«Να παγαίνεις μέχρι εκεί που φτάνει το ποδάρι σου», έλεγε χρόνια πριν ο σοφός, αγράμματος κατά τους σημερινούς φωστήρες, λαός… κάτι που έβρισκε σύμφωνους και τους κατοίκους εκεί πάνω στην Τρανή Χούνη, όπου όπως και να το κάνουμε, είχαν άλλη άποψη…
«Μας χαρίζουν σπίτια και εμείς θα τους γυρίσουμε την πλάτη;», έλεγαν και ξανάλεγαν τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με την κυρία Πρασινίδου πρώτη και καλύτερη να πηγαίνει στην τράπεζα και να παίρνει το δάνειο με συνοπτικές διαδικασίες.
Και να ήταν η μόνη!
Λες και πήγαιναν σε λαϊκό προσκύνημα ήταν όλοι τους, μ’ ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αφτιά, μιας και το κράτος αναγνώρισε τους αγώνες τους και τις θυσίες που έκαναν στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης και τώρα ήρθε η ώρα να ζήσουν σαν άνθρωποι.
Έρεε το χρήμα, γέλαγε και χόρευε ο κόσμος με το καλό που τους βρήκε και όσο οι εργασίες βρίσκονταν στο ζενίθ, το χωριό ζούσε μεγάλες στιγμές. Μέχρι και όνομα άλλαξαν και από Τρανή Χούνη, το έκαναν Houni big city!!!
Ναι πραγματικά, ήταν κάτι το μοναδικό, κάτι το συγκινητικό, να βλέπεις τους ανθρώπους να ζούνε σε μια άλλη φάση, εκείνη του «κάθομαι και τα ξαίνω», που ήδη είχε αρχίσει να εισβάλει με έξυπνο τρόπο στη ζωή τους…
«Κάποια στιγμή, θα τα ξεχρεώσουμε…», έλεγαν, μιας και κανείς δεν τους είχε θέσει τέτοιο ζήτημα, με το κράτος να συνεχίζει να τους παρέχει όλα τα καλούδια, ώστε να τους δει ευτυχισμένους!
Ήταν η χρυσή εικοσαετία της δημιουργίας και κανείς δεν ήθελε να ανακόψει την ξέφρενη πορεία της ανόδου, της υπερβολής και της εικονικής ευημερίας.
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
(Από την συλλογή χρονογραφημάτων μου: «Φύλλο Συκής»)
