Κουβέντα στην «αυλή» μας, με την ηθοποιό Αιλιάνα Μαρκάκη, με αφορμή την συμμετοχή της στην παράσταση «Πλάσματα του Θεού: Υπόθεση Παπέν» στο θέατρο Altera Pars
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Οι άνθρωποι που γνώρισα! Είχα τη τύχη να έχω μία δασκάλα που αγαπούσε πολύ το θεατρικό παιχνίδι, την ποίηση και την συγγραφή, η κυρία Βάσω Χαμαλέλη – Μπούκλα, με την οποία ακόμα μιλάμε και πραγματικά την εκτιμώ βαθιά. Σηκωνόμασταν λοιπόν τότε και κάναμε διάφορα σκετσάκια. Στα σκετσάκια αυτά, θυμάμαι ότι σηκωνόμουν και προσπαθούσα ως παιδί να είμαι αστεία! Τα παιδιά γελούσαν και αυτό μου δημιουργούσε απίστευτη χαρά, να κάνω τους άλλους για λίγο να ξεχαστούν. Έπειτα στο λύκειο, μπήκα στη θεατρική ομάδα και συνάντησα δασκάλους όπως η Μαίρη Αδαμοπούλου και απόφοιτους του ίδιου σχολείου όπως ο Γιώργος Βουρδαμής, που πραγματικά μέσα από τα έργα που ανεβάσαμε, κατάλαβα τι σημαίνει «ευαισθητοποιούμαι». Καταπιαστήκαμε με έργα που είχαν να κάνουν με το πόλεμο. Διαβάσαμε, ψάξαμε και γράψαμε ποιήματα, που για ένα παιδί πρώτης λυκείου το να έχει ένα χώρο ασφαλή για να εκφραστεί, είναι δώρο. Δεν έμαθα τόσο από το σχολείο τι είναι ομάδα ή η λέξη φαντασία ή οι λέξεις δίκαιο και άδικο, αλλά από τη θεατρική του σχολείου. Επομένως, χάρη στους ανθρώπους που συνάντησα, κατάλαβα ότι υπάρχει ένας χώρος που μπορώ να εκφραστώ, να πω κάποια πράγματα που αλλιώς δεν θα μπορούσα να τα εκφράσω ποτέ. Μπορείς να κάνεις τον άλλον να ξεχαστεί, να προβληματιστεί, να γελάσει, να ταρακουνηθεί και πολλά πολλά άλλα. Αν μπορώ να λειτουργήσω ως ένα μικρό «ξυπνητήρι» τόσο για μένα όσο και για τους άλλους, αξίζει.
Τι σας έκανε να συμμετέχετε στην παράσταση «Πλάσματα του Θεού: Υπόθεση Παπέν» & ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτή;
Αρχικά, η ακρόαση ήταν μία πολύ ωραία διαδικασία, η οποία είχε τρεις φάσεις. Στη τελευταία μάλιστα, διάβασα το κείμενο με την υπόλοιπη ομάδα. Από τις πρώτες πρόβες λοιπόν ένιωσα απευθείας άνετα και πως πρόκειται για ένα χώρο ασφαλή με συναδέλφους που με σέβονται. Ο σκηνοθέτης μας μάλιστα, ο Πέτρος Νάκος, μάς άφηνε πολύ χώρο ώστε να δοκιμάσουμε και να προτείνουμε για τους ρόλους μας. Την ιστορία δεν την ήξερα. Ούτε και το ότι ο Ζενέ εμπνεύστηκε από αυτήν για να γράψει τις «Δούλες». Διαβάσαμε και ψάξαμε πολύ με την ομάδα για να βρούμε όσα περισσότερα στοιχεία μπορούσαμε. Το έργο αφορά τέσσερις γυναίκες. Η καθεμία είναι καταπιεσμένη για τους δικούς της λόγους και το εκφράζει διαφορετικά ενώ στο τέλος υπάρχει μία πολύ βίαιη πράξη, η δολοφονία των κυριών από τις υπηρέτριες. Μία από αυτές είμαι κι εγώ, ως Λέα Παπέν. Ένα κορίτσι που γεννήθηκε σε ένα τοξικό οικογενειακό περιβάλλον και έπειτα μεγάλωσε σε μοναστήρι. Όταν έγινε 15 ξεκίνησε να δουλεύει ως υπηρέτρια σε σπίτια και να στέλνει τα χρήματα στη μητέρα της. Εύθραυστο πλάσμα που έχει ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Πόσο «δεμένο» με την σημερινή «φιλοσοφία» της κοινωνία είναι αυτό το έργο και κατά πόσο πιστεύετε πως θ’ αφυπνίσει την σκέψη του θεατή;
Είναι ένα έργο αρκετά επίκαιρο. Αναφέρεται σε μία βίαιη πράξη, την οποία να πω πως την βλέπουμε πλέον σε καθημερινή βάση και έχουμε εξοικειωθεί με την ιδέα της. Δεν μας κάνει καμία εντύπωση η βία. Αναφέρεται ακόμα στην ταξική διαφορά, στην απουσία ισότητας και κρατικής πρόνοιας, στην δικαιολογημένη αδυναμία των ανθρώπων να αποτινάξουν όσα τους έχουν «τραυματίσει» ως παιδιά. Η ιστορία αυτή αναφέρεται στην περίοδο του 1930. Πιστεύω πως ο θεατής μπορεί να παρατηρήσει πολλά. Πόσο κοντά στο σήμερα είναι όλη αυτή η ιστορία που παρουσιάζεται; Δεν ξέρω ποιοί ακριβώς ευθύνονται για το έγκλημα αυτό, για το έγκλημα που έγινε το 1933. Δεν ξέρω αν ευθύνονται μόνο οι θύτες. Κάπου μέσα σε όλες αυτές τις συμπεριφορές ξεχνάμε ότι υπάρχει και ένα κράτος, το οποίο δεν ξέρω κατά πόσο είναι παρόν. Όχι μόνο τότε.. μερικές φορές προβληματίζομαι αν υπάρχει και σήμερα. Πιστεύω αξίζει ο κόσμος να έρθει στη παράσταση. Θίγουμε πολλά ζητήματα.
Ποιο μήνυμα θα «στέλνατε» σ’ έναν υποψήφιο θεατή της παράστασης;
Θα του έλεγα πρώτα να διαβάσει την ιστορία. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Στη παράσταση δεν παρουσιάζεται μόνο η μία πλευρά αυτού του νομίσματος. Πέρα όμως από αυτό, δεν παρουσιάζουμε μία απλή είδηση. Έχουμε συνηθίσει να είμαστε απαθείς στον βομβαρδισμό των ειδήσεων. Ίσως να «βιώσει» μαζί μας όλη την ιστορία και να ανακαλύψει την δική του αλήθεια. Όσο για το τίτλο «Πλάσματα του Θεού», έχει και εκείνος την ερμηνεία του. Μμμ..δεν θα του έλεγα κάτι άλλο νομίζω… Κάτι τελευταίο… η παράσταση έγινε με πολύ μεράκι απ’ όλη την ομάδα, κάτι που για μένα είναι από τα πιο σημαντικά.
Τι σημαίνει η λέξη «σανίδι» για εσάς;
Μμμ… Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αν με «γοητεύει» και πολύ αυτός ο όρος αλλά καταλαβαίνω τι με ρωτάς. Παρ’ όλα αυτά, στο μυαλό μου τον μεταφράζω ως τόπο αλήθειας, πραγμάτων που δεν μπορούν να ειπωθούν εκτός σκηνής. Κάποια γεγονότα, ειδήσεις, συναισθήματα και καταστάσεις μπορούν να ειπωθούν καλύτερα στον χώρο της τέχνης. Ίσως γιατί εκεί θα ακουστούν. Έξω στους δρόμους, δεν ακούγονται κάποιες «κραυγές», κάποια «τραγούδια». Δυστυχώς. Το πιστεύω πολύ αυτό. Οπότε το σανίδι, ας πούμε ότι είναι μία σανίδα σωτήριας. Μπορεί εκεί να μην είναι όλα ξεκάθαρα, να μην δίνονται όλες οι απαντήσεις. Αυτό το σανίδι όμως μακάρι να προβληματίζει και να λυτρώνει τους ανθρώπους.
Θα σας δούμε και κάπου αλλού φέτος; Ποια είναι τα «άμεσα» σχέδιά σας;
Στις 25 Φεβρουαρίου ολοκληρώνεται ο κύκλος της «Υπόθεσης Παπέν», μίας παράστασης που έγινε με πολλή αγάπη και πραγματικά χαίρομαι που συναντήθηκα και συνεργάστηκα με τους ανθρώπους αυτούς, τον Πέτρο, την Αγγελική, τη Μίνα, την Άντα, την Σοφία και όλους όσοι ήταν και είναι εκεί και μας στηρίζουν. Ξέρω ότι θα τα ξαναπούμε σύντομα. Ο Φεβρουάριος ξεκινάει και θα έχω την τιμή να βρίσκομαι σε μία παράσταση που παίζεται για δεύτερη χρονιά. «Η Συμμορία του Μεσονυχτίου», στο Θέατρο Άνεσις σε σκηνοθεσία του καθηγητή μου από το Θέατρο Τέχνης, Δημήτρη Δεγαΐτη κα θεατρικής διασκευής της Άνδρης Θεοδότου. Τα υπόλοιπα θα ανακοινωθούν σύντομα. Το ευτυχές είναι ότι θα συνεργαστώ με ανθρώπους που ήδη γνωρίζω καλά και πραγματικά ανυπομονώ!
Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;
Η αγαπημένη μου ατάκα από την παράσταση είναι λίγο πριν το φινάλε. Μόλις έχουν μπει οι κυρίες στο σπίτι ενώ εμείς, ως υπηρέτριες, βρισκόμαστε πάνω στο δωμάτιο. Ξέρουμε πως δεν θα αντιδράσουν ψύχραιμα με το λάθος που έχουμε κάνει με το σίδερο. Μάλλον έχουμε κάψει τη σατέν μπλούζα της κυρίας. Τότε ρωτάω ως Λέα την Κριστίν πόσα λεφτά έχουμε μαζέψει και εκείνη μου λέει πως δεν είναι αρκετά. Τότε απαντάω το εξής «Το ξέρω πως δεν είναι αρκετά αλλά μία μέρα θα είναι Κριστίν ε; Θα είναι ε; Και τότε θα φύγουμε. Θα φύγουμε μακριά από εδώ ε; Θα φύγουμε.» Μία αρκετά «τσεχωφική» για μένα απάντηση. Μία αισιόδοξη οπτική που ξέρεις – όντας έξω από το ρόλο – ότι δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί τίποτα από αυτά που ονειρεύονται και σχεδιάζουν οι ρόλοι. Κάτι που αποδεικνύεται και στο φινάλε. Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη την ελπίδα. Ακόμα και όταν ξέρουμε πως έχει ήδη χαθεί – κάποιες φορές.
Σας ευχαριστώ πολύ!
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, πατήστε ΕΔΩ
Για τον aylogyros news και τον Παύλο Ανδριά
