Βοσκοπούλα, αμπελουργός, νοικοκυρούλα. Αυτή ήταν η ζωή, μα η αλήθεια είναι, πως δεν έφταναν όλα αυτά. Ήθελα κι άλλη δουλειά, αυτή με τα βιβλία και τα χαρτιά, κούραση και αυπνία… και το πρωί, νυσταγμένη. Η δουλειά όμως ήταν εκεί, να με περιμένει. Μα δεν ήμουν και μοναχή. Η ζωή πολύ σκληρή. Η δουλειά πάρα πολλή, άλλος εδώ άλλος εκεί – να καθαρίζει, να ταΐζει κι άλλος να πάει στη βοσκή.
Κι όταν γύριζαν από τη βοσκή θέλανε νερό πολύ. Το νερό από το πηγάδι- τράβαγες με το μαγκάνι. Ένα-ένα κουβαράκι, το έριχνες μες στο στερνάκι. Εκεί όλοι μαζί- έσπρωχναν οι δυνατοί, έπιναν πρώτοι αυτοί και ύστερα οι αδύναμοι. Έτσι γίνεται πάντα στη ζωή.
Στο αμπέλι, στο χωράφι και στα δέντρα για τροφή. Έψαχνες μέσα στους θάμνους σε απόκρυφες γωνιές, που οι αλανιάρες κότες έκαναν με αυγά φωλιές.
Έξω ο γάιδαρος έτρωγε και σε κοιτούσε έτοιμος να εκτελέσει κάθε σου διαδρομή, σαν σημερινό ταξί. Και ο σκύλος από κοντά σου μιλούσε, σε κοιτούσε, σου κρατούσε συντροφιά. Κι αυτός ξενύχτης, κουρασμένος, ξάπλωνε όπου έβρισκε σκιά και οι πάπιες μες στο ρέμα τσαλαβουτούσαν στα νερά. Κάπου τρέχαν και φώναζαν και τίναζαν τα φτερά. Τρόμαζαν και σταματούσαν το τραγούδι τα πετούμενα πουλιά.
Από το «Προσωπικό αρχείο» της Ελένης Γκαρμάτη-Πάρλαλη εν έτει 2007
