Κουβέντα στην «αυλή» με την συγγραφέα Αγγελική Μάνου
Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια; Υπήρχε κάποιος αγαπημένος σας ήρωας στον κόσμο των παραμυθιών;
Η ανεμελιά και η έλλειψη σκέψης για το αύριο, μου έχουν λείψει από τα παιδικά μου χρόνια. Θυμάμαι με αγάπη και νοσταλγία τη Χάιντι και τον Τρελαντώνη… Με τις περιπέτειές τους έκλεψαν την καρδιά μου!
Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας, «προδίδει» μικρά ή μεγάλα μυστικά του εαυτού σας;
Θα έλεγα πως ναι. Οι ήρωές μου, μέχρι στιγμής, καθρεπτίζουν πτυχές τόσο του τρόπου σκέψης όσο και του «πράττειν» μου, άλλοτε συνειδητά κι άλλοτε ασυνείδητα.
Τι στάθηκε αφορμή για να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Αφορμή για να γεννηθεί το βιβλίο «Ο ΠΑΠΠΟΥΣ και η ΓΙΑΓΙΑ θέλουνε μια αγκαλιά», στάθηκαν μια βιωματική ιστορία, έντονο προσωπικό ενδιαφέρον για την τρίτη ηλικία και τη νόσο του Alzheimer κι ο προβληματισμός ότι ο ψυχικός κόσμος των παιδιών κλονίζεται από τις ασθένειες των αγαπημένων τους προσώπων. Αφορμή για να γεννηθεί το βιβλίο «Η Νεράιδα Ευγενία και το Τζίνι Βοηθεία!» στάθηκε η αίσθηση έλλειψης ευγένειας και συλλογικότητας από τη ζωή μας, κατά τη δική μου οπτική. Εξ ου και το σύνθημα: «όσα δεν μπορώ εγώ, όσα δεν μπορείς εσύ, τα μπορούμε εγώ κι εσύ!!! Βουρ… βοηθάμε όλοι μαζί».
Είναι εύκολο να μας εκθέσετε τα συναισθήματα που νιώσατε τελειώνοντας αυτό σας το έργο;
Ολοκληρώνοντας το παραμύθι «Ο ΠΑΠΠΟΥΣ και η ΓΙΑΓΙΑ θέλουνε μια αγκαλιά», αισθάνθηκα πέρα από τη χαρά της δημιουργίας, μια μεγάλη λύτρωση. Ένιωσα πως «επέστρεψα» κατά κάποιο τρόπο την αγάπη που πήρα από δικούς μου ανθρώπους, όχι με την έννοια του χρέους όμως, αλλά αυτή της ανταπόδοσης.
Σε ποιο στάδιο πιστεύετε ότι βρίσκεται η σχέση του Έλληνα με το βιβλίο;
Έχω την αίσθηση ότι ο Έλληνας βρίσκεται σε διαδικασία αναζήτησης σχέσης με το βιβλίο.
Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας και ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;
Θείο δώρο θα χαρακτήριζα τη δεξιότητα να αφήνω πίσω μου δυσάρεστες εμπειρίες και να κοιτάω μπροστά. Βασικά ελαττώματα: το άγχος και η τελειομανία τα οποία, παρά το γεγονός ότι τα διαχειρίζομαι ολοένα και καλύτερα, εξακολουθούν να με «κυνηγούν», στερώντας μου μικροχαρές της ζωής.
Την μοίρα μας την ορίζουμε ή την δημιουργούμε με τις πράξεις μας;
«Συν Αθηνά και χείρα κίνει», θα απαντούσα. Αν δεν την ορίζουμε εξ ολοκλήρου, είναι βέβαιο πως με τη στάση μας φωτίζουμε το δρόμο της.
Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;
Η αισιοδοξία είναι η βάση της κοσμοθεωρίας μου κι εκπαιδεύω τον εαυτό μου να εστιάζει στη φωτεινή πλευρά της ζωής.
Τι περιλαμβάνει η καθημερινότητά σας;
Εργασία, οικογενειακές στιγμές, άσκηση, διάβασμα, συγγραφή, αλληλεπίδραση με συνεργάτες και ατέλειωτες μαμαδίστικες εμπειρίες.
Έχετε κάποιο «γούρι»;
Ομολογώ πως έχω! Σπάνια αποχωρίζομαι ένα σταυρό που αγαπώ πολύ.
Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;
Εκτιμώ πως και τα δύο συμβαίνουν ως ένα βαθμό κι επικαλύπτονται.
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;
Θα έθετα σε εφαρμογή πολύ σκληρούς όρους κατά της προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας σε βάρος ανηλίκων, της κακοποίησης των παιδιών και της γυναίκας, εντός κι εκτός οικογενειακού περιβάλλοντος.
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Στο παιδί που θα ζητούσε μια συμβουλή, θα έλεγα να σέβεται και να αγαπά τον εαυτό του και να κυνηγά τα όνειρά του!
Η Αγγελική Μάνου γεννήθηκε στην Άρτα αλλά ζει κι εργάζεται στην Αθήνα. Είναι Νηπιαγωγός, Διδάκτωρ & Διπλωματούχος Πανεπιστημίου Αιγαίου και υπηρετεί στη Δημόσια Εκπαίδευση.
Έργα της: «Διαπολιτισμική Συμβουλευτική στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση», εκδόσεις Παπαηλιού.
Παραμύθια: «Η Νεράιδα Ευγενία και το Τζίνι Βοηθεία!», «Ο παππούς και η γιαγιά θέλουν μία αγκαλιά», εκδόσεις Υδροπλάνο.
Διηγήματα: «Απόδραση Χριστουγέννων», μέρος του συλλογικού έργου «Επιβάτες των Χριστουγέννων», «Μια φορά κι έναν καιρό ήρθε Πάσχα με κορονοϊό», μέρος του συλλογικού e-book, «Μέρες γιορτής σε καραντίνα», εκδόσεις Υδροπλάνο.
Πιστεύει πως «η ζωή, όχι μόνο των παιδιών αλλά και η δικιά μας, είναι γεμάτη ιστορίες και εικόνες σαν αυτές των παραμυθιών, που ζωντανεύουν, κι άλλοτε είναι πιο ξέθωρες ενώ άλλοτε ζωηρεύουν, ανάλογα με τα βιώματα και τα συναισθήματά μας».
Σας ευχαριστώ!
(Για τον aylogyros news και τον Παύλο Ανδριά)
