Κουβέντα στην «αυλή»… με την ηθοποιό Αλκμήνη Πασταλατζή, από την θεατρική παράσταση «ΚΟΛΠΕΡΤ», στο Θέατρο NOŪS
Ένα έργο γεμάτο κοινωνικά μηνύματα έρχεται να μας περάσει στην απέναντι όχθη, αυτή της ελπίδας για ζωή. Το ζήσατε στις πρόβες, το νιώσατε στο «πετσί» σας. Ποια συναισθήματα σας κυρίευσαν;
Η ελπίδα για ζωή είναι ανά τους αιώνες αίτημα παγκόσμιο, οικουμενικό, ατομικό και οικείο σε όλους. Είναι κινητήριος δύναμη, αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης. Τα συναισθήματα που προκύπτουν μέσα από μια τέτοια διαδρομή είναι ποικιλόμορφα, μικτά, αντιφατικά, έντονα.
Τι σας έκανε να συμμετέχετε σε αυτή την παράσταση & ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτή;
Πριν πάρω στα χέρια μου το έργο είχα ήδη ενθουσιαστεί από το γεγονός ότι τη σκηνοθεσία θα υπέγραφε η αγαπημένη μου καθηγήτρια Αλεξάνδρα Βουτζουράκη. Από την αρχή αισθάνθηκα ασφάλεια και εμπιστοσύνη. Έπειτα το κείμενο, που σε κρατούσε σε αγωνία και σε εγρήγορση μέχρι τέλους. Είχα επίσης την ευλογία να συνεργαστώ με αξιόλογους συναδέλφους που είχαν το ίδιο πάθος και μεράκι προκειμένου να βγει μια αξιόλογη παράσταση και φυσικά συνεργάτες επαγγελματίες στο είδος τους που μας στήριξαν και ενίσχυσαν με τον τρόπο τους τη προσπάθεια αυτή. Εγώ υποδύομαι την Έντιτ. Συνάδελφο της Σάρας και σύζυγος του οξύθυμου Μπάστιαν. Μια σύγχρονη γυναίκα, θύμα σωματικής και ψυχολογικής βίας, εγκλωβισμένη στα πρέπει τα κοινωνικά, τα επαγγελματικά, τα προσωπικά, που την πνίγουν και την καθιστούν έρμαιο των αποφάσεων και της τύχης της.
Όταν σηκωθεί η «αυλαία», τι θα έχει να περιμένει να δει ο θεατής;
Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία με αρκετά νουάρ στοιχεία που αντανακλά τη σύγχρονη εποχή, τον πεσιμισμό, την απογοήτευση και την ανθρώπινη μοναξιά. Το έργο ακροβατεί ανάμεσα στο γέλιο και στην αγωνία γεγονός που κρατά τον θεατή σε εγρήγορση. Μια βραδιά με δύο οικοδεσπότες (Σάρα και Ράλφ), δύο καλεσμένους (Έντιτ και Μπάστιαν), έναν διανομέα και ένα μπαούλο. Η Σάρα και ο Ράλφ σκηνοθετούν μια νύχτα που καταλήγει να εξισώνει τη βία με εξαγνισμό ψυχής.
Πιστεύετε ότι αυτό το έργο θα μπορούσαμε να το ταυτίσουμε με το σήμερα;
Το έργο είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Ο σύγχρονος άνθρωπος νιώθει πιεσμένος, απογοητευμένος, καταπιεσμένος, αγχωμένος. Όλα αυτά τα συναισθήματα τον επηρεάζουν στον τρόπο που αντιδρά και φέρεται. Δεν του αρέσει όπως είναι αλλά δε ξέρει και πώς να το σταματήσει. Ο εκνευρισμός, η απελπισία, ο θυμός, το άγχος είναι καθημερινά παρόντα και καταλήγουν σε αλλεπάλληλες εκρήξεις. Σαν μια εκτόνωση προσωρινή αλλά όχι αποτελεσματική. Τι πονάει περισσότερο, η καταπίεση ή η παραίτηση, ο συμβιβασμός ή η ανημποριά. Αυτά είναι κάποια από τα θέματα που πραγματεύεται το συγκεκριμένο έργο.
Ποιο μήνυμα – κάλεσμα, θα «στέλνατε» σ’ έναν υποψήφιο θεατή ώστε να δει την παράσταση;
Είναι μια παράσταση που κρατάει τον θεατή σε αγωνία μέχρι το φινάλε του έργου. Με γρήγορες εναλλαγές εικόνων, καταστάσεων και συναισθημάτων. Συχνά ακροβατεί ανάμεσα στο χιούμορ και σε τραγικές καταστάσεις που σοκάρουν.
Θα μπορούσατε να μας πείτε τι είναι για εσάς αυτό που λέμε «υπόκλιση» προς τον θεατή;
Η ώρα που ανοίγουν τα φώτα του θεάτρου και αντικρίζεις για πρώτη φορά τους θεατές. Χαιρετισμός, Ευχαριστία, Ευγνωμοσύνη. Την στιγμή της υπόκλισης όλοι γινόμαστε ένα.
Θα σας δούμε και κάπου αλλού φέτος; Ποια είναι τα «άμεσα» σχέδιά σας;
Είμαι τελειόφοιτη της δραματικής σχολής Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου – Καλαμπόκη και φέτος στοχεύω να πάρω το πτυχίο μου. Παράλληλα συμμετέχω στη θεατρική παράσταση Τούμπα στα Πλακάκια σε κείμενο Δέσποινας Σιμάκη και σκηνοθεσία Κώστα Γάκη που κάνει τώρα περιοδεία σε δήμους στην Αθήνα.
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, πατήστε ΕΔΩ
Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά
