Παντού και πάντα στη ζωή σε συνοδεύει το φιλί, στη χαρά και στον πόνο σου δίνει δύναμη, πνοή. Φιλούσα δυό χέρια γλυκά, την ευχή της να πάρω. Ήταν τα χέρια που με κράτησαν αγκαλιά όταν ήρθα στον κόσμο. Η μητέρα με φιλούσε με τόση στοργή, προσπαθώντας να μου δώσει την πρώτη τροφή. Του πατέρα το χέρι φιλούσα ταπεινά και στα μάτια τον κοιτούσα, να μου δώσει το θάρρος του ζητούσα, τη ζωή να μη φοβηθώ.
Όταν τα χρόνια πέρασαν, και ας ήμουν ακόμη παιδί, στη ζωή προστασία ζητούσα: από τον Πλαστουργό και Θεό μου, τον Ιησού μου Χριστό, τη γλυκιά Παναγιά. Τις εικόνες σεμνά, ταπεινά, δακρυσμένη φιλούσα, προστασία ζητούσα.
Το φιλί του Ιούδα, της προδοσίας, της φιλαργυρίας. Το φιλί του χωρισμού, το φιλί της αντάμωση. Τα ντροπαλά και τόσο αγνά φιλιά της νιότης. Ντυμένη στα άσπρα στης εκκλησιάς τα σκαλοπάτια, με το ταίρι σου φιλί που ανταλλάσσεις, είναι όρκος για την καινούργια ζωή, στις χαρές και στις λύπες μαζί.
Και όταν σε δύσκολη στιγμή η καρδιά σταματήσει, το φιλί της ζωής αν κάποιος σου δώσει και σε φέρει πίσω στη ζωή, από την πνοή του θα πάρεις ζωή. Στην ζωή μου και αυτό μου έχει συμβεί, όταν γιατρός μου έδωσε ζωή από την δική του πνοή. Πόσο άγνωστοι ήρωες είναι οι Γιατροί…
Κι όταν κάποιος από τη ζωή έχει φύγει, τι κι αν είναι γερός, νέος, παιδί, το λαδάκι του έχει τελειώσει… με δάκρυα στα μάτια του δίνεις το στερνό φιλί. Αγκαλιάζεις, φιλάς τους δικούς του. Να συνεχίζουν αυτοί τη ζωή.
Το φιλί είναι ένας κρίκος. Συμβολίζει Αγάπη, Σεβασμό, Θάρρος και Υπομονή.
Κα σε κάθε δύσκολη στιγμή, με το φιλί ο ένας δίνει στον άλλο ζωή.
Κι όμως, έχει χάσει την αξία του, τον προορισμό του. Έχει παρεξηγηθεί.
Πώς να συνεχίσεις τη ζωή χωρίς φιλί; Που είναι το Α και το Ω…
Α γ α π Ω
Αρχή και Τέλος στη ζωή, είναι το φιλί…
Από το «Προσωπικό αρχείο» της Ελένης Γκαρμάτη-Πάρλαλη
