Ο συγγραφέας Γιώργος Τζιτζικάκης, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Θεωρώ ότι ζορίστηκα όσο ζορίζονται και όλοι οι υπόλοιποι. Ως άτομο βολεύομαι και με τη μοναξιά, οπότε κατάφερα να αλιεύσω και στιγμές απόλυτης ηρεμίας, ησυχίας και χρόνο για γράψιμο και σκέψη. Προσπαθώ να αποφεύγω τις βαριές σκέψεις (όπως το γεγονός ότι οικονομικά είμαι κι εγώ στους χαμένους), και επικεντρώνομαι σε «αποδράσεις» που βοηθούν, όπως τα βιβλία και το τρέξιμο (αν και δόθηκε επίσης μια σκληρή μάχη και με τις σοκολάτες!)
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο;
Νομίζω πως αυτό που μου έλειψε θα αργήσει να επιστρέψει, και αυτό είναι οι κοινωνικές συναναστροφές άνευ φόβου, εννοώντας πως θέλω να χωθώ μέσα σε κόσμο, να πάω σε μια συναυλία και να ιδρώσω μαζί με άλλους, να αγκαλιάσω κόσμο, να μιλήσω μαζί τους και να βλέπω το χαμόγελό τους κι όχι μια μάσκα. Η ελευθερία, δηλαδή, να νιώσω πως είμαι και πάλι ένα φυσιολογικό κοινωνικό ον.
Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Θυμός όχι· όποτε με επισκέπτεται ένα τέτοιο συναίσθημα (ή κάποιο φιλαράκι του σχετικό με τη θλίψη) τότε βγαίνω για τρέξιμο και το ξεσπάω ή βάζω έναν δίσκο δυνατά και τον ακούω, γενικώς με σπρώχνω στην αποσυμπίεση. Περισυλλογή ναι, αρκετή αλλά σε συνδυασμό με γράψιμο, γιατί αν το πλαίσιο της ομφαλοσκόπησης εμβαθύνει τόσο που συνεχώς σκαλίζεις τα μέσα σου, τότε το πράγμα δεν ξέρεις τι θα φέρει.
Αν σας ζητούσαμε να γράψετε μια ιστορία που βιώσατε μέσα σ’ αυτή την «καραντίνα», ποια θα ήταν αυτή;
Ποιος πραγματικά έζησε κάτι μέσα στην καραντίνα όπως το επιθυμούσε; Κανένας δεν μπορεί να βιώσει κάτι όμορφο υπό πίεση, οπότε μάλλον δεν θα είχα κάποια ιστορία καραντίνας να σας διηγηθώ.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Να αντικαταστήσουν τη λέξη «απαγόρευση» (που είναι τοξική) με τη λέξη «αναβολή» και να το ρίξουν λίγο στην τρέλα. Δεν βγαίνει κάτι με το να σκέφτεσαι συνεχώς ότι είσαι παγιδευμένος. Οπότε, ας σχεδιάσουμε από τώρα πώς θα ζήσουμε τα «θέλω» μας όταν όλη αυτή η τρέλα τερματίσει, και εύχομαι από αυτό να βγούμε όλοι μας λίγο περισσότερο άνθρωποι αφήνοντας πίσω τα άσχημα στοιχεία και τον κακό μας εαυτό (αν και θαύματα γίνονται όλο και σπανιότερα).
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
«Όλα είναι ατμός» που έλεγε και ο Βέγγος, καθώς αυτό που ζήσαμε και ζούμε καθιστά βεβαιότητα την εφημερότητα των πάντων.
Οι τέχνες και τα γράμματα, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Θεωρώ πως το βιβλίο είναι από τους μεγάλους χαμένους μαζί με το θέατρο και τον κινηματογράφο, κι αυτό γιατί δεν λειτουργούν οι αίθουσες, τα θέατρα και τα βιβλιοπωλεία ως φυσικοί χώροι κοινωνικής συναναστροφής. Την ύπαρξη των τεχνών τη συστήνει ο κόσμος που τις στηρίζει και αυτό έχει υποστεί πλήγμα. Θεωρώ πως η όποια διέξοδος ήρθε μέσω του διαδικτύου, αποτελεί μια λύση ανάγκης που δεν αφορά τους πραγματικούς εραστές της κάθε τέχνης. Πάντως, μετά το τέλος της άσχημης εποχής που ζούμε, θα φανεί αν όντως μας έλειψαν οι τέχνες ή αν απλώς ήταν μία ακόμη διαμαρτυρία μας ως απόρροια του εγκλεισμού. Θέλω να ελπίζω σε μια έκρηξη δημιουργίας, κοινωνικότητας και ελευθερίας όπου θα διαβάζουμε περισσότερο και θα είμαστε πιο κοντά στις τέχνες απ' ότι ήμαστε προ καραντίνας (αλλά είμαι μάλλον ρομαντικός).
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Δεν θεωρώ πως ταυτίζεται το ηρωικό παρελθόν μας με το εφήμερο παρόν απλώς και μόνο λόγω του ιού και όσα περνάμε· είναι δύο εντελώς διαφορετικές στιγμές-καμπές της Ιστορίας μας που απλώς κλείνουν διακόσια χρόνια απόστασης. Αν θα πρέπει να μιλήσουμε για κάποια ταύτιση, εκείνο που δεν έχει αλλάξει μέσα σε αυτά τα χρόνια, είναι η τάση μας για «ανθρωποφαγία» και η εμμονή του «εγώ» μας σε σχέση με την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά. Φαντάζομαι την επόμενη μέρα περισσότερο ανθρώπινη, αλλά όπως προανέφερα, μάλλον είμαι ρομαντικός και δεν θα αλλάξουν πολλά πράγματα. Ευτυχώς, πάντα μέσα στο σκοτάδι υπάρχουν ικμάδες φωτός και ελπίδας και σε αυτές πρέπει να στοχεύουμε ως πρότυπα και παραδειγματισμό.
Παύλος Ανδριάς by aylogyrosnews
