Η συγγραφέας Καλλιόπη Βελόνια, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Ένα χρόνο "φυλακή". Ναι, κλείσαμε έναν χρόνο απομονωμένοι, κλεισμένοι στα σπίτια μας, να ζούμε λαθραία, σαν παράνομοι εραστές. Κι εγώ, όπως φαντάζομαι κι όλος ο κόσμος, έχω κουραστεί από αυτή την κατάσταση. Υπακούω πειθήνια σε όλα τα μέτρα προκειμένου να περάσει γρηγορότερα η πανδημία, αλλά ομολογώ ότι πλέον η θέλησή μου δεν συνεργάζεται εύκολα με το μυαλό, με αποτέλεσμα να συγκρούομαι καθημερινά με τα πρέπει και τα θέλω μου. Ο εγκλεισμός, οι περιορισμοί, αλλά και ο τρελός ρυθμός που έχει πάρει η καθημερινότητά μου λόγω επαγγέλματος, έχουν επηρεάσει αρνητικά την όρεξη, τη διάθεση και την ενεργητικότητά μου. Δυσκολεύομαι πια πολύ να συγκεντρωθώ και να γράψω κι αυτό με καταρρακώνει, γιατί η γραφή για μένα είναι τρόπος εκτόνωσης, ο μοναδικός τρόπος να ηρεμώ το μέσα μου...
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο;
Στον πρώτο εγκλεισμό δεν δούλευα. Όταν ξεπέρασα τον φόβο και την παράνοια όλης αυτής της πρωτόγνωρης πραγματικότητας που ξαφνικά μας επιβλήθηκε με τα γάντια, τις μάσκες, τα αντισηπτικά κ.τ.λ., ο οποίος με έφερε πολύ κοντά ομολογώ στα πρόθυρα κρίσεων πανικού, άρχισα να γράφω ακατάπαυστα. Προφανώς λειτούργησε ο εσωτερικός αμυντικός μηχανισμός μου, αυτός που προστατεύει την ψυχική και σωματική μου υγεία και δεν είναι άλλος από τη γραφή. Δυστυχώς σε αυτόν τον εγκλεισμό που δουλεύω δεν έχω αυτό το προνόμιο. Με τα διαδικτυακά μαθήματα έχει ανατραπεί το πρόγραμμά μου κι εγώ τρέχω ολημερίς. Νιώθω πολύ κουρασμένη και δυσκολεύομαι όχι μόνο να γράψω, αλλά ακόμα και να διαβάσω. Νομίζω ότι πλέον ακροβατώ επικίνδυνα πάνω σ' ένα λεπτό σχοινί, το σκοινί των ισορροπιών μου... Αυτό που μου έχει λείψει πιο πολύ είναι η ελευθερία των επιλογών και η έκφραση των συναισθημάτων μου. Να μπορώ να βγαίνω, να πηγαίνω όπου θέλω, με όποιον θέλω. Να μπορώ να αγκαλιάζω και να φιλάω ελεύθερα συγγενείς και φίλους... Να ζω, απλά και όμορφα, όπως ζούσα...
Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Ναι, υπήρχαν. Και θυμού και περισυλλογής και έντονων ψυχολογικών μεταπτώσεων. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν φοβούνται να κλάψουν. Θεωρώ το κλάμα εκτόνωση, καθαγιασμό και λύτρωση, γι' αυτό κλαίω πολύ. Όταν στοιβάζουμε μέσα μας στενοχώρια και της επιτρέπουμε να διογκωθεί και να πάρει τερατώδη μορφή, τότε φλερτάρουμε με ψυχικές και ψυχοσωματικές ασθένειες, σας το λέω εγώ που είμαι παθούσα...
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Νομίζω πως οι συνθήκες απαγορεύουν σε όλους ανεξαιρέτως να κάνουν πράξη τα θέλω τους, απλά κάποιοι περιορίζονται περισσότερο και κάποιοι λιγότερο. Θα συστήσω υπομονή και επιμονή. Είμαι γενικά αισιόδοξος άνθρωπος, μου αρέσει να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, να ελπίζω στο καλύτερο και στο όμορφο. Άνοιξη έρχεται, καλοκαίρι, το φως και ο ήλιος θα πλημμυρίσουν την πλάση, όλα θα φαίνονται και θα είναι πιο ευοίωνα. Η πανδημία θα περάσει κάποια στιγμή, κι εμείς θα πατήσουμε ξανά το play της ζωής.
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
Ζωή σε αναστολή.
Οι τέχνες, τα γράμματα και γενικά ο πολιτισμός, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Η αλήθεια είναι πως το μεγαλύτερο πλήγμα από την πανδημία το έχει υποστεί η τέχνη και η εστίαση. Μαγαζιά έκλεισαν και δεν θα ξανανοίξουν ποτέ, μικροί εκδοτικοί οίκοι βρίσκονται στα όρια οικονομικής κατάρρευσης, ηθοποιοί και τραγουδιστές πεινάνε. Δεν ξέρω αν όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες και οι επιχειρηματίες θα μπορέσουν να συνέλθουν και να σταθούν ξανά στα πόδια τους, το εύχομαι πραγματικά. Όσον αφορά τον κλάδο του βιβλίου, θεωρώ πως ο εγκλεισμός τον ευνόησε από την άποψη ότι οι αναγνώστες περνούν πιο πολλές ώρες στο σπίτι τους, οπότε διαβάζουν και πιο πολύ. Οι συγγραφείς κλεισμένοι κι αυτοί στα σπίτια τους γράφουν και αποτυπώνουν, ο καθένας με τη δική του οπτική, την καινούργια αυτή πραγματικότητα. Έχω την αίσθηση ότι η πανδημία θα αφήσει πίσω της μεγάλο, σε όγκο τουλάχιστον -ελπίζω και σε αξία, συγγραφικό έργο. Τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας γράφτηκαν σε χαλεπούς καιρούς, έτσι δεν είναι;
Ο χώρος του «πολιτισμού» όμως, σύμφωνα με τα όσα έρχονται καθημερινά στο φως της δημοσιότητας, «κακοποιήθηκε» ψυχικά και σωματικά. Τι θα λέγατε για αυτή τη φρικτή εικόνα; Οι αποκαλύψεις, είναι μια μορφή «επανάστασης;»
Νομίζω πως ό,τι συμβαίνει στον χώρο του θεάματος και των τεχνών δεν είναι καινούργιο, είναι κάτι που το γνωρίζαμε χρόνια. Η διαφορά έγκειται στο ότι μέχρι πρόσφατα τα στόματα παρέμεναν ερμητικά κλειστά. Κανένας δεν μιλούσε γιατί ο φόβος της διαπόμπευσης κυριαρχούσε. Αυτό αλλάζει σιγά-σιγά και χαίρομαι πολύ. Οι άνθρωποι πια επαναστατούν, ναι, αντιστέκονται, μιλούν, διεκδικούν, μάχονται, βρίσκουν τη δύναμη, έστω και μετά από χρόνια να πάρουν πίσω τη χαμένη τους αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Ελπιδοφόρο πολύ!
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Το 1821 ήταν μια επανάσταση κατά της σκλαβιάς. Το 2021 είναι μια επανάσταση κατά του κατεστημένου. Φόρμες και νόρμες αμφισβητούνται. Η κοινωνία αλλάζει, προς το καλύτερο ή το χειρότερο, μη με ρωτήσετε. Η αισιόδοξη φύση μου ελπίζει το πρώτο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ανησυχώ βλέποντας κάποιους θεσμούς να κινδυνεύουν. Όπως και να 'χει, θα παραμείνω θετική πιστεύοντας πως αφενός η κοινωνία ανατρέπει πλέον τα κακώς κείμενα και αφετέρου γίνεται πιο ανεκτική και σέβεται τη διαφορετικότητα.
Παύλος Ανδριάς by aylogyrosnews
