Κουβέντα στην «αυλή» μας, με τον ηθοποιό Νίκο Κρίκα, με αφορμή την συμμετοχή του στην παράσταση «Ραχήλ» του Γρηγόριου Ξενόπουλου στο θέατρο Αλκμήνη
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Δεν ξέρω. Κάποιο κάλεσμα όπως το λέω εγώ. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως παιδί ο χώρος της σκηνής και της έκθεσης με μαγνήτιζε. Πέρασα από ερασιτεχνικούς θιάσους πριν καταλήξω στα 23 μου σε μια σχολή δραματικής τέχνης. Αλλά και τότε δεν ήταν εντελώς συνειδητή απόφαση. Μετά κατάλαβα την ανάγκη μου να είμαι μέρος αυτής της μεγάλης οικογένειας των καλλιτεχνών.
Τι σας έκανε να συμμετέχετε στην παράσταση «Ραχήλ» του Γρηγόριου Ξενόπουλου & ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτή;
Μία πρόταση του σκηνοθέτη μου Μανώλη Ιωνά και την οποία αποδέχτηκα με χαρά. Ο ρόλος μου είναι ο Δαβίδ, εβραίος, ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας Τεδέσκου. Είναι ένας χαρακτήρας που το κοινό θα του προσδώσει τον χαρακτηρισμό: «φανατικός» ή «ο κακός αδερφός». Ο ίδιος όμως οδηγείται σε ακρότητες ή ζει σε τεντωμένο σχοινί, ορμώμενος μόνο απ’ την αγάπη. Η υπερβολική αγάπη για την οικογένεια του, η ανάγκη να την προστατέψει, η αλήθεια, η επαφή με την πραγματικότητα, τα πιστεύω του, η θρησκεία, τον κάνουν να φαίνεται σκοτεινός και ακραίος.
Πιστεύετε πως η «Ραχήλ», θα συνεχίσει να είναι επίκαιρη, σε μια κοινωνία που θέλει να δηλώνει «προοδευτική»;
Όσο υπάρχουν άνθρωποι, όσο υπάρχει η διαφορετικότητα, όσο υπάρχουν διακρίσεις, όσο υπάρχει ο αγώνας για επικράτηση του ενός ή του άλλου, αυτά τα έργα θα είναι επίκαιρα.
Ποιο μήνυμα θα «στέλνατε» σ’ έναν υποψήφιο θεατή της παράστασης;
Η παράσταση είναι ένας ύμνος στον έρωτα, στην αγάπη, στη πίστη. Και μόνο αυτά αρκούν.
Τι σημαίνει η λέξη «σανίδι» για εσάς και πόσο αγγίζει τον ψυχισμό σας το «χειροκρότημα» του θεατή;
Όλοι οι ήρωες όλων των έργων κατοικούν μέσα μας συνειδητά ή ασυνείδητα. Πότε ξυπνούν και δρουν πότε κοιμούνται. Άλλοι δε θα ξυπνήσουν ποτέ κι άλλοι όταν ξυπνήσουν μπορεί και να μας εκπλήξουν καλά ή κακά. Ως ηθοποιός λοιπόν έρχεσαι σε επαφή με αυτούς κι είσαι το μέσο έκφρασης τους. Αν ο θεατής από κάτω ταυτιστεί έστω και λίγο μ’ εσένα κι ανακαλύψει, συνειδητοποιήσει, παραδεχτεί κάτι κι απ’ αυτόν είναι σπουδαίο. Το χειροκρότημα αν είναι ζεστό κι αληθινό, ζεσταίνει κι εμάς. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι η γνωριμία με άλλους ανθρώπους, η αλληλεπίδραση, το ταξίδι των προβών, η ατομική εξέλιξη, η συνεξέλιξη, ο συναγωνισμός και τόσα άλλα που κάνουν τη θεατρική τέχνη ύψιστη.
Θα σας δούμε και κάπου αλλού φέτος; Ποια είναι τα «άμεσα» σχέδιά σας;
Σκηνοθετώ την παράσταση «Ψυχών Λύτρωσις» κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:00 στο θέατρο Αλκμήνη. Είναι η ιστορία δύο οικογενειών μιας αστικής και μιας λαϊκής, τοποθετημένες στο 1963 αλλά με διαχρονικές προεκτάσεις. Γιατί όπως είπα και παραπάνω όσο υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν με τα δαιμόνια τους, τα θέλω, τις ανάγκες τους, η θεματολογία των έργων είναι διαχρονική.
Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;
Αγαπημένη ατάκα, ρήση δεν έχω. Θα πω όμως κάτι που είναι αρχή στη καθημερινότητα μου. Κάθε πρωί που ξυπνώ είμαι ευγνώμων για την ίδια τη ζωή. Όσα εμπόδια κι αν μου χτυπήσουν τη πόρτα θα βρω τον τρόπο να τα διαχειριστώ. Έτσι κι αλλιώς αυτά σε δυναμώνουν και σε εξελίσσουν.
Γεννήθηκα το 1985 στην Αθήνα. Απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης «ΔΗΛΟΣ» (2011). Έχω εργασθεί δώδεκα χρόνια ως επαγγελματίας ηθοποιός στο θέατρο. Πρώτη εμφάνιση το 2011 στον ρόλο του Ζαν στο έργο «Δεσποινίς Τζούλια» του Α. Στρίντμπεργκ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ήμελλου. Συνεργάστηκα πέντε χρόνια με τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Ακίνδυνο Γκίκα στη παιδική παράσταση «Η κούκλα που είχε 2 μαμάδες» στη σκηνή του θεάτρου Βικτώρια και στο θέατρο 104, στον «Ουρανό πάνω από την πόλη» στο θέατρο Cartel. Επίσης με τον Παναγιώτη Κλίνη στον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου στα θέατρα Beton 7 και 104, με τον Γιώργο Αδαμαντιάδη στον «Ιούλιο Καίσαρα» του Ο. Σαίξπηρ στο Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας, με την Ειρήνη Αναγνωστοπούλου στη παιδική παράσταση «Ο Φοίβος στη μαγική χώρα του Καρυοθραύστη» κ.α. Από το 2019 πέρασα και στη σκηνοθεσία. «Απέναντι στον καθρέφτη» της Σ. Παπούλια στο ΚΕΤ, στη μουσική παράσταση «Ανομολόγητα» στο μουσικό μπαράκι της Διδότου και στη θεατρική παράσταση «Έρως Θάλασσα Θάνατος» με διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη στο θέατρο ΜΠΙΠ. Από το 2021 έχω αναλάβει το θεατρικό εργαστήρι του πολιτιστικού συλλόγου «Καλλίπολις» στο οποίο διδάσκω. Είμαι τακτικός αρθρογράφος στο διαδικτυακό blog Marketnews.gr. Το 2017 εξέδωσα την πρώτη μου ποιητική συλλογή « Ανομολόγητα » από τις εκδόσεις Βέγας.
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, πατήστε ΕΔΩ
Παύλος Ανδριάς για τον aylogyros news
