Λογοτεχνία και τηλεόραση έχουν συνάψει εδώ και πέντε δεκαετίες μια μακρά και στενή σχέση αγάπης, έναν επιτυχημένο «γάμο», και η στροφή των καναλιών στη μυθοπλασία ξανά δείχνει την προσδοκία και τη φιλοδοξία οι σειρές που θα προκύψουν να ξεπεράσουν κάθε επιτυχία των προηγούμενων ετών, όταν οι θεατές καθηλώνονταν νιώθοντας δέος, ταυτιζόμενοι με όσα έβλεπαν στη μικρή οθόνη, που αποτελούσαν θέμα καθημερινής συζήτησης σε κάθε κοινωνική συναναστροφή.
Το κοινό παρακολουθούσε φανατικά στους ασπρόμαυρους δέκτες του, στα δυο κρατικά κανάλια, το πέντε και το έντεκα, τις περιπέτειες των αξεπέραστων λογοτεχνικών ηρώων. Σε μια Ελλάδα πολύ διαφορετική από τη σημερινή, ο κόσμος κλεινόταν στο σπίτι του, συχνά μαζί με όλη τη γειτονιά ‒ξεχάστε το «κάθε δωμάτιο και τηλεόραση»‒, ή μαζευόταν στα καφενεία για να παρακολουθήσει σειρές των οποίων η θεαματικότητα σήμερα μοιάζει ασύλληπτη ‒ όσο προβάλλονταν, ερήμωναν κυριολεκτικά οι δρόμοι.
Η σειρά το «Φως του Αυγερινού», δημοφιλής στην εποχή της, έμεινε αξέχαστη στους τηλεθεατές, γιατί ο σεισμός του 1981 των 6,6 Ρίχτερ συνέβη ακριβώς επάνω στο 12ο επεισόδιο, με τους πιο τολμηρούς να μπαίνουν πάλι στα σπίτια τους για να μη χάσουν τη συνέχεια.
Οι γεννημένοι μετά το 1970 δεν αναγνωρίζουν σήμερα πολλούς τίτλους που έμειναν αξέχαστοι, είχαν καθολική αποδοχή, ανήκουν στην πρώτη φουρνιά της ελληνικής τηλεόρασης, αλλά δυστυχώς οι κόπιες τους δεν διασώθηκαν.
Το οπτικοακουστικό πείραμα με επίκεντρο τους μεγάλους Έλληνες συγγραφείς από τον δέκατο ένατο αιώνα μέχρι τη γενιά του ’30 (Καζαντζάκης, Παπαδιαμάντης, Ξενόπουλος, Καραγάτσης, Τερζάκης, Βενέζης, Πολίτης, Αθανασιάδης, Στρατής Μυριβήλης κ.ά.) άνοιξε τον δρόμο και για τα ιδιωτικά κανάλια ώστε να επενδύσουν μεγαλύτερα κονδύλια σε τηλεοπτικές μεταφορές έργων κλασικών και συγχρόνων Ελλήνων συγγραφέων.
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
