Εμείς διαβάζουμε, γράφουμε την κριτική μας, αλλά και ρωτάμε την «δημιουργό», για να μας αποκαλύψεις τις κρυφές πτυχές του έργου της…
ΚΡΙΤΙΚΗ: Ποιος δεν θέλει, περνώντας από αυτή τη ζωή, να αφήσει πίσω του ένα χνάρι του στο χώμα; Μια καλή ερώτηση που θέτει η συγγραφέας στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, προκαλώντας μας το ενδιαφέρον ν’ ανακαλύψουμε τους θησαυρούς που κρύβει μέσα του και πιστέψτε με δεν είναι λίγοι.
Η πλοκή σε κερδίσει με το θέμα που η Χαρά Ανδρεΐδου έχει επιλέξει να μας παρουσιάσει, αλλά και σε οδηγεί σε «άγνωστους» χώρους, γεμάτους συναισθήματα και βαθιά νοήματα, που αν καθίσεις και τα μελετήσεις προσεκτικά, θα καταλάβεις ότι είναι το πραγματικό νόημα της ζωής.
Δυο κόσμοι «συγκρούονται», δυο «κόσμοι» που έχουν ως βάση την ανασκαφή, καλούνται να φέρουν στο φως κρυμμένα μυστικά, μυστικά γεμάτα έντονο το στοιχείο της ενδοσκόπησης…
Οι εσωτερικοί μονόλογοι είναι αυτοί όμως που μας κερδίζουν, καθώς ακολουθώντας τ’ αχνάρια τους, καταλαβαίνουμε ότι τα όρια εύκολα μπορείς να τα ξεπεράσεις, όταν η ματαιοδοξία γίνει αυτοσκοπός!
Γοητευμένος από τη γραφή και τη δυναμική των ηρώων, ομολογώ ότι το αγάπησα, γιατί με βοήθησε ν’ αγαπήσω περισσότερο τον ίδιο μου τον εαυτό…
Αλλά ας ακούσουμε την ίδια τι έχει να μας πει, γι’ αυτό της το νέο συγγραφικό δημιούργημα…
Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ένα όνειρο ζωής, όπως ήταν για μένα η μελέτη του παρελθόντος ήδη από τα πολύ πρώιμα παιδικά μου χρόνια, που στη συνέχεια έγινε στόχος ζωής και επιτεύχθηκε ως έναν βαθμό, τον βαθμό που αφορούσε εμένα και τις προσπάθειές μου. Επίσης, ένα βίωμα ζωής, όσα έζησα στον χώρο της Αρχαιολογίας ως επαγγελματίας πια, η σκληρότητα του πανεπιστημιακού κατεστημένου και τα διλήμματα στα οποία μόνο ο καθένας μόνος του μπορεί να δώσει μια απάντηση.
Πόσο εύκολο είναι να συνυπάρξει ένας αρχαιολόγος και ένας συγγραφέας μέσα στο ίδιο μυαλό, έχοντας ως κύριο σκοπό, τη συγγραφή ενός βιβλίου, με τις εικόνες του χθες, να επιστρέφουν ως «σύμβουλοι» δημιουργίας;
Όταν έγραψα το πρώτο μου μυθιστόρημα και εκδόθηκε, υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως κάποια στιγμή, όταν νιώσω έτοιμη, θα γράψω και για όλο αυτό το πλαίσιο της Αρχαιολογίας, ως ιδανικού και ως επαγγέλματος. Ήταν κάτι που το χρωστούσα στον εαυτό μου, και όλοι οι εαυτοί μου, της αρχαιολόγου, της συγγραφέως, ο δυνατός, ο ευάλωτος, ο στοχαστικός, ένωσαν τις δυνάμεις τους για να προχωρήσω στη συγγραφή του. Οι εικόνες και τα συναισθήματα του χθες ήταν όντως οι σύμβουλοί μου, αλλά δεν τους επέτρεψα ούτε για μια στιγμή να με οδηγήσουν στην ύπουλη παγίδα του «αν»…
Είναι τελικά οι επιλογές μας αυτές που καθορίζουν την πορεία της ζωής μας ή όλα είναι μια χαραγμένη πορεία, που καλούμαστε να την διαβούμε. Είμαστε ικανοί να δώσουμε μόνοι μας λύση στα «εμπόδιά» μας;
Πιστεύω πως και η συγκυρία είναι ένας καθοριστικός παράγοντας, σε όλα τα επίπεδα και τα πεδία. Όχι ως προκαθορισμένη πορεία αλλά ως δημιουργός δεδομένων που δεν είναι στο χέρι μας να τα αλλάξουμε. Αυτό που μπορούμε να αλλάξουμε είναι η θέση μας απέναντι σε αυτά τα δεδομένα. Θεωρώ πως το μυστικό είναι να συνειδητοποιήσουμε το μερίδιο που μας αντιστοιχεί στον ρου της ζωής μας και να μην εμμένουμε σε σχέδια που εκ των πραγμάτων αποδεικνύονται ανέφικτα. Οι αποφάσεις μας έχουν να κάνουν περισσότερο με την ευελιξία παρά με την επιμονή.
Ένα χνάρι στο χώμα, είναι η πραγματική μας ταυτότητα ή είναι ένα αποτύπωμα της στιγμής;
Κάθε αποτύπωμα της στιγμής είναι έκφραση της πραγματικής μας ταυτότητας έτσι όπως διαμορφώνεται από εσωτερικούς και από εξωτερικούς παράγοντες. Κάθε μας στιγμή και κάθε μας επιλογή προδίδει, μαρτυράει όλες μας τις πτυχές μας, ακόμη κι αν πρόκειται για την αγορά ενός πήλινου αγγείου. Μαρτυρά την κοσμοθεωρία μας, τη θρησκεία μας, την οικονομική κατάσταση, τον εσωτερικό μας κόσμο και χίλια δυο άλλα. Οι στιγμές μας είναι τα χνάρια μας σε αυτόν τον κόσμο.
Υπάρχει «κατεστημένο» στον χώρο της ενδοσκόπησης; Βοηθούν οι εσωτερικοί μονόλογοι ή είναι μια ψευδαίσθηση, όταν αισθανόμαστε ότι τα όριά μας φτάνουν στο τέλος;
Οι εσωτερικοί μονόλογοι, κατά την άποψη και το βίωμά μου, είναι μονοπάτια που ξεκινούν με απλωσιά και άνεση και στη συνέχεια γίνονται όλο και πιο δύσβατα. Οι αντοχές μας καθορίζουν πόσο βαθιά θα περπατήσουμε μέσα τους, αν θα τους αφήσουμε ελεύθερους να μας κατευθύνουν εκείνοι και δεν θα προσπαθήσουμε να τους κατευθύνουμε, να τους χειραγωγήσουμε εμείς, πόσο ανοιχτοί και ειλικρινείς μπορούμε να είμαστε απέναντι στον εαυτό μας, απαλλαγμένοι από στεγανά. Δύσκολα μονοπάτια, αλλά πώς αλλιώς; Ειδάλλως, είναι ακριβώς όπως το είπατε, μια ψευδαίσθηση - ακόμη καλύτερα - μια δικαιολογία από εμάς για εμάς.
Τι θα λέγατε σ’ έναν αναγνώστη ώστε να τον προτρέψετε να διαβάσει αυτό σας το βιβλίο;
Ας του δώσει μια ευκαιρία.
Παύλος Ανδριάς, για τον aylogyrosnews
