κωνσταντινούπολη;»
Η Κωνσταντινούπολη για μένα είναι το Α και το Ω. Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι τα εικοσιένα μου χρόνια. Έφυγα το ’74 και δεν ήθελα να ξαναπάω, γιατί θέλησα να μείνει στην μνήμη μου όπως ήταν.
«Άρα είναι για σένα, ένα ορόσημο στη ζωή σου…»
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν εκεί δυο οικογενειακοί τάφοι. Έφυγαν τα σπίτια μας, έφυγε το εργοστάσιό του πατέρα μου, έφυγαν τα πάντα… (παύση) Μεγάλη συγκίνηση…
«Βλέπω ότι βουρκώνεις, γιατί μιλάς για κάτι αληθινό, κάτι που το λες με την καρδιά σου. Ήταν εύκολο να το “περάσεις” αυτό ή μέσα από το βιβλίο που έγραψες “κατάφερες” ως συγγραφέας να το αποδώσεις καλύτερα και να το προσφέρεις απλόχερα στον αναγνώστη;»
Δεν σου κρύβω, όταν έγραφα το βιβλίο, πολλές φορές δάκρυσα… (παύση)… και έλεγα «Γιατί;» ήθελα να είμαι αληθινός. Ζούσα ξανά μέσα από τις σελίδες τις καταστάσεις που ήταν για μένα πάρα πολύ σημαντικές και δυσάρεστες. «Γιατί;» στην Κωνσταντινούπολη οι ομογενείς αισθανόμασταν δύο φορές Έλληνες και υποστηρίζαμε ο ένας τον άλλον. Κι εδώ φίλε μου θέλω να τονίσω, ότι οι Τούρκοι μας εξανάγκασαν να εγκαταλείψουμε την Κωνσταντινούπολη σαν Έλληνες και οι Έλληνες μας υποδέχθηκαν σαν Τούρκους. Λυπάμαι πολύ γι’ αυτό.
«Και ποια είναι η ευχή ενός ανθρώπου, που είναι δυο φορές Έλληνας για το αύριο αυτής της χώρας, σε ότι έχει σχέση με τον πολιτισμό, τις τέχνες και τα γράμματα;»
Δυστυχώς, όσο οι Έλληνες είναι εγωιστές, δεν βλέπω να προχωράμε. Καμαρώνω όταν λέω ότι δεν τα γνωρίζω όλα και χαίρομαι όταν λέω συγνώμη. Όσο λοιπόν υπάρχει η νοοτροπία του «όλα τα ξέρω», η Ελλάδα πάει πίσω. Ο Έλληνας του εξωτερικού πονάει, και αγαπάει την Ελλάδα. Το μεγάλο μότο αν θες Παύλο, είναι: «Να συμπεριφερόμαστε στον απέναντί μας, όπως θα θέλαμε να μας συμπεριφερθεί αυτός».
…αισθάνομαι πως τα λόγια του Στάθη Νικολαΐδη, όσο πίκρα και αν κρύβουν για τούτη τη χώρα, την Ελλάδα μας, είναι πέρα για πέρα αληθινά, αν θέλουμε να λέμε ότι μας αρέσουν οι αλήθειες και το καλό του τόπου μας.
Το «Γιατί;», ας γίνει αιτία να αναθεωρήσουμε πολλά…
Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο θα καταλάβετε πόση δύναμη κρύβουν μέσα τους αυτές οι σελίδες, πόσες αλήθειες λένε, μα το πιο σημαντικό… πόσο πολύ θα σε κάνουν να αγαπήσεις τούτη τη χώρα, με τη «Πόλη» οδηγό και συνοδοιπόρο σε κάθε της βήμα, σε κάθε θέλω της.
Για τον aylogyros news & τον Παύλο Ανδριά
