Η συγγραφέας Ιφιγένεια Τέκου, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Πολύ! Νομίζω πως κάθε τομέας της ζωής μας έχει επηρεαστεί αρνητικά από αυτή την αλλαγή και όλο αυτό ξεκινά από την κακή ψυχολογία που άρχισε να χτίζεται σιγά σιγά μέσα μας. Το κλίμα τρομοκρατίας και φόβου που καλλιεργείται στα ΜΜΕ ασχέτως αν είναι πάντα δικαιολογημένο ή όχι, ο συνεχόμενος εγκλεισμός που από όσο φαίνεται δεν έφερε αποτέλεσμα, τα κλειστά μαγαζιά (πολλά εκ των οποίων έβαλαν οριστικά λουκέτο με ανυπολόγιστες συνέπειες για τις οικογένειες που έτρεφαν), τα άδεια σχολεία, η στέρηση των κοινωνικών επαφών, τα κρυμμένα πίσω από τις μάσκες χαμόγελα, η πόλωση που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στους πολίτες με αφορμή τα εμβόλια, τις μάσκες και τα δικαιώματα... όλα αυτά ασφαλώς κατασκευάζουν μια δυστοπία που μόνο στερεί παρά προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο.
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο; Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Όλο αυτό το διάστημα, ξεκινώντας από το πρώτο πανδημικό κύμα όπως αρέσκονται δημοσιογράφοι και ειδικοί να το ονομάζουν, προχωρώντας στο δεύτερο και στο τρίτο κύμα καθώς αναμένουμε πλέον και το τέταρτο παρόλο που μέχρι το φθινόπωρο θα έχουν προχωρήσει πολύ οι εμβολιασμοί, ήμουν και συνεχίζω να είμαι όχι θυμωμένη αλλά απογοητευμένη. Με θλίβει αφάνταστα ότι ο κόσμος έχει χωριστεί σε στρατόπεδα για χίλια δυο πράγματα αντί να ενώσει τις δυνάμεις του για να αντιμετωπίσει καλύτερα τον κοινό εχθρό, τον ιό. Με στενοχωρεί ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι όλη αυτή η πόλωση και κατά συνέπεια ο αποπροσανατολισμός των πολιτών καλλιεργείται από τα ΜΜΕ με διάφορες προφάσεις. Για παράδειγμα, παρακολουθήσαμε να υποκινείται κατά κάποιο τρόπο μια αντιπαλότητα ανάμεσα σε όσους φοράνε μάσκα και σε όσους δεν θέλουν να τη φορέσουν, σε εκείνους που εμβολιάζονται και σε εκείνους που αρνούνται γιατί φοβούνται, σε όσους υποστήριξαν το κίνημα metoo και σε όσους θεώρησαν υπερβολική την έκταση που πήρε, στους υπέρ της συνεπιμέλλειας των τέκνων μετά το διαζύγιο και στους κατά της συνεπιμέλλειας κ.α. Στο παιχνίδι του αποπροσανατολισμού, ας μην ξεχνάμε ότι έχουν μπει και τα διάφορα reality της τηλεόρασης που στρέφουν την προσοχή των πολιτών μακριά από τα ουσιαστικά ζητήματα δημιουργώντας φανταστικές πολώσεις με την φανατική υπεράσπιση του ενός του ή του άλλου παίκτη από τους πολίτες/τηλεθεατές που οδηγούν σε άγριους τσακωμούς. Η αποχαύνωση του νου ποτέ δεν έχει καλά αποτελέσματα για τους λαούς κι αυτό είναι κάτι που ανέκαθεν το γνώριζαν καλά οι κυβερνήσεις.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Θα τους έλεγα «…σας καταλαβαίνω. Κι εγώ βρίσκομαι ακριβώς στην ίδια δυσχερή θέση με εσάς, όμως η ζωή είναι τώρα και όχι μετά... μετά την πανδημία, μετά τις συνέπειές της και ό,τι άλλο μπορεί να την ακολουθήσει τώρα που άνοιξαν οι πύλες στον φόβο. Συνεχίστε να ζείτε, να ονειρεύεστε, να διεκδικείτε και κυρίως να επαναστατείτε ενάντια στα κακώς κείμενα. Αν δεν το κάνετε, τότε το μέλλον έχει ήδη χαθεί».
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
Ο κόσμος είναι μια μεγάλη σκακιέρα κι εμείς ασήμαντα πιόνια στα χέρια των λίγων.
Οι τέχνες, τα γράμματα και γενικά ο πολιτισμός, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Τα πάντα έπεσαν θύμα της τραγικής κατάστασης που δημιούργησε η πανδημία. Από τη στιγμή που απειλήθηκε η ζωή και η ασφάλεια των ανθρώπων, καταλύθηκαν αυτόματα έννοιες και αξίες και δημιουργήθηκε το υπόστρωμα για μια δυστοπία. Ο πολιτισμός αποτέλεσε το μεγαλύτερο θύμα της και είναι αποκαρδιωτικό ως συμπέρασμα δεδομένου ότι αποτελεί τον μοναδικό πυλώνα αντίστασης ενάντια στα παράπλευρα «σκοτάδια» της πανδημίας. Θεωρώ για παράδειγμα ανούσια, ανεξήγητη και απαράδεκτη τη μη λειτουργία των βιβλιοπωλείων κατά τη διάρκεια των παρατεταμένων εγκλεισμών ειδικά αν παρατηρήσουμε πόσο μεγάλο μέρος του κόσμου στράφηκε αυτές τις δύσκολες στιγμές για όλους μας, στο βιβλίο, στην απόλαυση και την παρηγοριά που προσφέρει.
Ο χώρος του «πολιτισμού» όμως, σύμφωνα με τα όσα έρχονται καθημερινά στο φως της δημοσιότητας, «κακοποιήθηκε» ψυχικά και σωματικά. Τι θα λέγατε για αυτή τη φρικτή εικόνα; Οι αποκαλύψεις, είναι μια μορφή «επανάστασης;»
Αυτό που ονομάζουμε πολιτισμό είναι στην ουσία όλοι εμείς, ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας, η μόρφωση, η παιδεία και οι προσλαμβάνουσές του και άρα αποτελεί τον καθρέφτη της ίδιας της κοινωνίας. Η ανεκτικότητα ή στον αντίποδα, η μη ανοχή του καθενός από εμάς απέναντι στην ψυχική/σωματική κακοποίηση ενός συνανθρώπου μας, μαρτυρά κατά πόσο έχουμε εξελιχθεί ως σύνολο ενός παγκόσμιου γίγνεσθαι και τι ελπίδα έχουμε να προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο. Η επανάσταση με κάθε μορφή της που δεν παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια, για μένα, είναι η λέξη κλειδί των ετών που θα ακολουθήσουν και θα βοηθήσει ουσιαστικά στην κοινωνική ενσυναίσθηση.
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Αυτές ακριβώς τις ομοιότητες ανάμεσα στο 1821 και στο 2021 προσπάθησα να αναδείξω μέσα από το διήγημά μου με τίτλο «Παρ’ ένα σβόλο. Μήτρο, και διώξ’ εκείνα τα σκυλιά που μου χαλούν το φύτρο» το οποίο συμπεριλήφθηκε στη συλλογή διηγημάτων «Συνομιλίες με τα πρόσωπα του 1821 από τις εκδόσεις 24γράμματα. Μέσα από την αντιπαραβολή του τότε και του τώρα και τη συνομιλία της ηρωίδας μου, της Θέρης, με τον Λόρδο Μπάιρον, αναφέρομαι στην αξία της ελευθερίας, για χάρη της οποίας, για να την προασπίσουν, έμπαιναν οι λαοί στον πόλεμο αδιαφορώντας ακόμα και για τις ζωές τους. Η διαφορά; Στην περίπτωση του 1821 ο εχθρός βαστούσε καριοφίλι και πάλα ενώ στον δικό μας σύγχρονο πόλεμο ο εχθρός είναι αόρατος και μέχρι στιγμής ανίκητος. Η ομοιότητα; Για το ίδιο ιδανικό μαχόμαστε πάλι. Για να είμαστε λεύτεροι. Για να είμαστε καλά εμείς και οι οικογένειές μας, οι φίλοι μας, ο κόσμος όλος.
Παύλος Ανδριάς by aylogyrosnews
