Εμείς διαβάζουμε, γράφουμε την κριτική μας, αλλά και ρωτάμε τον «δημιουργό», ώστε να μας αποκαλύψει τις «κρυφές» πτυχές του έργου του…
ΚΡΙΤΙΚΗ: Δημιουργώντας ένα μυστηριώδες και ενδιαφέρον συνονθύλευμα θρύλου και μυθιστορίας, η Ιφιγένεια Τέκου έρχεται μ’ αυτό της το βιβλίο να μας «μαγέψει» με τη συγκλονιστική γραφή της.
Έρωτας και δικαιοσύνη περπατούν παράλληλα, δίχως κοινό σημείο αναφοράς, δίχως τίποτα να «προφητεύει» αυτό που θ’ ακολουθήσει.
Οι ήρωες, ακολουθώντας τη δική τους διαδρομή, καλούνται να κάνουν την υπέρβαση κι εμείς, μέσα από τις ζωές τους γινόμαστε «μάρτυρες» θεωριών και εννοιών που μας βάζουν ν’ αναλογιστούμε τι είναι τελικά ηθικό ή ανήθικο σε τούτη τη ζωή ή ακόμα πόσο απέχει το δίκιο από το άδικο, όταν ο νόμος αδυνατεί ν’ ασκήσει την εξουσία του.
Οι ανατροπές, που αν μη τι άλλο είναι πολλές, δημιουργούν έναν ιστό αγωνίας, ικανό να μας φυλακίσει μέσα στις γεμάτες εικόνες-παραστάσεις σελίδες του και να μας μεταφέρει στην κορύφωση της εξέλιξης της ιστορίας.
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο; Μιλήστε μας αν θέλετε για τον ιαπωνικό θρύλο που πολύ εύστοχα «τοποθετείτε» μέσα στο βιβλίο σας…
Ένα σημαντικό μέρος της έμπνευσής μου προήλθε από τις γιαπωνέζικες κούκλες κοκέσι, τις ξύλινες και πολύχρωμες αυτές κούκλες χωρίς άκρα που θεωρούνταν οι φύλακες των ψυχών των παιδιών, δεδομένου ότι στην Ιαπωνία κατά την περίοδο Έντο (1603-1868) πολλές γυναίκες κατέφευγαν στη βρεφοκτονία ή την άμβλωση λόγω μεγάλης φτώχειας και λιμού. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι Ιάπωνες πίστευαν πως η παιδική ψυχή έμπαινε στην κούκλα, αφήνοντας πια το σώμα ελεύθερο για να εισέλθει η ενήλικη ψυχή και θεωρούσαν ότι το τελετουργικό κάψιμο της ξύλινης φιγούρας ελευθέρωνε τη νεαρή ψυχή, ώστε να επιστρέψει πίσω στα βουνά, στον αρχικό τόπο κατοικίας της. Σκέφτηκα λοιπόν να ενσωματώσω με κάποιο τρόπο τη γνώση αυτή μέσα στο βιβλίο μου δημιουργώντας ένα μυστηριώδες και ενδιαφέρον συνονθύλευμα θρύλου και μυθιστορίας.
«Ο άντρας με τις κούκλες» και η Αλεμίνα τι κοινό έχουν;
Η αρχική εντύπωση που δημιουργείται στον αναγνώστη είναι πως πρόκειται για δύο εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες, ωστόσο καθώς προχωρά η ιστορία και αποκαλύπτονται περισσότερες πτυχές της προσωπικότητάς τους, αποδεικνύεται ότι η κόκκινη γραμμή που φαινομενικά τους χωρίζει, ξεθωριάζει. Όπως στην αληθινή ζωή έτσι και στην φανταστική απεικόνισή της μέσα στα μυθιστορήματα, δεν υπάρχουν απόλυτα καλοί ή απόλυτα κακοί άνθρωποι αλλά άνθρωποι που κουβαλάνε μέσα τους διαφορετικά ποσοστά και από τα δύο.
Η ψυχή ενός ανθρώπου, φεύγει τελικά από το σώμα του ή ακρωτηριάζεται και μένει «πίσω» να τον βασανίζει;
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι όταν χάνεται ένας άνθρωπος χάνεται ολόκληρος, ψυχή και σώμα, και όποια τιμωρία είναι να λάβει για τα εν ζωή κρίματά του, δεν μετατίθεται στο επέκεινα.
Οι ήρωες του βιβλίου, μας «διδάσκουν» πως δύσκολα μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Πιστεύετε ότι αυτό ισχύει και σήμερα;
Φυσικά ισχύει και σήμερα όπως πιθανόν να ισχύει για πάντα καθώς αν οι άνθρωποι μαθαίναμε από τα λάθη μας δεν θα βαριαναστενάζαμε κάθε τόσο παθητικά ξεφουρνίζοντας κλισέ φράσεις όπως «η ιστορία επαναλαμβάνεται», αλλά θα φροντίζαμε να κάνουμε το παν ώστε η ιστορία να μην επαναληφθεί.
Τι θα λέγατε σ’ έναν αναγνώστη ώστε να τον προτρέψετε να διαβάσει αυτό σας το βιβλίο;
Η αλήθεια είναι πως δεν αισθάνομαι άνετα να προτρέπω τους αναγνώστες να επιλέξουν κάποιο από τα βιβλία μου για αυτό και δεν το κάνω ποτέ, όμως μου αρέσει πολύ να τους προτείνω βιβλία άλλων συγγραφέων που με συνεπήραν.
Παύλος Ανδριάς, για τον aylogyrosnews
