Κουβέντα στην «αυλή»… με την ηθοποιό Μελίνα Σπετσιέρη, με αφορμή την συμμετοχή της στη θεατρική παράσταση «Τι είδε ο μπάτλερ» στο θέατρο ΑΛΜΑ
Ποια ήταν η πρώτη σκέψη σας όταν σας πρότειναν να συμμετάσχετε σε αυτή την παράσταση;
Έχοντας περάσει τα τελευταία χρόνια μέσα στο σπίτι, με κάθε απόπειρα καλλιτεχνικής «εξόρμησης» να καταλήγει σε καραντίνα, ένιωσα μετά από καιρό ότι μπορώ να ξαναβρώ τους ρυθμούς μου και να επιστρέψω και εγώ στην κανονικότητα. Η χαρά μου δε όταν έμαθα τους συντελεστές της παράστασης ήταν απερίγραπτη! Είναι πολύ όμορφο το συναίσθημα που νιώθεις όταν σου εμπιστεύονται έναν σπουδαίο ρόλο άνθρωποι του επαγγέλματος με τόση εμπειρία. Παράλληλα αισθάνθηκα και έναν μικρό φόβο μήπως έχω ξεχάσει και όσα είχα μάθει αλλά ο Αντώνης Λουδάρος ως σκηνοθέτης καθώς και όλοι οι υπόλοιποι συνεργάτες μου, με βοήθησαν να φύγω γρήγορα από αυτές τις σκέψεις και να το απολαύσω!
Πώς θα περιγράφατε τον ρόλο σας;
Ο ρόλος μου, όπως άλλωστε και κάθε άλλος ρόλος στο συγκεκριμένο έργο, βρίσκεται τυλιγμένος σε ένα κουβάρι από ψέματα και παρεξηγήσεις. Θα μπορούσε κάποιος βλέποντας συνολικά τους χαρακτήρες να πει ότι η Geraldine Barclay είναι η πιο «αθώα» ανάμεσά τους. Είναι μια κοπέλα που ήρθε για συνέντευξη στο γραφείο του κυρίου Prentice, έχοντας περάσει μια δύσκολη ζωή, πολύ καλά εκπαιδευμένη για το τι πρέπει να κάνει ως γραμματέας, με όπλα τον ενθουσιασμό της για τη ζωή και τη θηλυκότητά της. Παρά τη φιλοδοξία της όμως θέτει τα όριά της νωρίς (ίσως όχι αρκετά νωρίς) και προσπαθεί να υπηρετήσει την αλήθεια μέχρι το τέλος.
Γιατί να έρθει κανείς να παρακολουθήσει το "Τι είδε ο μπάτλερ;"
Το «Τι είδε ο Μπάτλερ» είναι μία αγγλική φάρσα. Προσωπικά θεωρώ τις φάρσες σαν είδος κωμωδίας έξυπνες και ξεκαρδιστικές. Το συγκεκριμένο κείμενο μέσα από την εξαιρετική μετάφραση και διασκευή του Πάνου Αμαραντίδη, αλλά και την έμπειρη σκηνοθετική ματιά του Αντώνη Λουδάρου είναι σίγουρο ότι θα κάνει ακόμα και τον πιο δύσκολο θεατή να αφεθεί και να γελάσει. Η όλη αισθητική της παράστασης ολοκληρώνει το αποτέλεσμα. Κάπου εκεί έρχονται και οι ερμηνείες των συντελεστών και απογειώνουν την παράσταση! Ο Σπύρος Πούλης, ο Κώστας Αποστολάκης και η Μαρία Φιλίππου είναι ηθοποιοί με αμέτρητα χιλιόμετρα στο σανίδι και το συγκεκριμένο είδος το γνωρίζουν καλύτερα και από την παλάμη τους. Ο Αντώνης Καλομοιράκης και ο Σπύρος Κυριάκος που είναι νέοι ηθοποιοί είναι απλά μαγικοί πάνω στη σκηνή. Τι παραπάνω κίνητρο χρειάζεται λοιπόν κάποιος για να παρακολουθήσει μια παράσταση;
Γιατί ακολουθήσατε το επάγγελμα του ηθοποιού;
Με αυτό το χώρο ασχολούμαι από πολύ μικρή. Την πρώτη μου θεατρική παράσταση την έκανα 8 χρονών συγκεκριμένα. Όταν είμαστε μικροί και μας ρωτάνε «τι θέλετε να γίνετε όταν μεγαλώσετε», συνήθως απαντάμε ανάλογα με το τι μας αρέσει εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή. Εγώ πάντα έλεγα ηθοποιός! Όταν τέλειωσα το σχολείο μπήκα στο πανεπιστήμιο για να δοκιμάσω και κάτι άλλο, όμως ένιωθα δυστυχισμένη. Εκείνη τη στιγμή με έπιασε η μητέρα μου και μου είπε «Μελίνα μου πήγαινε εκεί που σε οδηγεί η καρδιά σου, δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν». Με αυτά τα λόγια μπήκα στη δραματική σχολή και ξεκίνησα πλέον το ταξίδι μου πιο οργανωμένα και αποφασισμένα!
Ποιό ή ποια είναι τα αγαπημένα σας θεατρικά έργα;
Δεν ξέρω πώς να διαλέξω! Όταν διαβάζω ένα θεατρικό έργο πιάνω πάντα τον εαυτό μου να χάνεται σε αυτόν τον κόσμο που ξεδιπλώνεται μπροστά του. Σίγουρα έχουν υπάρξει κείμενα που με έχουν συγκλονίσει περισσότερο από άλλα, όμως αλήθεια πώς μπορεί κανείς να διαλέξει μερικά ή μόνο ένα;
Διαβάζετε κάποιο βιβλίο αυτή την εποχή;
Μέχρι πριν λίγο καιρό διάβαζα διάφορα συγγράμματα του Σίγκμουντ Φρόυντ που είχα προμηθευτεί για να περάσω τον χρόνο μου στην καραντίνα. Τώρα όμως το πρόγραμμα μου είναι τόσο γεμάτο που δεν μου επιτρέπει να ανοίξω άλλο κείμενο εκτός του κειμένου της παράστασης.
Η Ελλάδα παράγει σήμερα πολιτισμό;
Η Ελλάδα είναι το σπίτι του πολιτισμού κατά τη γνώμη μου. Υπάρχουν πάρα πολλοί άξιοι καλλιτέχνες που δεν αφήνουν τις συνθήκες να τους ρίξουν το ηθικό, αλλά και ο ίδιος ο κόσμος διψάει για πολιτισμό. Έχω φίλους και συγγενείς που μένουν στην επαρχία και όταν επισκέπτονται την Αθήνα, γυρίζουν τα μουσεία, τα θέατρα, τις εκθέσεις και όποια άλλη πολιτιστική διάθεση γίνεται. Το καλοκαίρι οι παραστάσεις που πάνε περιοδεία αγκαλιάζονται από το κοινό ολόκληρης της Ελλάδας που διψάει να δει θέατρο. Το Πάσχα είχα επισκεφθεί τα Κύθηρα και οι άνθρωποι που με φιλοξενούσαν μου μίλησαν με περηφάνια για την θεατρική τους ομάδα, που την στηρίζουν με δικά τους έξοδα και πρωτοβουλία. Μου έδειξαν ειδικά διαμορφωμένους χώρους όπου συγκεντρώνονται για να ζωγραφίζουν, να πλέκουν, να κάνουν χειροτεχνίες. Αυτό είναι ένα από τα χιλιάδες παραδείγματα. Ο πολιτισμός είναι η τροφή της ψυχής μας και όπου ψυχή = άνθρωπος.
Για την παράσταση, διαβάστε ΕΔΩ
Για τον aylogyrosnews και τον Παύλο Ανδριά
