…φοβάμαι, μη και δεν φτάσω στο σπίτι, μη και δεν μπορέσω να ζήσω την επόμενη ημέρα.
Χα, τι είπα; Την επόμενη μέρα!!! Πόσο ηλίθια είμαι, που ακόμα πιστεύω πως υπάρχει αύριο για μένα…
Εμένα, που εγώ η ίδια οδήγησα τον εαυτό μου εδώ, όσο και να μην θέλω να το παραδεχθώ.
Αλλά θα μου πεις, ποιος είναι εκείνος που παραδέχεται αμέσως και αβίαστα τα λάθη του, που λέει: «Ναι ρε, εγώ φταίω». Κανένας…
Όλοι κότες είμαστε, γιατί ποτέ δεν θελήσαμε να δούμε τη ζωή μας κατάματα, να την αποδεχθούμε ή να την στείλουμε στον αγύριστο κι ακόμα παραπέρα. Αλλά βλέπει, αυτή η σκρόφα η «βολή» μας, δεν μας επιτρέπει μαγκιές κι επαναστάσεις.
Ναι, είμαι μια από εκείνες που ανοίγουν τα πόδια τους για να ευχαριστήσουν τους άλλους και δεν ντρέπομαι πια γι’ αυτό. Είμαι μια του δρόμου αν θες, αλλά δε νομίζω ότι ξέρεις τι σημαίνει αυτό.
Αλλά επειδή δεν θέλω να σου χαλάσω αυτό το αφήγημα, θα το δεχθώ, όπως δέκα χρόνια τώρα δέχομαι το νταβατζιλίκι «εκείνου» που κάποτε με μάζεψε από το δρόμο, όταν ο «άλλος»… μ’ έπιασε στο κρεβάτι να του τα φοράω με τον ανιψιό του.
Και δεν ήταν η πρώτη φορά που το έκανα. Το είχα ξανακάνει με τον ψιλικατζή απέναντι από το σπίτι μου, με τον ταχυδρόμο, τον υδραυλικό, με τον γιατρό μου… αλλά αυτή τη φορά το ξέρω, το παράκανα.
Όμως τα πάθη δεν μπορείς να τα ελέγξεις κι ούτε να τα τους περάσεις χαλινάρια… όσες μαλακίες κι αν λένε οι διάφοροι, περί ανωμαλίας ή διαστροφής!
Γιατί ανώμαλος είναι εκείνος που πνίγει τις ορμές του και σκάει μόνος του από τις εκρήξεις του κορμιού του, ανίκανος να ικανοποιήσει τις ορέξεις του, όσο ανήθικες κι αν είναι.
Και μην πιάσουμε τώρα τι είναι ηθικό και τι ανήθικο, γιατί θα το τερματίσουμε… αφού όλα σχετικά είναι σε τούτη τη ριμάδα τη ζωή…
Αρκέσου στο ν’ ακούσεις αν θες, αυτά που έχω κατά νου να σου πω και μη με κρίνεις, αν θες.
...συνεχίζεται
