Μέσα σ’ ένα βιβλίο που όλα ανατρέπονται και τίποτα...
δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο, η συγγραφέας καταφέρνει να μας κεράσει ένα νοστιμότατο «Λέμον Πάϊ», γεμάτο γεύσεις της ζωής και χιούμορ…
«Λέμον Πάϊ», ένα ιδιαίτερο γλυκό… έρχεται να γίνει ο τίτλος αυτού του υπέροχου αστυνομικού μυθιστορήματος. Πώς έγινε η σύλληψη της ιδέας;
Ήθελα να πειραματιστώ με ένα είδος που τείνει να εκλείψει. Δεν υπάρχουν αρκετά αστυνομικά με χιούμορ, είναι κάτι που αποφεύγουν οι περισσότεροι συγγραφείς, από φόβο μήπως τσαλακωθούν. Έδωσα λοιπόν χρώμα στο «νουάρ», και γεύσεις της ζωής όπως θα έπρεπε να είναι, ισόποσα μοιρασμένες ώστε να υπάρχει αρμονία: γλυκό, ξινό, πικρό, στυφό. Εξ ού και ο τίτλος. Αυτομάτως γίνεται ο συνειρμός στον αναγνώστη πως, για να είναι αστυνομικό, κάποιος μάλλον θα δηλητηριαστεί τρώγοντας λέμον πάι. Σίγουρα, δεν είναι αυτό! Μου αρέσει να παίζω με τον αναγνώστη, θέτοντας πιο πολύπλοκους τρόπους.
Η πλοκή και το δέσιμο της ιστορίας, συνθέτουν έναν συγγραφικό «γρίφο», που εύκολα ο αναγνώστης μπορεί να λύσει! Πόσο εύκολο ήταν στη γραφή του, αυτό σας το έργο;
Οι γρίφοι είναι απαραίτητοι για να στηθεί ένα καλό αστυνομικό, αρκεί να μη φέρνουν αμηχανία σε όποιον προσπαθεί να τους επιλύσει. Δεν είναι απλό, να έχεις μια πολύπλοκη ιστορία για να αφηγηθείς και να πρέπει να την δώσεις κομματιαστά, αποκαλύπτοντας μόνο όσα πρέπει. Πιστεύω ότι τα κατάφερα, αφού όλες οι απαντήσεις ανατρέπονται, από σελίδα σε σελίδα, ακόμα και στην τελευταία παράγραφο.
Οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά και εσείς από αυτές, μια χαρά τα πήγατε. Χρειάστηκε να διαβάσετε αστυνομικά εγχειρίδια ή όλα κύλησαν με γνώμονα τη φαντασία και το ένστικτο;
Για να στηθεί μια αστυνομική ιστορία, ο συγγραφέας πρέπει να είναι γνώστης της σχετικής βιβλιογραφίας του είδους, από τους κλασικούς ως τους σύγχρονους και να ακολουθεί ορισμένους κανόνες. Από κει και πέρα, φυσικά και είναι απαραίτητη η φαντασία και το ένστικτο, πατώντας όμως πάνω σε στοιχεία και δεδομένα, ώστε να υπάρχει λογικό αποτέλεσμα στην λύση/κάθαρση. Εάν δεν υπάρχει ικανοποιητική εξήγηση για τον μέσο νου, το οικοδόμημα καταρρέει.
Το «Δεν αρκεί να είσαι μάτσο!», δηλώνει μια εικόνα γεμάτη δύναμη και όγκο! Ποιος είναι ο λόγος που επιλέγετε οι ήρωες να είναι καθημερινοί και όχι «στιλιστικές» μορφές της φαντασίας σας, άτρωτοι σε κάθε μορφή πίεσης;
Πολύ ωραία ερώτηση! Λαχταράμε για ήρωες, αλλά δεν υπάρχουν πουθενά. Συνήθως, στη λογοτεχνία, εμείς οι συγγραφείς υπερτονίζουμε την υπεροχή του ήρωά μας απέναντι τους άλλους, επιδιώκοντας να δώσουμε ένα πρότυπο, κάποιον που να μπορεί να ταυτιστεί ο αναγνώστης, αλλά αυτό τον φέρνει σε αδιέξοδο γιατί είναι κάτι ανέφικτο. Σκέφτηκα λοιπόν πως, πέρα από τα ξένα μοντέλα και επιρροές, οι κανονικοί ήρωες είναι αυτοί που μας λείπουν. Με τα πάθη τους, τα λάθη τους, το χιούμορ, την αισιόδοξη στάση απέναντι στις δυσκολίες, τα συναισθήματα που δεν μπορούν και δεν πρέπει να κρύψουν.
Είναι εύκολο να μας περιγράψετε τους χώρους γραφής που φιλοξένησαν τις ατελείωτες ώρες της ολοκλήρωσης αυτού του έργου;
Έχω κι εγώ τις εμμονές μου στο θέμα της γραφής, θέλω να είμαι μόνη μου ώστε να μπορώ να συγκεντρωθώ. Οπότε, γράφω όχι σε ανοιχτούς χώρους, πάντοτε στο σπίτι μου, πρωινές ώρες, όταν όλοι λείπουν. Μόνο όταν είναι η εποχή της σύλληψης της ιδέας αναζητώ χώρους όπου μπορώ να την εμπλουτίσω, μέσα από συζητήσεις, έρευνα, καφέδες και… καφέδες.
Αισθανθήκατε ποτέ μόνη, ανάμεσα στους δολοφόνους και τους αστυνόμους;
Όχι, μου κάνουν πολύ καλή συντροφιά. Έχω αγαπήσει πολλούς ήρωες, αισθάνομαι ότι με παίρνουν μαζί τους και μου δείχνουν όλα όσα θα ήθελα να μάθω. Έχουν κι αυτοί τον τρόπο τους να σε αποπλανούν. Σε κάποιο σημείο της συγγραφής, νομίζεις ότι αυτοί αποφασίζουν τι θα γίνει στη συνέχεια, ευτυχώς που έχω το πλάνο μου και τους βάζω στον ίσιο δρόμο.
Πείτε μου ένα λόγο που θα λέγατε σ’ έναν δύσκολο αναγνώστη να διαβάσει το βιβλίο σας, γνωρίζοντας ότι η απάντησή του θα είναι «όχι»!
Εάν είναι κάποιος «ξινός» και σοβαροφανής, δεν θα κάνω καμία προσπάθεια, γιατί δεν αξίζει τέτοια τύχη στο «Λέμον Πάι». Εάν είναι νέος στην ψυχή, θα του πω ότι θα πρέπει να δώσει μια ευκαιρία στην ελληνική αστυνομική λογοτεχνία και δη στις γυναίκες, για τις οποίες υπάρχει μια δυσπιστία στη χώρα μας. Αγαπητέ αναγνώστη, το δύσκολο είναι να μπορείς να λες ναι και να δοκιμάζεις. Δεν υπάρχει μόνο το ξένο αστυνομικό. Έχω διαβάσει δεκάδες μεταφρασμένα, από κάθε μέρος του πλανήτη, ακόμα και από τη Μογγολία. Είναι λοιπόν σαν να πηγαίνεις διακοπές κάθε χρόνο Παρίσι και να μην έχεις πάει ποτέ στην Πάρο. Ας στηρίξουμε πρώτα το ελληνικό βιβλίο, είναι μια έκκληση αυτή, και προς τους εκδότες.
Παύλος Ανδριάς
Δημοσιογράφος – Συγγραφέας
