Εμείς διαβάζουμε, γράφουμε την κριτική μας, αλλά και ρωτάμε την «δημιουργό», για να μας αποκαλύψει τις κρυφές πτυχές του έργου της…
ΚΡΙΤΙΚΗ: Μαθαίνοντας πως «Το Νετλέτι» είναι ο λυτρωμός στα τούρκικα, εύκολα κατανοούμε το πόσο ευεργετικά λειτουργεί το αφηγηματικό στοιχείο στον ψυχισμό του αναγνώστη. Αυτού που αισθάνεται να βυθίζεται στις σελίδες του βιβλίου, «ακούγοντας» τους προγόνους των ηρώων να μαρτυρούν τα όσα από φόβο ήθελαν να ξεχάσουν και να μην ξεστομίσουν ποτέ, μιας και η αύρα της κατάρας, κατοικούσε μέσα τους.
Το αγάπησα, το λάτρεψα και εισπράττοντας δίχως αναστολές τα όσα «λυτρωτικά» απλόχερα μοιράζει η συγγραφέας, ομολογώ πως αυτή η εμπειρία ήταν μοναδική.
Ήρωες και θύματα, δίνοντας τις μάχες τους με το χθες, τα «φαντάσματα», τις ενοχές και τις «αιωρούμενες» κατάρες, προσπαθούν μέσα από την καθημερινότητά τους ν’ αλλάξουν την μοίρα όλων.
Η συλλογική μοίρα των οικογενειών συγκλονίζει, με την αγωνία, τον πόνο και το μυστήριο, ν’ αποτελούν τα κύρια στοιχεία της αφήγησης, με τους κατοίκους του Μανιολόπουλου να φέρνουν στο «φως» μνήμες του παρελθόντος… δημιουργώντας μικρά και μεγάλα «θαύματα» ζωής!
Μια ιστορία ύμνος για την Κρήτη, μια ιστορία γεμάτη αλήθειες, με συχνές εναλλαγές στην πλοκή της, με κύριο ζητούμενο την κορύφωση της κάθαρσης… καταλήγοντας στο ότι, αυτό που μένει είναι η ψυχή και τα όσα μέσα της «φωλιάζουν».
Ζήστε τα όσα η συγγραφέας μέσα από μια πολύχρονη και αξιοθαύμαστη έρευνα μας παρουσιάζει, και αφήστε την ψυχή σας ελεύθερη να πει «ευχαριστώ» στους δικούς σας προγόνους, ώστε να ζήσετε πιθανόν, το δικό σας «θαύμα». Ελευθερωθείτε…
Αλλά ας ακούσουμε την ίδια τι έχει να μας πει, γι’ αυτό το συγγραφικό της δημιούργημα…
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Δύο συναισθήματα με ώθησαν να γράψω “Το Νετλέτι”. Το ένα είναι το βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης που νιώθω για την Κρήτη. Σ’ αυτό το νησί αισθάνομαι ότι ρίζωσα επιτέλους πραγματικά, επιπλέον είναι το μοναδικό μέρος όπου ευτύχησα. Συνεπώς αποφάσισα να γράψω κάποιες ηρωικές ιστορίες του τόπου, σαν μεγάλο ευχαριστώ. Ο δεύτερος λόγος ήταν η λαχτάρα του Προέδρου του Πολιτιστικού Συλλόγου Μανολιόπουλου να μην ξεχαστούν τα δραματικά συμβάντα του χωριού του, καθώς φεύγουν σιγά σιγά οι γέροντες οι οποίοι τα άκουσαν και τα μετέδωσαν με τη σειρά τους. Πρόκειται πραγματικά για μια συγκλονιστική ιστορία που άξιζε να έχει καταγραφεί και χαίρομαι που συμμετείχα στη διατήρησή της.
Η λύτρωση ή αλλιώς «Το νετλέτι», τι μας φανερώνει μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου;
Μας φανερώνει άγνωστες πολύ βάναυσες πτυχές της τοπικής Ιστορίας μας που άφησαν βαθιά τραύματα μες στον καθένα μας, ανεξίτηλα σημάδια που εξηγούν τις βίαιες συμπεριφορές ακόμα και σήμερα απέναντι σε γυναίκες, παιδιά και ζώα, που δυστυχώς δεν μας τιμούν. Βεντέτες, βιαιοπραγία, υπέρογκοι εγωισμοί, από τα οποία πρέπει πλέον να απαλλαγούμε. Και το βιβλίο μου προσφέρει τους τρόπους για να γίνει αυτό. Από την άλλη πλευρά, μας θυμίζει τις πολύτιμες αξίες των προγόνων μας, την τεράστια δύναμη ψυχής, την ακλόνητη αγωνιστικότητά τους, τη γενναιοδωρία τους παρά τη μεγάλη φτώχεια που επικρατούσε και το πνεύμα αλληλεγγύης τους απέναντι σ’ αυτούς που υπέφεραν περισσότερα απ’ αυτούς.
Η Κρυσταλλένια, πόσο σημαντική ήταν ως «οδηγός» στην αναζήτηση της αλήθειας από την Ειρήνη; Υπήρχαν κοινά σημεία προσέγγισης μεταξύ τους;
Η Κρυσταλλένια, σαν βέρα και περήφανη Κρητικιά που ήταν, χωρίς να το θέλει, προξένησε μια τεράστια καταστροφή στο χωριό της. Αυτή η καταστροφή βοήθησε την άλλη μου ηρωίδα, την Ειρήνη, στο να κατανοήσει τις συνθήκες διαβίωσης που είχαν οι πρόγονοί της, ιδιαίτερα οι κοπέλες που ζούσαν από τα μικράτα τους κάτω από την απειλή του βιασμού και της αρπαγής από τους Τούρκους. Ουσιαστικά το δράμα της Κρυσταλλένιας, αλλά και η γενναιότητά της, παρότι κατέστρεψε την οικογένειά της Ειρήνης, της επέτρεψε να μην της κρατήσει κακία και να τη συγχωρέσει.
Πόσο δύσκολο ήταν να εντάξετε την ψυχογενεαλογία μέσα στο κείμενο, με την ιστορία να εξελίσσεται και τα γεγονότα να σκορπούν πόνο;
Δεν ήταν καθόλου εύκολο, απαίτησε από μένα πολύ φαντασία! Αλλά τα δύσκολα με εξιτάρουν πάντα! Ξέρετε, το δράμα του Μανολιόπουλου το κουβαλούσα για πολλά χρόνια μέσα μου, χωρίς να πάρω την απόφαση να το συγγράψω επειδή θα σκορπούσε πολύ πόνο στις καρδιές των αναγνωστών μου, ενώ προσωπικά μου αρέσει να διαδίδω φως και ελπίδα μέσα από τα βιβλία μου. Η ανακάλυψη της ψυχογενεαλογίας με έσωσε στην ουσία! Η ψυχογενεαλογία μας πληροφόρησε πριν από 40 χρόνια περίπου ότι κουβαλάμε στο DNA μας και στη μνήμη μας τα τραύματα των προγόνων μας επί 7 γενιές τα οποία προκαλούν σε μας ψυχολογικά προβλήματα, ασθένειες, επαναλαμβανόμενες ατυχίες, θανάτους κι άλλα πολλά. Συνεπώς, ως συγγραφέας, είχα βρει τον τρόπο λύτρωσης από όλη αυτή τη βία. Από κει και πέρα, η φαντασία που διαθέτω και η σκληρή μελέτη με βοήθησαν να στήσω μια δεύτερη παράλληλη ιστορία ώστε να δείξω ότι, ό,τι κι αν μας συμβεί, πάντα υπάρχει η δυνατότητα της λύτρωσης.
Μια «κατάρα» δίχως τέλος, βασανίζει γενιές και γενιές… οδηγώντας ανθρώπους στο θάνατο. Υπάρχει αντίδοτο σ’ αυτή την «καταστροφή»;
Η ψυχογενεαλογία όπως είπα και προηγουμένως, αλλά και η συστημική ψυχοθεραπεία που, μέσα από οικογενειακή αναπαράσταση, επιτρέπουν στην αλήθεια ν’ αναβλύζει και στα συναισθήματα να αποκαλύπτονται, φέρνοντας τη λύτρωση. Πάντα υπάρχει αντίδοτο, αυτό είναι και το ελπιδοφόρο μήνυμα του βιβλίου! Αρκεί να μπούμε στη διαδικασία να το θελήσουμε. Τίποτα δεν γίνεται από θαύμα.
Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στους αναγνώστες, για να διαβάσουν αυτό σας το πόνημα;
Το «Νετλέτι» αποκαλύπτει μια πολύ μαύρη σελίδα της Ιστορίας της Κρήτης, η οποία δεν είναι γνωστή. Νομίζω πως από μόνο του, αυτό το κομμάτι αλήθειας είναι πολύ σημαντικό. Ο αναγνώστης θα ζήσει στον ρυθμό των ανθρώπων του τότε με τα ήθη κι έθιμά τους, την ομορφιά της ψυχής τους αλλά και του τόπου, από το 1800 ως σήμερα, στην Κρήτη αλλά και στη Μήλο. Τέλος θα προβληματιστεί ίσως με γεγονότα που επαναλαμβάνονται από γενιά σε γενιά στη δική του οικογένεια. Σε όλους υπάρχουν ανεξήγητες επαναλήψεις, καταθλίψεις, ολικές καταστροφές. Και το «Νετλέτι» θα του προσφέρει ένα πρώτο νήμα για να προχωρήσει και να το ψάξει. Προσωπικά, η ψυχογενεαλογία με βοήθησε πολύ. Γιατί όχι τους αναγνώστες μου;
Παύλος Ανδριάς, για τον aylogyros news
