Ο συγγραφέας, δάσκαλος και πρωταθλητής ακοντισμού & σκοποβολής Masters, Νίκος Μιχαλόπουλος, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Είναι η πρώτη φορά που βιώνουμε μια μορφή εγκλεισμού και αυτό είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Σταμάτησαν οι δουλειές μας, περιορίστηκαν οι επαφές μας, απαγορεύτηκαν οι μετακινήσεις μας, άλλαξε η ζωή μας. Όμως για πρώτη φορά μας δόθηκε κάτι που πάντα ψάχναμε απεγνωσμένα: χρόνος και αργή κίνηση. Και αυτό αν το χρησιμοποιήσεις σωστά, μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει.
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο; Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Υπήρξαν κυρίως τέτοιες στιγμές. Προσπάθησα με θρησκευτική ευλάβεια να διατηρήσω μια ρουτίνα στην προετοιμασία μου για τα World Masters Games στην Ιαπωνία το 2022, όπου θα προσπαθήσω να ρίξω όσο πιο μακριά μπορώ το ακόντιό μου. Με στάδια κλειστά και με ανύπαρκτες διαθέσιμες υποδομές, προσπάθησα να βγάλω στην επιφάνεια προσαρμογές που δεν πίστευα ότι είχα και αυτό ήταν ένα μεγάλο μάθημα που με κάνει να αισθάνομαι περήφανος για τον εαυτό μου. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ζορίστηκα, ότι δεν μου έλλειψαν πράγματα, ότι δεν μου φάνηκαν δύσκολα τα πρωινά με μια ολόκληρη καινούργια μέρα μπροστά μου γεμάτη περιορισμούς. Από εκείνα που μου έλειψαν πολύ ήταν τα ταξίδια, έστω κι αν αυτό σημαίνει να πάρω το αυτοκίνητό μου και να οδηγήσω χιλιόμετρα, ακούγοντας απλά τη μουσική μου.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Το ποιοί είμαστε μπορεί να έχει να κάνει με την τύχη, την οικογένειά μας, τις καταστάσεις που δεν ελέγχουμε. Το ποιοί όμως γινόμαστε έχει να κάνει με μας. Καταστάσεις ακραίες σαν κι αυτή αναδεικνύουν κρυμμένες δυνάμεις μας, που ούτε εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε ότι έχουμε. Ας μη ξεχνάμε ότι όσο πιο δυνατά χτυπάς το μπαλάκι κάτω, αυτό τόσο πιο ψηλά τινάζεται.
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
Αναζητώντας τις κορυφές μέσα μας.
Οι τέχνες, τα γράμματα και γενικά ο πολιτισμός, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Οι τέχνες, τα γράμματα και ο πολιτισμός γενικότερα είναι οι άνθρωποι και όχι απρόσωπες συνθήκες. Η δύναμη, η προσαρμοστικότητα, η αντίδραση, η αντίσταση, η εφευρετικότητα, ο επαναπροσδιορισμός καταστάσεων, αξιών και όρων που θα αναδείξουμε μόνο καλό μπορούν να κάνουν στο τέλος και αυτός που μπορεί να γυρίζει υπέρ του τις καταστάσεις, βγαίνει πάντα στο τέλος νικητής.
Ο χώρος του «πολιτισμού» όμως, σύμφωνα με τα όσα έρχονται καθημερινά στο φως της δημοσιότητας, «κακοποιήθηκε» ψυχικά και σωματικά. Τι θα λέγατε για αυτή τη φρικτή εικόνα; Οι αποκαλύψεις, είναι μια μορφή «επανάστασης;»
Πάντα έλεγα, μιλώντας σε παιδιά και επισκεπτόμενος σχολεία σε όλη τη χώρα, πως η σιωπή είναι το προστατευτικό κουκούλι κάθε μορφής βίας, από το bullying μέχρι την ακραία σωματική. Το θύμα συνήθως δεν μιλάει, όχι μόνο γιατί φοβάται, αλλά κυρίως γιατί ντρέπεται, γιατί έχει εκπαιδευτεί να νομίζει πως πάντα φταίει. Και αυτό είναι επικίνδυνο. Η αλήθεια είναι από μόνη της μια επαναστατική πράξη και αυτή τη στιγμή αυτή η αλήθεια του καθενός μπορεί να οδηγήσει μόνο σε καλές κοινωνικές εξελίξεις.
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Θα απέφευγα να παραλληλίσω τις δύο εποχές, γιατί μου δίνει κατά κάποιον τρόπο την αίσθηση ιεροσυλίας. Οι δικές μας γενιές και οι επόμενες δεν έζησαν έναν πόλεμο, την πείνα, μια δικτατορία ή την ακραία μορφή περιορισμού της ελευθερίας. Η πανδημία όμως ήταν η δική μας παγκόσμια μάχη. Όλοι ίσοι απέναντι σε έναν κοινό εχθρό ανεξάρτητα από το χρώμα μας, τη γλώσσα μας, τη θρησκεία μας, το οικονομικό μας επίπεδο, την οικογενειακή μας κατάσταση, τον σεξουαλικό μας προσανατολισμό και κάθε αυστηρά προσωπικό μας χαρακτηριστικό. Και αυτό από μόνο του είναι συγκλονιστικό καθώς δεν γνωρίζει σύνορα. Όμως τώρα μπροστά μας ανοίγει ένα τεράστιο φωτεινό παράθυρο ελπίδας σε όλο τον πλανήτη, χωρίς εξαιρέσεις, μικρά γράμματα και παρενθέσεις, φέρνοντας τη λύση σε όλα αυτά που μας έκαναν να φτάσουμε στα όριά μας. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας η ιατρική κοινότητα ενώνεται τόσο γρήγορα και αποτελεσματικά για να βρει αυτό που όλοι περιμένουμε τόσο απεγνωσμένα, νικώντας έναν μαραθώνιο σε ρυθμό ταχύτητας και αποδεικνύοντας, πως όταν θέλουμε, μπορούμε, όταν δουλεύουμε, δημιουργούμε, όταν ενωνόμαστε, επικρατούμε, όταν στηριζόμαστε, δυναμώνουμε, όταν νοιαζόμαστε, γιατρεύουμε, όταν λαχταράμε, έχουμε, όταν σκεφτόμαστε και το κυριότερο όταν αποφασίσουμε, μπορούμε να κάνουμε το καλό. Υπάρχει κάτι πιο επαναστατικό από αυτό;
''Ονειρεύομαι Θέλω Μπορώ́''
---------------------------------
?Web Site: www.nikosmichalopoulos.gr
?Facebook: https://www.facebook.com/nikomichalopoulos/
?Twitter: https://twitter.com/AnnaNikos1
?Instagram: https://www.instagram.com/nikos__michalopoulos/
Παύλος Ανδριάς by aylogyrosnews
