Κουβέντα στην «αυλή»… με την ηθοποιό Κατερίνα Γεωργιάδου, από την θεατρική παράσταση «Κόλπερτ», στο Θέατρο NOŪS
Ένα έργο γεμάτο κοινωνικά μηνύματα έρχεται να μας περάσει στην απέναντι όχθη, αυτή της ελπίδας για ζωή. Το ζήσατε στις πρόβες, το νιώσατε στο «πετσί» σας. Ποια συναισθήματα σας κυρίευσαν;
Το έργο σε πρώτη ανάγνωση, σε σοκάρει και σε φέρνει αντιμέτωπο με την σκιώδη πλευρά του ανθρώπου. Μέσα από την διαδικασία των προβών και την ψηλάφηση των χαρακτήρων, διαπίστωσα πόσο πρόσφορη, στο σύγχρονο δυτικό άνθρωπο, γίνεται η μετάβαση στο αρχέγονο εθιστικό και εκμαυλιστικό ένστικτο της βίας, αναζητώντας το ερέθισμα που θα τον κάνει να νιώσει «κάτι». Την συγκίνηση που θα τον απαλλάξει από την συναισθηματική απονέκρωση που τον διακατέχει. Η τέχνη όμως, ακόμα κι αν καταγράφει το πιο τρομακτικό πράγμα, παραμένει μια χειρονομία αισιοδοξίας. Η τέχνη αισιοδοξεί από τη φύση της. Είναι εδώ, παραμένει στο χρόνο, επιβιώνει, προβληματίζει.
Τι σας έκανε να συμμετέχετε σε αυτή την παράσταση & ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτή;
Τα κριτήρια μου έχουν να κάνουν πάντα, με το κείμενο, το ίδιο το έργο και αυτό που επιδιώκει να επικοινωνήσει στο θεατή. Στη συνέχεια, με το σκηνοθέτη και το όραμά του για το έργο, τους συμπαίχτες και την μεταξύ μας επικοινωνία, αλλά και με την προσωπική κατάθεση του κάθε συντελεστή. Το μικρό σύμπαν δηλαδή, που τροφοδοτεί το ζωντανό οργανισμό της κάθε παράστασης. Στον Κόλπερτ υπήρχε ένας ακόμη λόγος. Το ΦΩΤΟΝΙΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, η παραγωγή μας. Υποδύομαι τη Σάρα. Μια φαινομενικά, επιτυχημένη, σύγχρονη γυναίκα, που «ουρλιάζει» για τρυφερότητα και προσοχή. Πασχίζοντας για αυτό, μέσα στο δυσλειτουργικό σχήμα της σχέσης της, φτάνει μέχρι το φόνο και από αυτό το κομβικό σημείο, ξεκινούν οι προσωπικές της αποκαλύψεις που οδηγούν στην αποδόμηση και ανακατασκευή του σύμπαντός της.
Όταν σηκωθεί η «αυλαία», τι θα έχει να περιμένει να δει ο θεατής;
Μια ανατρεπτική εξέλιξη μιας ιδιόμορφης βραδιάς με φίλους. Μια σύγκρουση Τάξης και Χάους, λογικής και παραλόγου. Ένα παιχνίδι που αποκτά ανεξέλεγκτες και απρόβλεπτες διαστάσεις. Σασπένς, εναλλαγές, γέλιο, προβληματισμό.
Πιστεύετε ότι αυτό το έργο θα μπορούσαμε να το ταυτίσουμε με το σήμερα;
Αν και γραμμένο στο τέλος της δεκαετίας του 90 παραμένει επίκαιρο γιατί θίγει θέματα του σύγχρονου ανθρώπου και του βαθύτερου πυρήνα του: Απονεκρωμένη αστική ανία, αδιέξοδες σχέσεις, ματαιώσεις, φόβος, εθισμός στη βία, στο αλκοόλ, στο σεξ. Τα αίτια που οδηγούν στο ακραίο παραμένουν επίκαιρα και ισχυρά.
Ποιο μήνυμα – κάλεσμα, θα «στέλνατε» σ’ έναν υποψήφιο θεατή ώστε να δει την παράσταση;
Θα χρησιμοποιούσα τα λόγια του Ραλφ όταν υποδεχόμαστε τους καλεσμένους μας: «Περάστε! Χώρος υπάρχει και μόνο ένα πτώμα!»
Θα μπορούσατε να μας πείτε τι είναι για εσάς αυτό που λέμε «υπόκλιση» προς τον θεατή;
Το θέατρο είναι κάτι που λαμβάνει χώρα, αποκλειστικά, ανάμεσα στον θεατή και τον ηθοποιό. Ο ηθοποιός, οφείλει, με ανιδιοτέλεια, να «προσφέρει» ολοκληρωτικά τον εαυτό του και τα εκφραστικά του μέσα στον θεατή σε μια πράξη υπέρτατης ειλικρίνειας. Η υπόκλιση είναι η εκδήλωση σεβασμού από τον ηθοποιό και η ανταπόκριση του στο χειροκρότημα, το οποίο επισφραγίζει και επιβραβεύει την κατάθεση αυτή.
Θα σας δούμε και κάπου αλλού φέτος; Ποια είναι τα «άμεσα» σχέδιά σας;
Αυτή τη στιγμή όλη η ενέργεια μου είναι στραμμένη στο ταξίδι του Κόλπερτ, το οποίο ελπίζω να είναι μακρύ. Βρίσκομαι όμως σε συζητήσεις για μια παράσταση σωματικού θεάτρου.
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, πατήστε ΕΔΩ
Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά
