Κουβέντα στην «αυλή»… με τον ηθοποιό Κώστα Σπανό, από την θεατρική παράσταση «Κόλπερτ», στο Θέατρο NOŪS
Ένα έργο γεμάτο κοινωνικά μηνύματα έρχεται να μας περάσει στην απέναντι όχθη, αυτή της ελπίδας για ζωή. Το ζήσατε στις πρόβες, το νιώσατε στο «πετσί» σας. Ποια συναισθήματα σας κυρίευσαν;
Είναι πράγματι γεμάτο τροφή για σκέψη το έργο του Γκίζελμαν, παρόλη την ωμή βία και τις αποτρόπαιες πράξεις των χαρακτήρων, που πολλοί θεατές μπορούν να σοκαριστούν. Ίσα ίσα ο σκοπός του έργου είναι να μας κινητοποιήσει, να μας ενεργοποιήσει να δούμε την σκληρή πραγματικότητα, για την οποία πληροφορούμαστε κυρίως από τα Μ.Μ.Ε. Αντί να το δούμε λοιπόν στις ειδήσεις το βλέπουμε μέσα από την παράσταση με τις μοναδικές σκηνοθετικές επιλογές της Αλεξάνδρας Βουτζουράκη. «Ο Κόλπερτ’» μας βάζει στα σπίτια αυτών των σκοτεινών ανθρώπων για να δούμε την ανιαρή καθημερινότητα τους και το που μπορεί να τους οδηγήσει το κενό τους. Εμείς ναι μπήκαμε για τα καλά. Είδαμε όλες τις πτυχές τους. Και τις φωτεινές τους με δόσεις χαβαλέ και χιούμορ και τις σκοτεινές τους. Ως πραγματικά πρόσωπα όταν αναλύαμε τους ρόλους προβληματιστήκαμε, σοκαριστήκαμε, αηδιάσαμε, συγκινηθήκαμε με το τι κάνουν αυτοί οι χαρακτήρες, αλλά ως ηθοποιοί το ζήσαμε με όλη μας την ψυχή κι ακόμα το ζούμε στο σανίδι. Διασκεδάζουμε, γελάμε, παθιαζόμαστε το σημαντικότερο παίζουμε, διότι το θέατρο είναι παιχνίδι.
Τι σας έκανε να συμμετέχετε σε αυτή την παράσταση και ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτή;
Πριν ένα χρόνο περίπου με πρότεινε στην ομάδα του Κόλπερτ η συνάδελφος μου Κατερίνα Γεωργιάδου, η οποία υποδύεται τη Σάρα στο έργο. Και την ευχαριστώ γι’ αυτό! Με το που γνωριστήκαμε με τα παιδιά τα υπόλοιπα και τους συντελεστές δεθήκαμε αμέσως. Θέλω να ευχαριστήσω επίσης τη Σαπφώ Κωνσταντάρα, την παραγωγό μας, για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε και την υποστήριξη της. Το κλίμα ήταν ζεστό. Όλοι οι συμπαίκτες μου είναι πολύ θετικά άτομα και έχουμε την ίδια δίψα για δημιουργία. Το έργο η αλήθεια είναι πως δεν το ήξερα, αλλά τα παιδιά με κάναν να το λατρέψω. Κι έπειτα η σκηνοθέτης με τη σειρά της, η Αλεξάνδρα Βουτζουράκη. Την ευχαριστούμε μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας! Συνέβαλε στο να λατρέψουμε το έργο και στο να παίξουμε με περισσότερο πάθος. Το ήθος της, η υποστήριξη της μας ενώνει και μας κάνει να παθιαζόμαστε για το καλύτερο. Οι αναλύσεις της όσον αφορά το έργο και τους ρόλους επίσης είναι εκπληκτικές και εννοείται η σκηνοθετική της ματιά είναι μοναδική και καινοτόμα καθώς και οι επιλογές της. Όσον αφορά το ρόλο μου. Ο Ρούντι… ή αλλιώς Pizza Boy. Ο άνθρωπος πραγματικά της διπλανής πόρτας. Το παιδί του μόχθου που μάχεται καθημερινά στο δρόμο να τα βγάλει πέρα. Εδώ ο ήρωας μας συνδέει τον έξω κόσμο με τον ανιαρό και κενό κόσμο των δύο ζευγαριών. Είναι απλός αλλά με ενδιαφέρουσες ποιότητες. Τους σκανάρει από πάνω μέχρι κάτω, του φαίνονται όλα περίεργα μα συνάμα του προκαλούν ενδιαφέρον. Είναι ένας συλλέκτης συμπεριφορών και στιγμών. Αν και θα έχει δει πολλά σε κάθε σπίτι που μπαίνει, εδώ στην περίπτωση του σπιτιού των Ραλφ και Σάρα, βιώνει πρωτόγνωρες στιγμές. Που δεν μπορεί να τις αφήσει ασχολίαστες και ανεξερεύνητες. Κάτω από τυχαία συμβάντα και λάθη με τις παραγγελίες μπαίνει συνέχεια στον κόσμο αυτόν τον σκοτεινό και όλο αυτό τον εξιτάρει. Ζει κι αυτός στον δικό του κόσμο. Μόνο που αυτός ενώ είναι απρόβλεπτος και ανισόρροπος σίγουρα είναι πιο φωτεινός και πιο αγνός. Όταν μπαίνει στο σπίτι για να αφήσει τις πίτσες τους αλλάζει τα πλάνα, λειτουργεί ως καταλύτης θα λέγαμε. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι τους σπάει την ανία, φέρνει φως από ίσως από έναν πιο αγνό κόσμο και κάπως μέσα από τις γρίλιες των σκοτεινών ψυχών τους βλέπουμε να αντλεί κάποιες δεσμίδες φωτός, συμβάλει, ενδεχομένως ακούσιά του, στο να γεμίσει για λίγο τα κενά των ψυχών των δύο ζευγαριών.
Όταν σηκωθεί η «αυλαία», τι θα έχει να περιμένει να δει ο θεατής;
Σίγουρα θα ταρακουνηθεί, όπως και εμείς οι ίδιοι όταν διαβάσαμε και αναλύσαμε το έργο. Η γραφή του έργου με τα σουρεαλιστικά του στοιχεία μα και με την απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα σου τραβάνε κατευθείαν την προσοχή. Εδώ παίζει σπουδαίο ρόλο η δεξιοτεχνία της Αλεξάνδρας, με τις σκηνοθετικές επιλογές της. Ο θεατής θα βρίσκεται σε γρήγορση. Με τις δράσεις που έχουμε στη σκηνή και με την επικοινωνία μας ως ρόλοι, ήδη προκαλούμε γέλιο και αγωνία συνάμα. Οι ανατροπές στο έργο δεν μπορούν να μείνουν απαρατήρητες. Πέρα από τη στιγμή που παίζουμε και μετά το τέλος της παράστασης θα δώσει τροφή για σκέψη. Θα προβληματίσει τον θεατή. Θα τον κάνει να συνδέσει το έργο με το τώρα που ζούμε, με την πραγματικότητα.
Πιστεύετε ότι αυτό το έργο θα μπορούσαμε να το ταυτίσουμε με το σήμερα;
Όσον αφορά τη σχέση του έργου με τη σημερινή κοινωνία? Όλοι βαδίζουμε σε μια λεπτή κλωστή όπου προσπαθούμε αδιάκοπα να ισορροπήσουμε. Κάποιοι δυστυχώς χάνουν την ισορροπία τους και πέφτουν. Η κοινωνία δυστυχώς σήμερα γίνεται όλο και πιο κανιβαλιστική. Είναι πιο επίκαιρο το έργο από ποτέ. Κάθε μέρα μαθαίνουμε από τα μέσα για ένα δυσάρεστο συμβάν, για ένα έγκλημα, για έναν βιασμό γενικά για ακραίες, αντικοινωνικές καταστάσεις. Το παράδοξο είναι ό,τι ενώ ο άνθρωπος έχει εξελίξει την τεχνολογία ραγδαία για να βελτιώσει τη ζωή του ταυτόχρονα παλεύει ακόμα να επιβιώσει σε όλους τους τομείς, να συνυπάρξει με τον συνάνθρωπό του. Οι ακραίες καταστάσεις που βιώνουμε-πληροφορούμαστε και οι συμπεριφορές είναι συνδυασμός πολλών αιτιών. Και από τη μεριά του οικονομικού-πολιτικού συστήματος κι από τους πολίτες. Γενικότερα οι θεσμοί δεν ανταποκρίνονται στο κοινωνικό τους καθήκον, αλλά αντιθέτως έχουν υποστεί σαφή διάβρωση (διαφθορά, ακρίβεια, εκμετάλλευση, κρατική βία) η εμπιστοσύνη χάνεται, ο πολίτης παύει να πείθεται και η κοινωνική συνείδηση αποδυναμώνεται. Είναι αναπόφευκτο λοιπόν, να υιοθετηθούν συμπεριφορές που χαρακτηρίζονται από απουσία ηθικής και κοινωνικής συνείδησης. Η νεοελληνική κοινωνία ζει έντονα το πνεύμα του πρακτικού ευδαιμονισμού, της καλοπέρασης, του πνευματικού υποσιτισμού και της αλόγιστης καταναλωτικής υστερίας. Τα ΜΜΕ επίσης και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με την ακατάπαυστη προβολή όλων αυτών των γεγονότων συμβάλουν στο να είναι πλέον μέρος της καθημερινότητάς μας. Ένας φόνος π.χ. φτάσαμε στο σημείο να μας φαίνεται κάτι απλό και συνηθισμένο, δεν μας σοκάρει. Όπως και να ‘χει είναι δυσάρεστο το κλίμα που επικρατεί. Οι ήρωες στο έργο του Γκίζελμαν θα μπορούσαν να ναι τα είδωλα κάποιων πραγματικών προσώπων-θυτών που απασχόλησαν την κοινή γνώμη τα τελευταία χρόνια. (Αυτοί που βίασαν και σκότωσαν την Τοπαλούδη, αυτοί που σκότωσαν τον Ζακ, τα 15χρονα στο Ίλιον, ο μαστροπός-βιαστής του Κολωνού κ.ο.κ.). Άνθρωποι που φορούσαν το προσωπείο του επιφανούς και ευυπόληπτου πολίτη, αλλά πίσω από αυτό το προσωπείο υπάρχει σκοτάδι, αρρώστια και διαστροφή. Ίσως να είχαν εξαντλήσει όλες τις απολαύσεις των υλικών αγαθών και για να σπάσουν την ανία τους και την πλήξη τους έβγαλαν τα ζωώδη ένστικτα πάνω στους συνανθρώπους τους. Κάπως έτσι λοιπόν συνδέονται και οι χαρακτήρες του «Κόλπερτ».
Ποιο μήνυμα – κάλεσμα, θα «στέλνατε» σ’ έναν υποψήφιο θεατή ώστε να δει την παράσταση;
Ελάτε να σκοτώσουμε το κτήνος που κρύβουμε μέσα μας, να βγάλουμε τη γλώσσα σε κάθε μικρό καθημερινό θάνατο και σε κάθε εξουσιαστική συμπεριφορά. Ελάτε να ενώσουμε τα γέλια μας και τη διψά μας για ζωή!
Θα μπορούσατε να μας πείτε τι είναι για εσάς αυτό που λέμε «υπόκλιση» προς τον θεατή;
Το πιο ουσιαστικό «ευχαριστώ». Πιο δυνατό ακόμα και από τα λόγια. Για έναν ηθοποιό που ακόμα βρίσκεται στο όνειρο του ρόλου είναι το πιο λυτρωτικό ξύπνημα. Η πιο όμορφη επαναφορά στην πραγματικότητα. Το χειροκρότημα του θεατή είναι ο πιο ουσιαστικός αντίλογος στις ατάκες του ηθοποιού.
Θα σας δούμε και κάπου αλλού φέτος; Ποια είναι τα «άμεσα» σχέδιά σας;
Προς το παρόν απολαμβάνω τον Κόλπερτ μας, το διασκεδάζουμε πολύ με τους συναδέλφους και τους συντελεστές. Δεν έχω κάποια πρόταση επίσημη, είμαι ανοιχτός φυσικά σε νέες προτάσεις, διότι αγαπώ το θέατρο, η υποκριτική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Έχω πολλή όρεξη για δημιουργία και για νέες θεατρικές εμπειρίες!
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, πατήστε ΕΔΩ
