Εμείς διαβάζουμε, γράφουμε την κριτική μας, αλλά και ρωτάμε την «δημιουργό», για να μας αποκαλύψει τις κρυφές πτυχές του έργου της…
ΚΡΙΤΙΚΗ: Η αγωνία σε κρατάει δέσμιό της, η πλοκή των «ρόλων» σε παρασύρει και όσο οι ήρωες δίνουν δράση στη ροή του κειμένου, ο αναγνώστης μοιραία «παρασύρεται» από την κινηματογραφική ταχύτητα της εξέλιξης…
Οι επαναλαμβανόμενες εναλλαγές των εικόνων, σε συνδυασμό με τη μαγεία των προσώπων, διεγείρουν τ’ αντανακλαστικά του νου και όσο οι ανατροπές «χρωματίζουν» τις «αόρατες» βάσει σχεδίου πτυχές της ιστορίας, δύσκολα μένεις απλός παρατηρητής των γεγονότων… με την ανάσα να «κόβεται» όσο πλησιάζουμε προς το τέλος.
Ειλικρινά, υποκλίνομαι στη δυναμική – ευρηματική γραφή της Ελευθερίας, δηλώνω θαυμαστής των βιβλίων της, καθώς η σκέψη της είναι ασύλληπτη, οι πειραματισμοί της δυναμικοί και όσο ο συγγραφικός της ίστρος «καλπάζει», μένω εκεί… μαγεμένος.
Έτσι, μέσα και σ’ αυτό της το βιβλίο, όλα λειτουργούν αρμονικά σε μια διαδρομή γεμάτη εκπλήξεις, μυστικά και ενοχές…
Ίχνος και αποτυπώματα δεν υπάρχουν, μιας και η συγγραφέας φροντίζει να μην «αφήνει» το παραμικρό σημάδι πίσω της, ικανό να προδώσει ή να αποκαλύψει το φινάλε.
Ναι, πραγματικά πιστεύω πως όποιος αρχίσει να το διαβάζει… δεν θα το αφήσει εύκολα από τα χέρια του!
Αλλά ας ακούσουμε την ίδια τι έχει να μας πει, γι’ αυτό το συγγραφικό της δημιούργημα…
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο; Υπήρχε κάποιο κίνητρο ή απλά συλλάβατε μια εικόνα της καθημερινότητας και της δώσατε «δράση»;
Η έμπνευση για το συγκεκριμένο βιβλίο προέκυψε από ένα… μποτιλιάρισμα. Βρισκόμουν εγκλωβισμένη ένα πρωί με το αυτοκίνητό μου στην κίνηση και, ακούγοντας μουσική, χάζευα γύρω μου για να περάσει η ώρα. Στο πίσω κάθισμα του διπλανού αυτοκινήτου καθόταν ένα πιτσιρίκι, το οποίο είχε επιδοθεί σε ένα παράξενο παιχνίδι: θόλωνε με την ανάσα του το τζάμι και ζωγράφιζε εκεί με το δαχτυλάκι του ένα χαμογελαστό προσωπάκι. Μόλις το τζάμι ξεθόλωνε, το θόλωνε ξανά και το προσωπάκι εμφανιζόταν και πάλι, κάνοντας το πιτσιρίκι να σκάσει στα γέλια. Κοιτούσα για αρκετά λεπτά το παιδάκι, το οποίο φαινόταν να διασκεδάζει πολύ και να μην πτοείται καθόλου από την κίνηση, όταν ξαφνικά πέρασε από το μυαλό μου η εικόνα ενός μισοσβησμένου μηνύματος σε έναν θολωμένο καθρέφτη. Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε η ιδέα για το συγκεκριμένο βιβλίο και, μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου, είχα ήδη πλάσει τον βασικό άξονα της ιστορίας στον νου μου.
«Βοήθεια! Με άρπαξε ο Γύπας!». Πόση δύναμη, πόσο τρόμο και πόσα μυστικά κρύβει μέσα της αυτή η πρόταση;
Η φράση αυτή όντως κρύβει μεγάλη δύναμη, γιατί αποτελεί ουσιαστικά το έναυσμα για να ξεκινήσει η ιστορία ολόκληρου του βιβλίου. Αν δεχτούμε ότι γράφτηκε πράγματι από ένα θύμα του Γύπα, τότε σίγουρα κρύβει και τρόμο, ίσως όμως η πραγματικότητα να είναι λίγο διαφορετική… Αλλά, αυτό είναι ένα από τα μυστικά που υπάρχουν στις σελίδες του βιβλίου, οπότε, όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορώ να το αποκαλύψω.
Ένα αψέντι, η «Πράσινη νεράιδα»… προκαλεί φόβο. Είναι άραγε καταστροφικό ή θέλετε μέσω αυτού να μας οδηγήσετε κάπου αλλού;
Το αψέντι (ή «πράσινη νεράιδα», λόγω του πράσινου χρώματός του) είναι ένα ποτό εντελώς παρεξηγημένο. Παρασκευάζεται από την απόσταξη των φύλλων και των ανθών του φυτού Αρτεμισία (ή αψιθιά, όπως είναι πιο γνωστό) με την προσθήκη γλυκάνισου, μάραθου και άλλων βοτάνων. Ήταν γνωστό από την αρχαιότητα, καθώς τόσο οι αρχαίοι Έλληνες όσο και οι αρχαίοι Αιγύπτιοι το χρησιμοποιούσαν ως φάρμακο. Επειδή ήταν το αγαπημένο ποτό των λεγόμενων «καταραμένων ποιητών», η ζωή των οποίων χαρακτηριζόταν από αντικοινωνική συμπεριφορά, βία, ακόμα και χρήση ναρκωτικών ουσιών, θεωρήθηκε εσφαλμένα παραισθησιογόνο και μάλιστα η παρασκευή και η κατανάλωσή του απαγορεύτηκαν και επιτράπηκαν ξανά μόλις το 1990. Περιέχει μια ουσία, τη θυϊόνη, η οποία σε εξαιρετικά μεγάλη ποσότητα ενδέχεται να προκαλέσει σπασμούς και σπάνια να οδηγήσει στον θάνατο. Εκεί ακριβώς βρίσκεται η διαφορά ανάμεσα στο απλό αψέντι και το αψέντι του βιβλίου μου. Το δικό μου αψέντι παρασκευάστηκε με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από τον συνηθισμένο, αφού έχει πολύ μεγάλη περιεκτικότητα σε θυϊόνη και αποτελεί το όπλο με το οποίο ο Γύπας σκοτώνει τα θύματά του.
Τα όμορφα κορίτσια, πρέπει να ζουν; Πρέπει ν’ αγαπούν και να γεννούν; Πόσα πρέπει υπάρχουν τελικά σε τούτο το μυθιστόρημα;
Τα «πρέπει», όταν επιβάλλονται από άλλους και δεν αποτελούν προσωπικές μας επιλογές, πολλές φορές γίνονται βρόγχος και μας πνίγουν, μας αναγκάζουν να κάνουμε πράγματα έξω από τον χαρακτήρα μας, δεν μας αφήνουν να ζήσουμε έτσι όπως πραγματικά επιθυμούμε. Το καλύτερο θα ήταν να συνδυάζεται το «πρέπει» με το «θέλω», εφόσον φυσικά αμφότερα δεν λειτουργούν εις βάρος των άλλων. Στο μυθιστόρημά μου κάποιοι ακολουθούν αυτό που τους επιβάλλεται να κάνουν και κάποιοι τις προσωπικές τους επιθυμίες, αγνοώντας τις επιπτώσεις στους γύρω τους. Και τα δύο έχουν ολέθριες συνέπειες όχι τόσο για τους ίδιους όσο γι’ αυτούς που τους περιβάλλουν. Όσο για τα όμορφα κορίτσια… εννοείται ότι πρέπει να ζουν, να αγαπούν και να γεννούν, ακριβώς όπως και τα λιγότερο όμορφα. Άλλωστε, η ομορφιά είναι κάτι το εντελώς υποκειμενικό, τα πρότυπά της αλλάζουν μέσα στον χρόνο. Το κυνήγι της είναι μάταιο, αφού είναι καταδικασμένη να νικηθεί από τον χρόνο. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η ομορφιά της ψυχής, που μένει αναλλοίωτη και ακατάλυτη.
Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στους αναγνώστες, για να διαβάσουν αυτό σας το πόνημα;
Θα τους έλεγα ότι θα διαβάσουν ένα βιβλίο γεμάτο μυστήριο, αγωνία και ανατροπές, ότι θα ταξιδέψουν νοερά μαζί με τον Μάνο και την Έλσα στο Παρίσι του 19ου αιώνα, στην εποχή των «καταραμένων ποιητών», θα γευτούν την πικράδα του αψεντιού και θα συνειδητοποιήσουν, για μια ακόμα φορά, ότι η εμμονή με το παρελθόν οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε δύσβατα μονοπάτια.
Σας ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία και εύχομαι πάντα επιτυχίες!
Παύλος Ανδριάς, για τον aylogyros news
