Εμείς διαβάζουμε, γράφουμε την κριτική μας, αλλά και ρωτάμε την «δημιουργό», για να μας αποκαλύψει τις κρυφές πτυχές του έργου της…
ΚΡΙΤΙΚΗ: Ένα βιβλίο γεμάτο πάθος, έρωτα και αγάπη, μα και ταυτόχρονα πλημμυρισμένο από ήχους μουσικής, έρχεται να μας ταξιδέψει εκεί που η Άρια αποφασίζει να ρίξει φως και να «δει» με τα μάτια της ψυχής της, τον ερωτικό κόσμο των γονιών της.
Εύκολο, δεν μπορείς να το πεις αυτό το εγχείρημα, μα ούτε και μπορείς να το προσπεράσεις… καθώς η συγγραφέας με την αμεσότητα της γραφής της, καταφέρνει να σκαλίσει τις ψυχικές μας ευαισθησίες και να δώσει πνοή σε καθετί υμνεί τον έρωτα και την αγάπη.
Ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται, αντιφατικά συναισθήματα δημιουργούνται και εκεί που ο αναγνώστης καλείται να πάρει «θέση», ο ψυχικός του κόσμος βρίσκεται μπροστά στο δίλλημα, του αν πρέπει να κάνει την υπέρβαση και να ταυτιστεί με τους ήρωες ή να «υποκύψει» στις αποφάσεις της ηρωίδας και να την ακολουθήσει πιστά, ως απλός αναγνώστης.
Όμως, όποια θέση και να πάρεις… θα έρθει η στιγμή που θα δεχθείς την αλήθεια και θα αισθανθείς τη δύναμη της αγάπης να σε κυριεύει.
Διαβάστε αυτό το βιβλίο και αφήστε τον εαυτό σας ελεύθερο να ζήσει το μεγαλείο της αγάπης…
Αλλά ας ακούσουμε την ίδια τι έχει να μας πει, γι’ αυτό το συγγραφικό της δημιούργημα…
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Η πρώτη σπίθα της έμπνευσης άναψε όταν παρακολούθησα μία συνέντευξη της Κατρίν Καμύ, της κόρης του νομπελίστα συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ, η οποία μίλησε για την ερωτική σχέση του πατέρα της με την ηθοποιό Μαρία Κασαρές και τη σχέση που ανέπτυξε αργότερα η ίδια μαζί της. Ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε, με έβαλαν σε πολλές σκέψεις και ερωτηματικά. Πώς μπορεί μία κόρη να αντιμετωπίσει τη σαγήνη της ερωμένης του πατέρα της χωρίς να προδώσει τη μνήμη της μητέρας της; Παράλληλα, ήταν αδύνατο να αντισταθώ στην αγάπη μου για το ιστορικό μυθιστόρημα, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος του μυθιστορήματος να διαδραματίζεται στο Βελιγράδι κατά τη διάρκεια των νατοϊκών βομβαρδισμών, το 1999. Ήθελα να γράψω για ένα σχετικά πρόσφατο ιστορικό γεγονός με το οποίο απ’ όσο γνωρίζω δεν έχει ακόμα ασχοληθεί η νεοελληνική λογοτεχνία.
Το ερώτημα όμως παραμένει: μοιράζεται η αγάπη στα τρία;
Μοιράζεται; Αν και σαφώς οι απαντήσεις είναι καθαρά υποκειμενικές και βασισμένες στα προσωπικά βιώματα του καθενός, νομίζω πως στο βιβλίο δίνεται η απάντηση. Οπότε θα σας προτρέψω να το διαβάσετε.
Ένα παιδί αναζητά μέσα από τους «σκοτεινούς» διαδρόμους του παρελθόντος, ν’ ανακαλύψει το παρελθόν του πατέρα του… Γήινη ή ουτοπική αυτή η αναζήτηση;
Απολύτως γήινη και φυσιολογική, θα έλεγα… αν και μπορεί αυτή η αναζήτηση να εγκυμονεί κινδύνους εάν το παιδί δεν έχει αποδεχθεί πως και ο γονιός είναι άνθρωπος και όχι ένας «επίγειος θεός» ή ένας «υπερήρωας».
Μπορεί άραγε ένα παιδί να ταυτιστεί με τα «θέλω» των γονιών του και από μόνο του να δώσει τις απαντήσεις εκείνες που θα του γιατρέψουν την όποια πληγή έχει δημιουργηθεί;
Δεν νομίζω πως είναι θέμα ταύτισης με τα «θέλω» των γονιών αλλά ως παιδιά συχνά ακολουθούμε τ’ αχνάρια τους γιατί αυτός είναι ο δρόμος που γνωρίζουμε. Πιστεύω όμως ακράδαντα πως μεγαλώνοντας εάν αποστασιοποιηθούμε λίγο από την στιβαρή σχέση γονέα – παιδιού και δούμε τους γονείς μας ως ανθρώπους με τα πάθη, αναγνωρίσουμε τις αδυναμίες και τα προτερήματά τους, τότε θα μπορέσουμε να τους κατανοήσουμε, να τους συγχωρέσουμε και να γιατρέψουμε ενδεχόμενες πληγές και τραύματα.
Ποιος ήρωας του βιβλίου, σας έφερε «αντιμέτωπη» με τα προσωπικά σας πιστεύω, περί έρωτα και απιστίας;
Ερώτηση παγίδα… Διχασμένη προσωπικότητα ήμουν σ’ αυτό το βιβλίο. Βρισκόμουν διαρκώς ανάμεσα στην Ελισάβετ και τη Λίλα… στην Άρια και τη Μανόν… Όλοι και όλες είχαν δίκιο…
Άραγε, υπάρχει ευτυχία μέσα στις ενοχές της απιστίας;
Έλα ντε… Πώς μπορείς να αισθάνεσαι χαρούμενος όταν ξέρεις πως οι πράξεις σου κάνουν κάποιον άλλον δυστυχισμένο;
Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στους αναγνώστες, για να διαβάσουν αυτό σας το πόνημα;
Είναι ένα βιβλίο στο οποίο δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Δεν είναι ένα βιβλίο που μιλάει για ένα κλασικό ερωτικό τρίγωνο, το οποίο παρεμπιπτόντως δεν είναι καθόλου κλασικό. Είναι επίσης ένα βιβλίο που αναπαριστά για ένα πρόσφατο ιστορικό γεγονός που τάραξε τη γειτονιά μας. Οι άνθρωποι της Σερβίας, την ώρα που οι Αμερικάνοι και οι σύμμαχοι τους βομβάρδιζαν το Βελιγράδι, τραγουδούσαν μανιασμένα στις γέφυρες της πόλης φορώντας έναν στόχο στο στήθος και κραυγάζοντας «Εγώ είμαι ο στόχος». Πιστεύω πως είναι ένα βιβλίο που υμνεί τον έρωτα, την αγάπη, τη μουσική, την ίδια τη ζωή.
Παύλος Ανδριάς, για τον aylogyros news
