ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΑΣ ΓΑΙΔΑΡΟΣ δούλευε σ’ έναν κηπουρό και επειδή δεν έτρωγε πολύ και κουράζονταν πολύ, παρακάλεσε το Δία να πουληθεί σε άλλο αφεντικό, γλυτώνοντας έτσι από τον κηπουρό. Ο Δίας άκουσε τα παρακάλια του και ο γάιδαρος...
πουλήθηκε σε κεραμοπλάστη. Μα και πάλι παραπονέθηκε γιατί τ’ αφεντικό του τον φόρτωνε περισσότερο ακόμα από τον πρώτο, λάσπη και κεραμίδια. Δεήθηκε λοιπόν και πάλι στον Δία να τον απαλλάξει και από τούτον τον αφέντη. Και τότε ο γάιδαρος πουλήθηκε σ’ ένα βυρσοδέψη. Ήταν αυτός χειρότερος από τους δύο πρώτους αφέντες. Και ο γάιδαρος αναστενάζοντας είπε: «Δυστυχία του δύστυχου. Καλύτερα να ζούσα με τα πρώτα αφεντικά μου. Ετούτος είναι σίγουρο πως και το τομάρι μου ακόμα θ’ αργάσει».
Ο μύθος μας διδάσκει πως οι υπηρέτες αναζητούν τα παλιά αφεντικά, όταν γνωρίσουν την σκληρότητα των άλλων.
