Μια ιστορία θα σας πω που μου' τυχε μια μέρα…
Μία γιαγιά συνάντησα και μου ' πιασε τη χέρα…
Παιδάκι μου... σε σταματώ όχι να ζητιανέψω…
Μα λίγ’ αγάπη πεθυμώ και βγήκα να γυρέψω…
Πέντε παιδιά μεγάλωσα μου λέει δακρυσμένη…
Τα σπούδασα... τα πάντρεψα κι ας ήμουν στερημένη…
Τα πρώτα ‘γγόνια ήρθανε Θεέ μου... τι ευτυχία…
Μα η χαρά δε κράτησε κι ήρθε η δυστυχία…
Μου είπανε ότι μαζί δε πρέπει πια να ζούμε…
Θα μπεις σε ένα ίδρυμα και εκεί θα σε θωρούμε…
Δεν έφερα αντίρρηση και ας πόναγε η καρδιά μου…
Χίλια κομμάτια γίνηκαν όλα τα όνειρά μου…
-Εσείς να ήσαστε καλά παιδάκια μου τους λέω…
Και σκύβω για να μη θωρούν ότι για ‘κείνο κλαίω…
Χρόνοι πολλοί περάσανε παιδί μου συνεχίζει…
Απού δεν ήρθαν να με δουν και η καρδιά ραγίζει…
Γι’ αυτό κι εγώ σταμάτησα σε ξένο να μιλήσω…
Να πω παραπονέματα προτού να ξεψυχήσω…
Άφωνος εγώ την άκουγα για όλα αυτά να λέει…
Και δε σταμάτησε στιγμή η άμοιρη να κλαίει…
Σώπασε ΜΑΝΑ και εγώ είμαι εδά για σένα!
Μου γέλασε και έκλεισε τα μάτια ευτυχισμένα!
ΛΕΩ ΛΟΙΠΟΝ...
Όποιος ξεχνά τα γονικά άθρωπος δε λογάτε…
κι ότι κι αν κάνει θα το βρει μπροστά του… ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ!!!
(Φιλοσοφίες Ζωής - ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ - Αναδημοσίευση από το Σωματείο Άγιοι Ανάργυροι Ηλιούπολης)