Κουβέντα στην «αυλή»… με τον ηθοποιό Αλέξανδρο Κλωτσοτήρα, από την θεατρική παράσταση «Κόλπερτ», στο Θέατρο NOŪS
Ένα έργο γεμάτο κοινωνικά μηνύματα έρχεται να μας περάσει στην απέναντι όχθη, αυτή της ελπίδας για ζωή. Το ζήσατε στις πρόβες, το νιώσατε στο «πετσί» σας. Ποια συναισθήματα σας κυρίευσαν;
Ο «Κόλπερτ» του David Gieselmann, όπως και άλλα πολλά θεατρικά έργα, δεν είναι απλά ένα κείμενο που προσφέρει μόνο ψυχαγωγία στο θεατή. Είναι κάτι σαν διαλογισμός για τη ζωή, καθρέφτης των καιρών μας. Σ΄ αυτόν τον καθρέφτη – κόσμο, ο καθένας μας τοποθετεί τη δική του αντανάκλαση. Αυτό και μόνο αρκεί ώστε να δημιουργηθούν μηνύματα – συναισθήματα. Ο σκοπός των μηνυμάτων αυτών είναι να ανοίγουν δρόμους και στο χέρι μας είναι αν θέλουμε να επιλέξουμε κάποιον δρόμο ή να μείνουμε στάσιμοι. Για μένα η ελπίδα είναι φαντασία. Κλείνεις τα μάτια για λίγο και βλέπεις τη μορφή της. Όταν τα ανοίγεις και δεις να την κρατάς στο χέρι, τότε μπορείς μόνο να τη χρησιμοποιήσεις ως εισιτήριο για την απέναντι όχθη.
Τι σας έκανε να συμμετέχετε σε αυτή την παράσταση & ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτή;
Η πρόταση έγινε από την παραγωγή «ΦΩΤΟΝΙΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ». Βρέθηκα με αγαπημένους ανθρώπους που είχα συνεργαστεί στο παρελθόν αλλά γνώρισα και αγαπημένους ανθρώπους που επίσης θα ήθελα να συνεργαστώ και μαζί τους στο μέλλον. Είναι πολύ μεγάλο πράγμα να πηγαίνεις στις πρόβες με χαμόγελο και όρεξη και να φεύγεις με χαμόγελο και ικανοποίηση. Η παραγωγή (Σαπφώ Κωνσταντάρα, Λάμπρος Καλογιάννης και Ευαγγελία Καλογιάννη), το κείμενο (David Gieselmann), η σκηνοθεσία (Αλεξάνδρα Βουτζουράκη, βοηθός σκηνοθέτη Λυκούργος Μπάδρας) και οι συμπρωταγωνιστές μου (Κατερίνα Γεωργιάδου, Λάμπρος Καλογιάννης, Αλκμήνη Πασταλατζή και Κώστας Σπανός) συμπλήρωσαν το παζλ του ρόλου μου, τον χαρακτήρα του Ραλφ. Όλοι αυτοί αποτέλεσαν τα πρώτα μου εργαλεία για να μπορώ να καταθέσω τη ψυχή μου στη σκηνή. Τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
Όταν σηκωθεί η «αυλαία», τι θα έχει να περιμένει να δει ο θεατής;
Δεν έχει να περιμένει να δει τίποτα περισσότερο από μία αλήθεια. Θα δει μια πραγματικότητα από μια άψογη σκηνοθετική οπτική γωνία που για μένα αυτή είναι και η ουσία.
Πιστεύετε ότι αυτό το έργο θα μπορούσαμε να το ταυτίσουμε με το σήμερα;
Το έργο αυτό από το 1999 που ανέβηκε για πρώτη φορά στην Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία και Γαλλία, ταυτίζεται με το σήμερα. Κάθε φορά που τελειώνει μια παράστασή μας, νοιώθω αυτό το σήμερα όλο και πιο έντονα και υπόσχομαι στον εαυτό μου αυτό το «νιώθω» να το περάσω στο θεατή με την ίδια ένταση και στην επόμενη παράσταση.
Ποιο μήνυμα – κάλεσμα, θα «στέλνατε» σ’ έναν υποψήφιο θεατή ώστε να δει την παράσταση;
Όπως λέει και το κείμενο: «Περάστε, χώρος υπάρχει… και μόνο ένα πτώμα»!
Θα μπορούσατε να μας πείτε τι είναι για εσάς αυτό που λέμε «υπόκλιση» προς τον θεατή;
Τρείς λέξεις: σεβασμός, πληρότητα, ευχαριστώ.
Θα σας δούμε και κάπου αλλού φέτος; Ποια είναι τα «άμεσα» σχέδιά σας;
Υπάρχουν προτάσεις και σχέδια. Είναι νωρίς να μιλήσω γι’ αυτά. Σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη κουβέντα μας στην αυλή σας.
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, πατήστε ΕΔΩ
Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά
