Ώρα δωδεκάτη. Και ο Θεός ευλόγησε και είπε: «Φως» και εγένετο φως, αρχή μιας καινούργιας μέρας. Ξημερώνει η Πούλια και ο Αυγερινός, τα άστρα, το φεγγάρι. Με όλη τους τη χάρη λάμπουν, φωτίζουν τη γη ώσπου να έρθει η αυγή, η πρώτη ηλιαχτίδα.
Η φύση να ξυπνήσει, το αηδόνι γλυκά να κελαηδήσει και ο πετεινός περήφανος, χτυπώντας τις φτερούγες του, την καλημέρα του να πει με πολλά κικιρίκου.
Ξημερώνει η χαραυγή, ροδίζει η ανατολή. Οι πρώτες ηλιαχτίδες βγαίνουν σιγά- σιγά πίσω από τα πανύψηλα βουνά της γαλανής πατρίδας.
Τη νύχτα η σελήνη με τις χρυσές ακτίνες φωτίζει η γη. Στην πανσέληνο, στον δίσκο της σελήνης, διακρίνονται κάτι σκιές. Ένας μύθος λέει πως είναι τα παιδιά των ανυπάκουων πρωτόπλαστων Αδάμ και Εύας και του αδελφοκτόνου Κάιν, που μετά σκοτώθηκε και αυτός.
«Μες στο φεγγάρι καίγονται δυο αδέρφια αγαπημένα, εδώ θα καίγομαι κι εγώ, αγάπη μου, σε σένα».
Ο ήλιος σκορπά τις χρυσές ακτίνες του στα πανύψηλα βουνά και τα αιωνόβια δέντρα και χιλιάδες πουλιά διαφόρων ειδών, κελαηδούν και υμνούν τον Δημιουργό και Θεό μας.
Στην απέραντη γαλάζια θάλασσα καράβια ταξιδεύουν, ψαροκάικα ψαρεύουν και βαρκούλες αρμενίζουν.
Στις δαντελένιες ακρογιαλιές άνθρωποι κάθε ηλικίας ξαπλώνουν στην αμμουδιά μετά το μπάνιο και απολαμβάνουν τις ιαματικές ιδιότητες του ήλιου.
Γλάροι, τα κάτασπρα πουλιά πετούν, χαϊδεύουν τον αέρα και βουτούν για κανένα ψαράκι. Πετούν σύμβολο ελευθερίας και ανεξαρτησίας.
Στην μικρή μα πλούσια μάνα γη, στις πεδιάδες, άνθρωποι κάθε ηλικίας, άντρες, γυναίκες και παιδιά, εργάζονται σκληρά. Σκάβουν, φυτεύουν, θερίζουν, τρυγούν. Μαζεύουν τους καρπούς από τα δέντρα. Τα κλαδεύουν, τα προστατεύουν από διάφορες αρρώστιες, ξηρασίες και κακές καιρικές συνθήκες. Στα λιβάδια βοσκούν ελεύθερα διάφορα ζώα και απολαμβάνουν τον ήλιο. Στα απόγκρεμα βοσκοτόπια βοσκούν πρόβατα και γίδια. Στα βουνά υπάρχουν άγρια ζώα, φίδια, χελώνες, σκαντζόχοιροι και άλλα πολλά. Στις κουφάλες των δέντρων βουίζουν τα μελίσσια.
Από το «Προσωπικό αρχείο» της Ελένης Γκαρμάτη-Πάρλαλη
