Στην πολύχρονη ιστορία των προγόνων μας των σοφών και των φιλοσόφων, των τεχνών και των γραμμάτων, της ελευθερίας και των νόμων, του σεβασμού, του κάλλους, των αγώνων, της τριαδικής θρησκείας, της εποχής του Βυζαντίου… τα παιδιά σου αδιαφορούν! Πως μπορούν να αδιαφορούν, βλέποντάς την λαβωμένη, πονεμένη και στα χέρια της περασμένα τα δεσμά της αιχμαλωσίας;
Λησμονούν πως το χώμα που πατούν είναι βαμμένο με το αίμα των προγόνων μας, για να μπορούν σήμερα ελεύθεροι αυτοί να ζουν;
Ελλάδα, τα παιδιά σου αδιαφορούν. Δε σε βλέπουν, δεν πονούν. Μια σκέψη μόνο έχουν. Η ζωή πως είναι μια και πως πρέπει να τη ζουν.
Ω πατρίδα πονεμένη στους αιώνες δοξασμένη, πως μπορούν και σε μισούν; Πως μπορούν και λησμονούν; Πως από το νερό σου ήπιαν, από το αίμα σου ζωή. Και από το δικό σου πνεύμα πήραν φώτα και ισχύ.
Μα και η κόρη σου, η Ευρώπη, δεν θυμάται, δεν πονά, που η μάνα της παλεύει με άνισα θεριά. Η καρδιά μου στάζει αίμα και το δάκρυ μου φωτιά.
Σηκώθηκα, είδα τον ήλιο, τα ελευθέρα πουλιά… μια φωνή μες στον αέρα ερχόταν από μακριά. Είναι τα παιδιά σου από τα ξένα που έμαθαν τη συμφορά, σε λατρεύουν, σε πονάνε γιατί είναι μακριά.
Με τα χέρια σηκωμένα και με δυνατές φωνές, θυμίζουν στους κυβερνώντες: η Ελλάς είναι μια χώρα που δεν έχει σύνορα. Είχε, έχει και θα έχει σκοπό. Είναι η χώρα που έχει δώσει στον κόσμο Γράμματα, Τέχνες και Πολιτισμό.
Πως μπορούν και λησμονούν την ιστορία; Ας συμβουλευτούν… Η Ελλάς είναι Ιδέα, είναι Πνεύμα, είναι Πιστεύω. Αγώνων, κάλλους και ηθικής. Ας ψάξουν αυτοί που την αδικούν με αυτά τα ίδια πιστεύω και αυτοί πως ζουν.
Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του και δεν την παίρνει πίσω. Τον δοξάζω και Τον προσκυνώ όσα χρόνια κι αν ζήσω…
Από το «Προσωπικό αρχείο» της Ελένης Γκαρμάτη-Πάρλαλη εν έτει 2009
