Εμείς διαβάζουμε, γράφουμε την κριτική μας, αλλά και ρωτάμε την «δημιουργό», για να μας αποκαλύψει τις κρυφές πτυχές του έργου της…
ΚΡΙΤΙΚΗ: Ένα μαγευτικό ταξίδι μεταξύ Ελλάδας και Μπουένος Άιρες, με οδηγό τον έρωτα… έρχεται να μας μεταφέρει εκεί που η λογική αδυνατεί ν’ ακολουθήσει τα θέλω-βήματά του, προσφέροντας μας απλόχερα κάτι το ξεχωριστό: την αλήθεια.
Αυτή θα συναντήσετε μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου της Αντιγόνης Ζόγκα, καθώς η συγγραφέας αφήνει ελεύθερους τους ήρωές της να εκφραστούν, να εκδηλώσουν τα πάθη τους, να φανερώσουν τις αδυναμίες και τα κακώς κείμενα που κουβαλάνε από το χθες και απαλλαγμένες από κάθε είδους καθωσπρεπισμούς, να αναγεννηθούν.
Ο λόγος της απλός, ευθύς όπου η αφήγηση το έχει ανάγκη και αποκαλυπτικός όταν η αλήθεια ζητάει να εκφραστεί… με όμορφες περιγραφές, που απογειώνουν τη φαντασία.
Ένα βιβλίο «σύμβουλος» για γυναίκες και άντρες, ιδανικό στο να δώσει απαντήσεις σε όσους «διστάζουν» να ζήσουν παράφορα τον έρωτα, μα και συμβουλευτικό για εκείνους που δεν τολμούν να εκφράσουν όσα τους πληγώνουν ή δεν τους επιτρέπουν πρόσωπα και καταστάσεις να ανασάνουν.
Διαβάστε το και επιτρέψτε στον εαυτό σας να χορέψει το δικό του ταγκό…
Αλλά ας ακούσουμε την ίδια τι έχει να μας πει, γι’ αυτό το συγγραφικό της δημιούργημα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο και γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο; Υπάρχει κάποιος «συμβολισμός»;
Για να είμαι ειλικρινής, η Παλμίτα γράφτηκε μόνη της, εγώ απλώς πληκτρολογούσα μπροστά στον υπολογιστή μου! Είναι μία ιδέα που γυρόφερνε στο μυαλό μου και αμέσως μόλις μου δόθηκε η ευκαιρία και ο χρόνος, μπήκε σε λέξεις στο χαρτί. Όσο για τον τίτλο, εξαρχής γνώριζα πως ήθελα να υπάρχει ο φοίνικας, τόσο το δέντρο, που αποτελεί ένα αρχαίο σύμβολο της ζωής και της ανθεκτικότητας, όσο και του μυθικού πτηνού, που αναγεννάτε από τις στάχτες. Καταλήξαμε στον τίτλο «Παλμίτα», που σημαίνει η καρδιά του φοίνικα - γιατί αν καταφέρει να σωθεί η καρδιά από το κόκκινο σαράκι, μπορεί να ζήσει διακόσια χρόνια. Παλμίτα, λοιπόν, είναι κάθε γυναίκα που σώζει την καρδιά της από το σαράκι μιας κακοποιητικής σχέσης.
Πιστεύετε πως πρέπει να «καεί» κάτι, για να ξαναγεννηθεί ή όλα είναι αποτέλεσμα των «θέλω» και των εμπειριών μας;
Δεν πιστεύω ότι πρέπει να αυτοκαταστραφούμε ή να αφήσουμε τους άλλους να μας ισοπεδώσουν για να λέμε ότι ζήσαμε: το να είμαστε έρμαια δεν νομίζω ότι μας βοηθά να εξελιχθούμε, καθώς κάλλιστα μια κατάσταση μπορεί να γίνει μη αναστρέψιμη. Θεωρώ, δηλαδή, ότι οφείλουμε να προστατεύουμε τους εαυτούς μου από μια διαβρωτική σχέση ή κατάσταση. Νομίζω, όμως, πως αν αυτό τελικά συμβεί, η ουσία βρίσκεται στην προσπάθεια να ξαναμαζέψουμε τα κομμάτια μας και να επεξεργαστούμε αυτό που μας συνέβη, ώστε από μια κακή εμπειρία να βγει ένα θετικό αποτέλεσμα: ότι γίναμε πιο δυνατοί, πιο σοφοί, πιο καλοί.
Γιατί το ταγκό χορεύεται από δύο; Είναι εκδήλωση πάθους ή ένα παιχνίδι μεταξύ δυο παθιασμένων κορμιών;
Πολλοί χοροί χορεύονται από δύο μόνο παρτενέρ. Αυτό που θεωρώ ότι κάνει τόσο ελκυστικό το τάνγκο, είναι το γεγονός ότι οι άλλοι χοροί έχουν προκαθορισμένα βήματα και συγκεκριμένους κανόνες, ενώ στο τάνγκο το ζευγάρι αυτοσχεδιάζει. Ο μεν άντρας προσκαλεί τη γυναίκα και οδηγεί τον χορό, η γυναίκα αποδέχεται την πρόσκληση και ακολουθεί τα βήματά του, δίνοντας όμως κι εκείνη τα σήματα και τον ρυθμό. Αν δεν συντονιστούν, πολύ απλά είναι αδύνατον να συνεχίσουν. Δεν είναι απαραίτητα παθιασμένος χορός, αλλά σίγουρα πρέπει να ταιριάζει η χημεία.
Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει μια ερωτική ιστορία απλή ή δύσκολη; Πως βιώνουν οι «ήρωες» της Παλμίτα τη δική τους ιστορία;
Έχω την εντύπωση πως οι ερωτικές ιστορίες είναι όλες απλές, οι άνθρωποι είναι που τις κάνουν περίπλοκες, με τα μπερδεμένα τους συναισθήματα, τις παράλογες σκέψεις, τις απερίσκεπτες πράξεις. Οι ήρωες της «Παλμίτα» δεν μοιάζουν μεταξύ τους, προέρχονται από διαφορετικά περιβάλλοντα, από άλλες χώρες, μιλάνε άλλες γλώσσες – και το ξένο συχνά είναι ελκυστικό γιατί θέλεις να το εξερευνήσεις. Όταν όμως αρχίζουν τα πρόσωπα να γνωρίζονται και να αποκαλύπτονται, τότε αρχίζουν οι συγκρούσεις. Και τότε είναι που μια ερωτική ιστορία μπορεί να γίνει πολύ δύσκολη.
Ο έρωτας έχει διάρκεια ζωής ή «πεθαίνει» όταν τα γεγονότα αλλοιώνουν το «είναι» του;
Νομίζω πως ο έρωτας ζει στο κεφάλι μας, στη φαντασία μας, και συντηρείται όσο η εικόνα που έχουμε για τον άλλον, συμπίπτει με τη συμπεριφορά του. Ίσως και να μπορεί ο έρωτας να ζήσει για πάντα, αλλά πρέπει κι εμείς να τον ταΐζουμε ανάλογα: αν του δίνουμε μόνο καυγάδες, ψέματα και προστριβές, θα εκφυλιστεί σε κάτι άλλο. Αν του δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας, γιατί να μη διαρκέσει;
Ποιο μήνυμα θα στέλνατε στους αναγνώστες, για να διαβάσουν αυτό σας το πόνημα;
Στους άντρες θα έλεγα να το διαβάσουν για να καταλάβουν ποια είναι τα λάθη που μπορούν να αποφύγουν. Στις γυναίκες θα έλεγα να το διαβάσουν για να καταλάβουν ποια είναι τα σημάδια που πρέπει να εντοπίζουν, για να σώζουν εγκαίρως την καρδιά τους από το σαράκι της κακής σχέσης.
Παύλος Ανδριάς, για τον aylogyrosnews
