Κουβέντα στην «αυλή»… με τον συγγραφέα Βαγγέλη Μαργιωρή, με αφορμή την έκδοση του βιβλίο του «Όμορφη πόλη, το σπίτι με την κόκκινη πόρτα», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μίνωας
Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;
Περισσότερο απ’ όλα θα έλεγα μάλλον ο ελεύθερος χρόνος. Δεν είχα ποτέ ως παιδί ζυγίσει την μεγάλη αξία που είχε!
Θυμάστε αν υπήρξε στη σκέψη σας ως παιδί, η ιδέα ν’ ασχοληθείτε με τη συγγραφή;
Ως παιδί καθόλου. Ιδέες τέτοιες άρχισα να έχω μετά την εφηβεία. Χρειάστηκε όμως να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να το αποτολμήσω.
Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας, «προδίδει» μικρά ή μεγάλα μυστικά του εαυτού σας;
Σκέψεις και κομμάτια του ο κάθε συγγραφέας έχει τη δυνατότητα να εισάγει σε οποιονδήποτε από τους χαρακτήρες ενός βιβλίου. Είναι όμως αδύνατο, εκτός κι αν ο συγγραφέας το πράττει με εξόφθαλμό τρόπο, για τον αναγνώστη να καταλάβει ποιες είναι αυτές οι προσωπικές σκέψεις και να τις ξεχωρίσει από το υπόλοιπο βιβλίο.
Τι στάθηκε αφορμή για να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ζητούμενο για εμένα ήταν εκείνο το διάστημα να φτιάξω μια ιστορία με πρωταγωνιστή έναν αντιήρωα. Έναν άνθρωπο που δεν θα διέθετε τίποτα τι αξιοζήλευτο, τόσο εμφανισιακά όσο και σε ψυχικά χαρίσματα. Έτσι γεννήθηκε ο κύριος Αδαμόπουλος. Γύρω του ξεκίνησα να χτίζω τον κόσμο του. Παρελθόν και παρόν. Όλη αυτή η διαδικασία, που κράτησε καιρό, απέδωσε τελικά την «Όμορφη πόλη: Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα»
Πόσο «δίπλα» μας βρίσκεται ο κύριος Αδαμόπουλος του βιβλίου σας;
Φοβάμαι περισσότερο από όσο νομίζουμε. Ίσως να είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Εκείνος ο περίεργος στο λεωφορείο, η γυναίκα στο δρόμο που κοιτάζει παράξενα… Έχουμε κατορθώσει ως κοινωνία να «παράγουμε» συνεχώς Αδαμόπουλους…
Είναι εύκολο να μας εκθέσετε τα συναισθήματα που νιώσατε τελειώνοντας αυτό σας το έργο;
Δεν υπάρχει τίποτα πολύπλοκο. Είναι χαρά! Σε κάθε βιβλίο που φτάνω να βάζω την τελευταία τελεία, η χαρά και το αίσθημα της επιτυχίας, της ολοκλήρωσης, είναι που με συντροφεύουν.
Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;
Σε αντίθεση με τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου, ναι είμαι αρκετά αισιόδοξος. Πιστεύω στο «όλα καλά θα πάνε».
Τι περιλαμβάνει η καθημερινότητά σας;
Καμία έκπληξη. Είναι τόσο κοινότυπη όπως όλων μας.
Σε ποιο στάδιο πιστεύετε ότι βρίσκεται η σχέση του Έλληνα με το βιβλίο;
Με τόσες και τόσες δεκαετίες άοκνων προσπαθειών- από κράτος, εκπαιδευτικό σύστημα, ελιτιστές- ώστε όσοι διαβάζουν να δείχνουν κάπως σαν τους τρελούς του χωριού, και πάλι καλά να λέμε… Η ανάγνωση βιβλίων στην Ελλάδα για ψυχαγωγικούς λόγους είναι φαινόμενο που εξελίσσεται τα τελευταία περίπου σαράντα χρόνια. Πιο πριν θεωρούταν «φυσιολογικό» μόνο το διάβασμα για απόκτηση γνώσεων. Για το σχολείο, το πανεπιστήμιο, τη δουλειά. Πιστεύω πως η φιλαναγνωσία ακολουθεί πλέον μια σταθερά ανοδική πορεία, αφήνοντας πίσω κακές επιρροές του παρελθόντος.
Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;
Και τα δύο αυτά συν την αδιαφορία. Κοστίζει κιόλας η τέχνη δίχως μάλιστα να είναι σε θέση να δώσει άμεσα αποτελέσματα, ένα μετρήσιμο μέγεθος. Για παράδειγμα, η απουσία της τέχνης από τις εκπαιδευτικές βαθμίδες και η υποτίμησή της όπου ακόμη υπάρχει, είναι αποτέλεσμα αυτής της άθλιας νοοτροπίας που όλα πρέπει να μετριούνται, να ζυγίζονται, να αποτυπώνονται με έναν βαθμό.
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;
Να εφαρμόζονται οι νόμοι…
Ο Βαγγέλης Μαργιωρής γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1973 στη Σάμο, μετακόμισε μικρός και έκτοτε κατοικεί στην Αθήνα. Αν και σπούδασε λογιστική, δεν χάθηκε στους αριθμούς, αλλά αντίθετα δηλώνει ορκισμένος οπαδός της λογοτεχνίας. Σήμερα παραμένει πιστός αναγνώστης, ενώ παράλληλα δημιουργεί τους δικούς του κόσμους στις δικές του ιστορίες. Δύο από αυτές κυκλοφορούν ήδη.
Παύλος Ανδριάς για τον aylogyros new
